Here's my wish, my little star...

Τις τελευταίες μέρες είδα πολλές αναρτήσεις να τιτλοφορούνται "Το τελευταίο post της χρονιάς". Είπα λοιπόν κι εγώ να δώσω τη δική μου ευχή για την καινούρια χρονιά. Και να πω και ένα ευχαριστώ σε όσους περνάνε μια βολτίτσα από δω και μου αφήνουν μια καλημέρα.

Εκ στόματος της λατρεμένης μου Alanis Morissette λοιπόν, εύχομαι σε όλους σας, μέσα απ΄την καρδιά μου, να βρείτε τη δική σας Ουτοπία.

Alanis Morissette

Utopia




we'd gather around all in a room
fasten our belts engage in dialogue
we'd all slow down rest without guilt
not lie without fear disagree sans judgement

we would stay and respond and expand and include
and allow and forgive and enjoy and evolve
and discern and inquire and accept and admit
and divulge and open and reach out and speak up

This is utopia this is my utopia
This is my ideal my end in sight
Utopia this is my utopia
This is my nirvana
My ultimate

we'd open our arms we'd all jump in
we'd all coast down into safety nets

we would share and listen and support and welcome
be propelled by passion not invest in outcomes
we would breathe and be charmed and amused by difference
be gentle and make room for every emotion

This is utopia this is my utopia
This is my ideal my end in sight
Utopia this is my utopia
This is my nirvana
My ultimate

we'd provide forums we'd all speak out
we'd all be heard we'd all feel seen

we'd rise post-obstacle more defined more grateful
we would heal be humbled and be unstoppable
we'd hold close and let go and know when to do which
we'd release and disarm and stand up and feel safe

this is utopia this is my utopia
this is my ideal my end in sight
utopia this is my utopia
this is my nirvana
my ultimate

Something for the season...

Προσπαθήστε να προσπεράσετε την τεχνική τελειότητα, την τονική ακρίβεια, τις υπέροχες φωνές και τις γλυκύτατες φατσούλες, και να αφεθείτε στη γλυκειά μελωδία αυτού του Χριστουγενιάτικου τραγουδιού του 16ου αιώνα...

Gaudete

To know us better...

Μια φορά και έναν καιρό, σκαλίζοντας τα αστρολογικά μου, έμαθα και το εξής: Έχω λέει την Αφροδίτη στον δωδέκατο οίκο, και αυτό σημαίνει οτι είναι αδύνατον για κάποιον να μπορέσει να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου. True. Επίσης τρελαίνομαι για παιχνιδάκια. Επομένως το συγκεκριμένο είπα να το πάω λίιιιγο παραπέρα. Η πρόσκληση του revqueer έλεγε να γράψω "τι μου τα πρήζει"... Κάπου αλλού έπεσαν στο τραπέζι "τι αγαπάτε" και "τι φοβάστε" ... Ο oni είπε να διαλέξω... Εγώ είπα απλά να τα γράψω όλα κι ότι άλλο μου κατέβει. Μπας και τελικά μάθω κι εγώ τον dante λίγο καλύτερα, γιατί ώρες ώρες μου κάνει νερά... Να έχω ένα σημείο αναφοράς τέλος πάντων. So, let the trial begin...

Τον dante τον πρήζουν:

1. Η πρωινή διαδρομή του σκουπιδιάρικου που επισκέπτεται τον δρόμο του μεταξύ 7:00 και 8:00 το πρωί ώρα Ελλάδος.
2. Το σκυλί των αποκάτω, που κανείς δεν είναι σίγουρος αν είναι των αποκάτω, αλλά την βγάζει όλη μέρα κι όλη νύχτα στους αποκάτω και γαυγίζει 22 ώρες το εικοσιτετράωρο.
3. Οι συζητήσεις μεταξύ πολλών δειγμάτων του είδους "θείτσα" που χαρακτηρίζεται από τη μικροαστική του αντίληψη, έχει τη μοναδική ικανότητα να σου εξιστορεί με λεπτομέρειες τι κάνει στη ζωή της η ανιψιά του περιπτερά, και μπορεί να στο παρουσιάζει ως παράδειγμα προς μίμηση.
4. Οι τρεις (ξεχωριστοί) παλιατζήδες που περνάνε (ξεχωριστά) κάτω απ το μπαλκόνι μου μεταξύ 9:00 και 11:00 το πρωί ώρα Ελλάδος με τα (ξεχωριστά) τρίκυκλά τους φωνάζοντας: "Οοοοο παλιααατζήηηηης... Καααθαααρίιιιιζωωωωωω...."
5. Το σιδέρωμα.

Τον dante τον κάνουν έξαλο:

1. Οι άσκοπες επαναλήψεις. Όλως των ειδών. Ίδιες συμπεριφορές, ίδια λάθη, ίδιες πληροφορίες... Οτιδήποτε χρειάζεται να το ακούσεις ή να το κάνεις ή να το παρατηρήσεις μόνο μια φορά για να το κατανοήσεις, με τρελαίνει όταν γίνεται ξανά και ξανά...
2. Τα άτομα που δεν είναι σε θέση να κάνουν τριπλό συνειρμό σε δύο γλώσσες για να καταλάβουν το αστείο μου. Γενικά τα άτομα με μειωμένη αντιληπτική ικανότητα. Ή έστω τα άτομα με IQ κατά πολύ μικρότερο από το δικό μου... Με αγχώνουν τόσο που θέλω να εκραγώ για να ηρεμήσω.
3. Οι ηλίθιοι εκπαιδευτικοί και οι ηλίθιοι δημοσιογράφοι. Άτομα που προσπαθούν να εξηγήσουν κάτι που δεν αντιλαμβάνονται σαν να είναι ειδικοί επί του θέματος. Και οι ηλίθιοι γενικότερα.
4. Οι παρωπίδες. Το να βλέπει κάποιος τις καταστάσεις μόνο από το σημείο που στέκεται. Το να μην είναι σε θέση να αποστασιωποιηθεί από το οτιδήποτε και να το δει στο σύνολό του. Ακόμα κι αν τον αφορά. Κυρίως όταν τον αφορά.
5. Οι προσφωνήσεις προς το άτομό μου σε γένος θηλυκό. Ακόμα κι αν αυτός που μου απευθύνει το λόγο έχει το μπρίο της Lisa Minelli. Στο "θεά" , βρίζω. Στο "μωρή" προσπαθώ να συγκρατήσω τα σκαμπίλια.

Ο dante μισεί:

1. Την περιστροφή του σύγχρονου Ελληνικού πενταγράμου γύρω από λαικοπόπ, τσιφτετελοποπ, σκυλοπόπ, και άφωνα, ατάλαντα μικροφωνοφέροντα ανθροποειδή.
2. Το να προσβάλουν την αισθητική του, τους φίλους του, και τη νοημοσύνη του.
3. Τα ημίμετρα.
4. Τα κοτλέ παντελόνια, τα παπούτσια που έχουν μία ραφή γύρω γύρω στο πάνω μέρος, να σκάνε τα χείλια του.
5. Τις μελιτζάνες.

Ο dante φοβάται:

1. Τη μέρα που θα ξυπνήσει και δε θα βρίσκει τίποτα που να τον ενθουσιάζει και να τον κάνει σαν πεντάχρονο παιδί μπροστά σε γλειφιτζούρι.
2. Τον ανεκμετάλλευτο χρόνο.
3. Μήπως σταματήσει να επιθυμεί.
4. Τον καιρό που το σώμα του θα αρχίσει να τον προδίδει.
5. Να κάνει την πρώτη κίνηση.

Ο dante αγαπάει:

1. Να περπατάει μόνος του αργά το βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι μετά από έξοδο με τους φίλους του, τραγουδώντας ασυναρτησίες.
2. Να γίνεται καραγκιώζης μες στο δρόμο, τραγουδώντας με τους φίλους του από Χριστουγενιάτικα τραγούδια μέχρι διαφημιστικά για πουρέ.
3. Οτιδήποτε του κεντρίζει το ενδιαφέρον ή την περιέργεια.
4. Έναν καφέ κι ένα τσιγάρο το πρωί.
5. Τον dante... Αν και του πήρε καιρό.

Εγώ με τη σειρά μου λέω να πετάξω το μπαλάκι στους:

Αψουδάκο
(μπορείς να γράψεις τι σε κάνει να φτερνίζεσαι)

Argy

x-oyranoyλη

sailormoon
(γιατί κάπου είδα οτι δεν την παίζουνε οι κακοί bloggers)

ukumutu
(στην αρχή σκέφτηκα οτι θα χαλάσει την αισθητική του blog σου, αλλά κάπως θα το βολέψεις εσύ...)

...και όσοι άλλοι πιστοί προσέλθετε.

( Extra theme idea: "Τι σε κάνει να κλάψεις" )

Last night...

...was a charmer.

And now a Christmas story...

(Ακολουθεί post-σετ πανωσέντονο, κατωσέντονο, κουβερλί και μαξιλαροθήκες - αν τηλεφωνήσετε στα επόμενα 90 λεπτά, δώρο ασορτί πορτατίφ για το κομοδίνο)

Σήμερα λοιπόν, το μενού περιλαμβάνει σύγχρονη όπερα. (μη στραβομουτσουνιάζεις, σε βλέπω...) Λόγω λοιπόν του ιδιόμορφου της κατάστασης, νομίζω οτι πρέπει να αρχίσω με τα κατάλληλα tips, a.k.a. "οδηγίες προς ναυτιλωμένους".

Το βιντεάκι που ακολουθεί έχει διάρκεια 55 λεπτών, οπότε πριν να κάνετε "κλικ" στο play, καλό θα είναι να έχετε Χριστουγεννιάτικη διάθεση, χρόνο, και την ησυχία σας. Επίσης, αν είστε ευσυγκίνητοι, (Apsoy, για σένα το λέω) πάρτε και χαρτομάντιλα. Μέχρι κι εγώ μπήκα σε mood με δαύτο. Επίσης θα προσπαθήσω να κάνω την ακρόαση όσο πιο ανώδυνη γίνεται, οπότε διαβάστε και τι έχει να σας πει ο dante πριν αρχίσετε να μασουλάτε το pop-corn...

So, here we go:

"Ο Αμάλ και οι νυχτερινοί επισκέπτες"
του Gian Carlo Menotti.

Κεφάλαιο Πρώτο:
"Τι είναι τούτο ρε dante...;"

Μια φορά κι έναν καιρό, μισό αιώνα και κάτι πριν από μας, το κανάλι NBC ζήτησε από τον συνθέτη και λιμπρετίστα Gian Carlo Menotti (7 Ιουλίου 1911 - 1 Φεβρουαρίου 2007) να συνθέσει μια Χριστουγεννιάτικη όπερα για το εορταστικό του πρόγραμμα. Ο Menotti, εμπνευσμένος από τον πίνακα του Hieronymus Bosch "The Adoration af the Magi" , έγραψε αυτό το μικρό διαμαντάκι, διάρκειας 45 λεπτών. Η όπερα ανέβηκε την παραμονή των Χριστουγέννων του 1951 σε στούντιο του NBC και μεταδόθηκε ζωντανά. Μέχρι το 1966 είχε πάντα μια θέση στο εορταστικό πρόγραμμα. Πλέον θεωρήται από τα "κλασσικά" Χριστουγεννιάτικα έργα, και μετρά εκατοντάδες παραγωγές κάθε χρόνο.

Αν σας ενδιαφέρει ο πίνακας του Bosch, είναι αυτός εδώ. Βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, στο Metropolitan Musem of Art. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάτι πιο ευδιάκριτο. Σε περίπτωση που ψάξετε, θα πέσετε και πάνω στο "The Epiphany" , καθότι αναφέρεται κι αυτό ως "The Adoration of the Magi", οπότε προσοχή. Αν κάποιος βρει κανένα link της προκοπής, ευπρόσδεκτο. (Προσωπικά ποντάρω στον Wrong Guy, που το κατέχει το θέμα με τα καλλιτεχνικά... Αν περάσει καμιά βόλτα από δω, παίζει να μαστε τυχεροί... ) Επίσης μπορείτε να πάρετε μια γεύση κι απ' το βίντεο. Ο πίνακας είναι το πρώτο πλάνο...

Κεφάλαιο Δεύτερο:
"Εεεε...;"

"Έξινος". Αυτή η όπερα λοιπόν, διηγήται την ιστορία του Αμάλ, ενός κουτσού πιτσιρίκου, με φαντασία αρκετά μεγάλη για να τον βάζει σε μπελάδες, που μένει με τη μητέρα του κάπου κοντά στη Βηθλεέμ... Και ένα όμορφο βράδυ, τρεις περίεργοι, χρυσοφορεμένοι τύποι, τους χτυπάνε την πόρτα... "τακ... τακ..." ( η συνέχεια επί της οθόνης... )

Κεφάλαιο Τρίτο:
"Και πώς να καταλάβω τι λένε ρε έξυπνε...;"

Επειδή λοιπόν ο dante φροντίζει για σας, ακολουθεί και όλο το κείμενο της όπερας, η οποία είναι γραμμένη σε απλά και όμορφα Αγγλικά. Μου έβγαλε λίγο την πίστη είναι η αλήθεια, γιατί δεν το έβρισκα πουθενά, πλην μερικών αποσπασμάτων δεξιά κι αριστερά, οπότε χρησιμοποίησα την πατροπαράδωτη μέθοδο των ακουστικών... Μεταξύ μας, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω τη μάχη, είχα άσσο στο μανίκι μου...

Κεφάλαιο Τέταρτο:
"Καλά, πώς σου 'ρθε τώρα αυτό...;"

Θυμάστε που λέγαμε για "μερικές εκατοντάδες παραγωγές κάθε χρόνο"...; Ε, μία από αυτές ήταν τον Δεκέμβριο του 2003 στη Θεσσαλονίκη. Θυμάστε που λεγαμε και για έναν άσσο στο μανίκι...; Ε, κάααααπου εκεί μέσα ήταν χωμένος κι ο dante. Και όσο χάλια κι αν είναι η μνήμη του, όταν ακούς κάτι καμιά εκατοστή φορές, το μαθαίνεις νεράκι και σου μένει για χρόνια... Anyway, για όποιον ενδιαφέρεται, η σελίδα της παράστασης βρίσκεται στο αρχείο της όπερας Θεσσαλονίκης εδώ πέρα.

Κεφάλαιο Πέμπτο:
"Anything else I should know...?"

Το βιντεο ξεκινάει με μια εισαγωγή από τον ίδιο τον Menotti γύρω στα τεσσεράμιση λεπτά. Η μουσική που ακούγεται στους τίτλους αρχής είναι στην ουσία η εισαγωγή της όπερας. Επίσης λατρεύω το κουαρτέτο των τριών μάγων με τη μητέρα του Αμάλ στο 25:40 , και πεθαίνω για το μονόλογο της μητέρας στο 37:55... Και στο 36:15 μπορείτε να αναστενάξετε με την ησυχία σας... Pay attention και περιμένω σχόλια...

Άρχεται ο τυφλοσούρτης:
(tip: ανοίξτε δύο παράθυρα, για να έχετε στο ένα το βίντο και δίπλα το λιμπρέτο. Η ποιότητα του ήχου δε βοηθάει ιδιαίτερα, όσο καλά και να είναι τα Αγγλικά σας.)

"Amahl and the night visitors"
by Gian Carlo Menotti

Mother
Amahl… Amahl…

Amahl
Oooh…

Mother
Time to go to bed…

Amahl
Coming.

Mother
Amahl…

Amahl
Coming…

Mother
How long must I shout to make you obey?

Amahl
I’m sorry mother.

Mother
Hurry in, it’s time to go to bed.


Amahl
But mother let me stay a little longer.

Mother
The wind is cold.

Amahl
But my cloak is warm, let me stay a little longer.

Mother
The night is dark.

Amahl
But the sky is light let me stay a little longer.

Mother
The time is late.

Amahl
But the moon hasn’t risen yet, let me stay a little…

Mother
There won’t be any moon tonight,
but there will be a weeping child very soon
if he doesn’t hurry up and obey his mother

Amahl
Oh, very well.


Mother
What was keeping you outside?

Amahl
Oh mother, you should go out and see.
There has never been such a sky.
Damp clouds have shined it and soft winds have swept it.
As if to make it ready for a king’s ball.
All its lanterns are lit, all its torches are burning.
And its dark floor is shining like crystal

Hanging over our roof,
there is a star as large as a window,
and the star has a tail,
and it moves across the sky like a chariot on fire

Mother
Oh Amahl when will you stop telling lies?
All day long you wonder about in a dream.
Here we are with nothing to eat,
not a stick of wood on the fire,
not a drop of oil in the jug,
and all you do is to worry you mother
with fairytales
Oh Amahl, have you forgotten your promise?
Never, never to lie to your mother again.

Amahl
Mother, darling, I’m not lying,
please do believe me, please do believe me.
Come outside and let me show you,
see for yourself, see for yourself.

Mother
Stop bothering me, why should I believe you?
You come with a new one every day.

First it was a leopard with a woman’s head.
Then it was a tree branch that shrieked and bled.
Then it was a fish as big as a boat
with whiskers like a cat
and wings like a bat
and horns like a goat
And now it is a star as large as a window…
Or was it a carriage…?
And if that weren’t enough,
the star has a tail and the tail is on fire.

Amahl
But there is a star, and it has a tail…
This long…
Well… maybe only this long, but it’s there.

Mother
Amahl!

Amahl
Cross my heart and hope to die.

Mother
Poor amahl, hunger has gone to your head.
Dear god, what is a poor widow to do?
When her cupboards and pockets
are empty and everything sold…
Unless we go begging,
how shall we live through tomorrow?
My little son… a beggar.

Amahl
Don’t cry mother dear, don’t worry for me,
if we must go begging, a good beggar I’ll be.
I know sweet tunes to set people dancing.
We’ll walk and walk from village to town.
You dressed as a gypsy and I as a clown.
We’ll walk and walk from village to town.
At noon we shall eat roast goose and sweet almonds,
at night we shall sleep with the sheep and the stars.
I’ll play my pipes, you’ll sing and you’ll shout.
The windows will open and people lean out.
The king will ride by and hear your loud voice
and throw us some gold to stop all the noise.
At noon we shall eat roast goose and sweet almonds,
at night we shall sleep with the sheep and the stars.

Mother
My dreamer goodnight, you’re wasting the light. Kiss me goodnight.

Amahl and Mother
Goodnight


The Three Kings
From far away we come and farther we must go.
How far, how far, my crystal star?
The shepherd dreams inside the fold.
Cold are the sands by the silent sea.
Frozen the incense in our frozen hands, heavy the gold.
How far, how far, my crystal star?
By silent-sunken lakes the antelope leaps.
In paper-painted oasis the drunken gypsy weeps.
The hungry lion wanders, the cobra sleeps.
How far, how far, my crystal star?


Mother
Amahl…

Amahl
Yes mother…

Mother
… go and see who’s knocking at the door.

Amahl
Mother, mother, mother come and see,
I want to be sure that you see what I see.

Mother
What is the matter with you now,
what is all this fuss about? Who is it then?

Amahl
Mother, outside the door… there is…
there is a king with a crown.

Mother
What shall I do with this boy, what shall I do, what shall I do?
If you don’t learn to tell the truth, I’ll have to spank you.
Go back and see who it is, and ask them what they want.

Amahl
Mother, mother, mother come and see,
I want to be sure that you see what I see.

Mother
What is the matter with you now,
what is all this fuss about?

Amahl
Mother, I didn’t tell the truth before.

Mother
That’s a good boy.

Amahl
There is not a king outside.

Mother
I should say not.

Amahl
There are two kings.

Mother
What shall I do with this boy, what shall I do, what shall I do?
Hurry back and see who it is, and don’t you dare make up tales.

Amahl
Mother, mother, mother come with me.
If I tell you the truth, I know you won’t believe me.

Mother
Try it for a change.

Amahl
But you won’t believe me.

Mother
I’ll believe you if you tell the truth.

Amahl
Sure enough, there are not two kings outside.

Mother
That is surprising.

Amahl
The kings are three and one of them is black.

Mother
Oh, what shall I do with this boy?
If you were stronger, I’d like to whip you.

Amahl
I knew it.

Mother
I’m going to the door myself and then young man you’ll have to reckon with me.



The Three Kings
Good evening, good evening.

Amahl
What did I tell you?

Mother
(to amahl:)Sh!
(to the three kings:)Noble sires…

Balthazar
May we rest a while in your house and warm ourselves by your fireplace?

Mother
I am a poor widow. A cold fireplace
and a bed of straw is all I have to offer you.
To these you are welcome.

Kaspar
What did she say?

Balthazar
That we are welcome.

Kaspar
Oh thank you, thank you, thank you…

The Three Kings
Oh thank you.

Mother
Come in, come in.


Melchior
It is nice here.

Mother
I shall go and gather wood for the fire. I’ve nothing in the house.

Melchior
We can only stay a little while. We must not lose sight of our star.

Mother
Your star?

Amahl
What did I tell you?

Mother
Sh!

Melchior
We still have a long way to go.

Mother
I shall be right back, and, Amahl, don’t be a nuisance.

Amahl
(to his mother:) No mother.


(to Balthazar:) Are you a real king?

Balthazar
Yes.

Amahl
Have you regal blood?

Balthazar
Yes.

Amahl
Can I see it?

Balthazar
It is just like yours.

Amahl
What’s the use of having it then?

Balthazar
No use.

Amahl
Where is your home?

Balthazar
I live in a black marble palace
full of black panthers and white doves.
And you little boy, what do you do?

Amahl
I was a shepherd, I had a flock of sheep.
But my mother sold them, sold them,
now there are no sheep left.
I had a black goat who gave me warm sweet milk
But she died of old age, old age,
now there is no goat left.
But mother says that now we shall both go
begging from door to door…
Won’t it be fun?

Balthazar
It has its points…

Amahl
Are you a real king too?

Kaspar
Eh?

Amahl
Are you a real king too?

Kaspar
(to Amahl:)Oh, truly, truly, truly, yes, I am a real king.
(to Balthazar:)Am I not?

Balthazar
Yes, kaspar.

Amahl
What is that?

Kaspar
Eh?

Amahl
What is that?

Kaspar
A parrot.

Amahl
Does it talk?

Kaspar
Eh?

Amahl
Does it talk?

Kaspar
How do I know?

Amahl
Does it bite?

Kaspar
Eh?

Amahl
Does it bite?

Kaspar
Yes.

Amahl
And what is this?

Kaspar
This is my box, this is my box, I never travel without my box.
In the first drawer I keep my magic stones.
One carnelian against all evil and envy,
One moonstone to make you sleep,
One red coral to heal your wounds,
One lapis lazuli against quartern fever,
One small jasper to help you find water,
One small topaz to soothe your eyes,
One red ruby to protect you from lightning.

This is my box, this is my box, I never travel without my box.
In the second drawer I keep all my beads.
Oh, how I love to play with beads, all kinds of beads…

This is my box, this is my box, I never travel without my box.
In the third drawer, in the third drawer…
Oh little boy, oh little boy…
In the third drawer I keep…
Licorice, licorice, black sweet licorice, black sweet licorice.
Have some.



Mother
Amahl, I told you not to be a nuisance.

Amahl
But it isn’t my fault, they kept asking me questions.

Mother
I want you to go and call the other shepherds.
Tell them about our visitors and ask them to bring
whatever they have in the house,
as we have nothing to offer them. Hurry on.

Amahl
Yes mother.



Mother
All these beautiful things, and all that gold…

Melchior
These are the gifts to the child.

Mother
The child? Which child?

Melchior
We don’t know, but the star will guide us to him.

Mother
But perhaps I know him, what does he look like?



Melchior
Have you seen a child the color of wheat, the color of dawn?
His eyes are mild, his hands are those of a king as king he was born.
Incense, myrrh and gold we bring to his side,
and the eastern star is our guide.

Mother
Yes I know a child the color of wheat, the color of dawn
His eyes are mild, his hands are those of a king as king he was born.
But no one will bring him incense or gold,
though sick and poor and hungry and cold.
He’s my child, my son, my darling, my own.

Balthazar and Melchior
Have you seen a child the color of earth, the color of thorn?
His eyes are sad, his hands are those of the poor, as poor he was born.
Incense, myrrh and gold we bring to his side
And the eastern star is our guide.

Mother
Yes I know a child the color of earth, the color of thorn.
His eyes are sad, his hands are those of the poor as poor he was born.
But no one will bring him incense or gold,
though sick and poor and hungry and cold.
He’s my child, my son, my darling, my own.

Melchior
The child we seek holds the seas and the winds on his palm.

Balthazar and Kaspar
…all the winds on his palm.

Kaspar
The child we seek has the moon and the sun at his feet

Melchior
…and the sun at his feet.

Balthazar
Before him the eagle is gentle the lion is meek

The Three Kings
Choirs of angels hover over his roof and sing him to sleep.
He’s warmed by breath, he’s fed by mother who is both virgin and queen.
Incense, myrrh and gold we bring to his side,
and the eastern star is our guide.

Mother
The child I know on his palm holds my heart.
The child I know at his feet has my life.
He’s my child, my son, my darling, my own, and his name is Amahl.



The Shepherds
Shepherds! Shepherdesses!
Who’s calling, who’s calling?
Oh! Oh!

Mother
The shepherds are coming.

Melchior
Wake up kaspar.

The Shepherds
Emily, Emily, Michael, Bartholomew,
How are your children and how are your sheep?
Dorothy, Dorothy, Peter, Evangeline,
Give me your hand, came along with me.

All the children have mumps,
All the flocks are asleep,
We are going with Amahl,
bringing gifts to the kings.

Benjamin, Benjamin, Lucas, Elizabeth,
How are your children and how are your sheep?
Carolyn, Carolyn, Matthew, Veronica,
Give me your hand come along with me.

Brrrr! How cold is the night.
Brrr! How icy the wind.
Hold me very, very, very tight.
Oh, how warm is your cloak.

Katherine, Katherine, Christopher, Babila,
How are your children and how are your sheep?
Josephine, Josephine, Angela, Jeremy,
Come along with me.

Oh look.
Oh look

Mother
Come in, come in, what are you afraid of?
Don’t be bashful, silly girl.
Don’t be bashful silly boy.
They won’t eat you.
Show what you brought them.

The Shepherds
Go on… Go on… Go on…
Go on… No! You go on…

Olives and quinces, apples and raisins,
Nutmeg and myrtle, medlars and chestnuts,
This is all we shepherds can offer you.

The Three Kings
Thank you, thank you, thank you kindly.
Thank you, thank you, thank you kindly, too.

The Shepherds
Citrons and lemons, musk and pomegranates,
Goat cheese and walnuts, figs and cucumbers,
This is all we shepherds can offer you.

The Three Kings
Thank you, thank you, thank you kindly.
Thank you, thank you, thank you kindly, too.

The Shepherds
Hazelnuts and chamomile, mignonettes and laurel,
Honeycombs and cinnamon, thyme, mint and garlic.
This is all we shepherds can offer you.

The Three Kings
Thank you, thank you, thank you kindly.
Thank you, thank you, thank you kindly, too.

The Shepherds
Take them, eat them, you are welcome,
take them eat them, you are welcome, too.

Mother
Now won’t you dance for them?

The Shepherds
Don’t be bashful, silly girl.
Don’t be bashful silly boy.
They won’t eat you.



Balthazar
Thank you good friends for your dances and your gifts.
But now we must bid you good night.
We have little time for sleep and a long journey ahead.

The Shepherds
Gook night my good kings, good night and farewell.
The pale stars foretell that dawn is in sight.
Gook night my good kings, good night and farewell.
The night wind foretells that day will be bright.

All
Good night.


Amahl
Excuse me sir, amongst your magic stones, is there…
Is there one that could cure a crippled boy?

Kaspar
Eh?

Amahl
Nevermind… good night.

The Shepherds
Good night, good night, the dawn is in sight.
Good night, farewell, good night.


Mother
All that gold…
All that gold…
I wonder if rich people know
what to do with their gold?
Do they know how a child could be fed?
Do rich people know?
Do they know that a house can be kept
warm all day with burning logs?
Do rich people know?
Do they know how to roast sweet corn by the fire?
Do they know?
Do they know how to fill a courtyard with cloves?
Do they know? Do they know?
Do they know how to milk a clover-fed goat?
Do they know?
Do they know how to spice hot wine in cold winter nights?
Do they know? Do they know?
All that gold…
All that gold…
Oh, what I could do for my child with that gold…
Why should it all go to a child they don’t even know?
They are asleep… Do I dare?
If I take some they’ll never miss it…
For my child…
For my child…
For my child…



The Page
Thief! Thief!

Balthazar and Melchior
What is it, what is it?

The Page
I’ve seen her steel some of the gold
She’s a thief, don’t let her go.
She’s stolen some of the gold.

The Three Kings
Shame! Shame!

The Page
Give it back or I’ll tear it out of you.

The Three Kings and The Page
Give it back! Give it back!

Amahl
Don’t you dare! Don’t you dare!
Don’t you dare ugly man hurt my mother!
Don’t you dare ugly man hurt my mother!
I’ll smash in your face! I’ll knock out your teeth.
Don’t you dare! Don’t you dare!
Don’t you dare ugly man hurt my mother!

Oh, mister king, don’t let him hurt my mother.
My mother is good, she cannot do anything wrong.
I’m the one who lies, I’m the one who steals.

Don’t you dare! Don’t you dare!
Don’t you dare ugly man hurt my mother!
Don’t you dare ugly man hurt my mother!
I’ll break all your bones! I’ll bash in your head!
Don’t you dare! Don’t you dare!
Don’t you dare ugly man hurt my mother!
Don’t you dare! Don’t you dare! Don’t you dare…



Melchior
Oh woman, you may keep the gold.
The child we seek doesn’t need our gold.
On love, on love alone he will build his kingdom.
His pierced hand will hold no scepter.
His haloed head will wear no crown.
His might will not be built on your toil.
Swifter that lightning,
He will soon walk among us.
He will bring us new life and receive our death.
And the keys to his city belong to the poor.
Let us leave my friends.

Mother
Oh no, wait. Take back your gold.
For such a king I’ve waited all my life.
And if I weren’t so poor,
I would send a gift of my own to such a child.

Amahl
But, mother, let me send him my crutch.
Who knows, he may need one, and this I made myself.

Mother
But, that, you can’t, you can’t.

Amahl
I walk mother… I walk mother…

Balthazar
He walks

Melchior
He walks

Kaspar
He walks

The Mother
He walks… He walks…

The Mother and The Three Kings
He walks… He walks…

The Three Kings
It is a sign from the Holly Child.
We must give praise to the new born king.
We must praise him.
This is a sign from God.

Amahl
Look mother, I can dance, I can jump, I can run.

The Three Kings
Truly he can dance, he can jump, he can run.
Ha , ha, ha, ha…

Mother
Please my darling, be careful now.
You must take care not to hurt yourself.

The Three Kings
Oh, good woman, you must not be afraid.
For he is loved by the son of God.

Balthazar
Oh, blessed child, may I touch you?

Melchior
Oh, blessed child, may I touch you?

Kaspar
Oh, blessed child, may I touch you?

The Page
Oh, blessed child, may I touch you?

Amahl
Well, I don’t know if I’m going to let you touch me.

Mother
Amahl!

Amahl
Oh, all right, but just once.

Look mother, I can fight, I can work, I can play.
Oh mother, let me go with the kings.
I want to take the crutch to the child myself.

The Three Kings
Yes, good woman, let him come with us.
We’ll take good care of him,
we’ll bring him back on a camel’s back.

Mother
Do you really want to go?

Amahl
Yes mother.

Mother
Are you sure, sure, sure?

Amahl
I’m sure.

Mother
Yes, I think you should go,
and bring thanks to the child yourself.

Amahl
Are you sure, sure, sure?

Mother
Go on, get ready.

Kaspar
What did she say?

Balthazar
She said he can go.

Kaspar
Oh lovely, lovely, lo…

Balthazar
Kaspar!

Mother
What to do with your crutch?

Amahl
You can tie it to my back.

Mother
Don’t forget to hear your hat.

Amahl
I shall always hear my hat.

Mother
So, my darling, goodbye.

Amahl
So, my darling, goodbye.

Amahl and Mother
I shall miss you very much… very much.

Mother
Wash your ears.

Amahl
Yes, I promise.

Mother
Don’t tell lies.

Amahl
No, I promise.

Amahl and Mother
I shall miss you very much.

Amahl
Feed my bird.

Mother
Yes, I promise.

Amahl
Watch the cat.

Mother
Yes, I promise.

Amahl and Mother
I shall miss you very much.



The Shepherds
Shepherds, arise.

Melchior
Let’s go then.

The Shepherds
Come, oh shepherds, come outside.
All the stars have left the sky.
Oh sweet dawn, oh dawn of peace.


THE END


.

Sweet sugar candyman...

Σήμερα αποφάσισα να υιοθετήσω το ρόλο του τίτλου του σημερινού post, στο άκουσμα του οποίου οι ελαφρώς πιο ψαγμένοι μουσικόφιλοι θα αναγνωρίσουν τους στίχους του τραγουδιού "lollipop" (a.k.a. "candyman") των Aqua, ενώ οι ελαφρώς λιγότερο ψαγμένοι θα ξύσουν σκεπτικά το κεφάλι τους συλλογιζόμενοι: "...πάει, το χασε ο dante."

Ο dante λοιπόν σας πληροφορεί οτι δεν το έχασε, απλά σήμερα που πήγε με την παρέα του για καφεδάκι έσκασε μύτη με τις τσέπες του γεμάτες candy canes, αυτά τα χριστουγενιάτικα μπαστουνογλειφιτζουράκια, και τα μοίρασε εις άπαντες συνκαφεδοπότες. (το προτείνω ανεπιφύλακτα) Η παρέα του έπαθε ένα "ουάου" ικανοποιητικής εμβέλειας, αν και καλύτερο πιάσιμο εξ' απήνης θεωρήθηκε αυτό της γκαρσόνας, που είδε ένα γλειφιτζουράκι να σκάει μπροστά της την ώρα που άφηνε στο τραπέζι μια φλυτζάνα σοκολάτα, με τον dante να ρωτάει ταυτόχρονα: "γλειφιτζουράκι...;"

Συγκεκριμένα πήρα από αυτά εδώ στα δεξιά με γεύση κεράσι... Όχι οτι γευστικά είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά τα χρωματάκια βάφουνε, και το να κάνεις τα χείλια σου μπλε και τη γλώσσα σου τρικολόρε στη μέση του μαγαζιού ανήκει στην κατηγορία: "Αξία: ανεκτίμητη", ειδικά δε όταν την ίδια στιγμή ένας τυπάκος στο πίσω τραπέζι αναφωνεί: "...κάρτα μία, τα κάνω μπλε", εν μέσω μιας παρτίδας uno. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το να τα κρατάς σαν περίστροφα με μια φίλη σου και να τραγουδάτε "τα ρα ρα ταν ταν ταν τάαααααααα τα..." στο ρυθμό του "κι ήμουν άγγελος του Τσάρλι", ειδικά δε αν η φίλη αυτή έχει μαλλί ala Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου. Μια άλλη φίλη με έβγαλε και φωτογραφία με δύο από δαύτα κρεμασμένα στ' αυτιά... Τους υποσχέθηκα οτι θα τους πάω και αύριο... Τερηδόνα HERE WE COME...!!!

ΥΓ: Οι πιο ρομαντικοί μπορούν να προσφέρουν τα συγκεκριμένων μορφολογικών χαρακτηριστικών γλειφιτζουράκια με τον εξ' αριστερών τρόπο, στημένα πάνω στο πιατάκι με τα μπισκοτάκια, τον κατάλογο του μαγαζιού, το τασάκι πριν να αρχίσει να γεμίζει, ή να τα πιάσουν πάνω στο μπλουζάκι τους με καρφίτσες, παραμάνες, σελοτέιπ ή συρραπτικό. Η χρήση τους, με όποιο τρόπο κι αν σερβιριστούν, προτείνεται να συνοδεύεται με καλή διάθεση, μεγάλα χαμόγελα, και αγκαλίτσες...

"knock knock"
"who's there...?"
"Mary"
"Mary who...?"
"MERRY CHRISTMAS...!!!"

Όταν...

1. ...αγοράζοντας ένα παντελόνι, έχεις σκεφτεί ήδη πώς πρέπει να το σιδερώνεις.
2. ...βλέποντας ένα ακτινωτό φωτιστικό, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι το πώς ξεσκονίζεται.
3. ...το κουτάκι με τις πολυβιταμίνες ανανεώνεται πριν τελειώσει το προηγούμενο.
4. ...δεν σε πειράζει να βγεις για καφέ χωρίς τζελ στα μαλλιά σου.
5. ...αρχίζεις να σιδερώνεις τα ρούχα σου.
6. ...αρχίζεις να κοιμάσαι στις 11 και να ξυπνάς στις εξίμιση, χωρίς λόγο.
7. ...ξαφνικά διάβασες 2 βιβλία σε μια βδομάδα, ενώ είχες να διαβάσεις από το δημοτικό.
8. ...μαγειρεύεις σε μισή ώρα και μετά η κουζίνα σου είναι καθαρή.
9. ...έχεις δυο μήνες να νοικιάσεις DVD.
10. ...στους ώμους σου αρχίζουν να ξεπετάγονται τριχούλες.
11. ...αγοράζεις αποφρακτικό συχνότερα απ' ότι αρωματικά κεριά.
12. ...ακούς μουσική λιγότερο από 4 ώρες την ημέρα.
13. ...το 13 γίνεται απλά άλλο ένα νούμερο.
14. ...έχεις να γράψεις στο blog σου ενάμιση μήνα.
15. ...συνειδητοποιείς όλα τα παραπάνω.

...τότε καταλαβαίνεις οτι μεγαλώνεις.


Αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που πρέπει να πάρεις τους φίλους σου τηλέφωνο για καφεδάκι, να πάρεις σε όλους kinder έκπληξη ή γλειφιτζούρι, και να περιμένεις να σου περάσει... Αλλιώς την έβαψες φίλε αναγνώστη...

Behaviors rewinded...

Κι όχι μόνο μία, δύο μπιχέιβιορς παρακαλώ. Σήμερα αντιλήφθηκα κατά πρώτον πόσο καιρό είχα να αγοράσω cd (2 χρονάκια πάνω κάτω) , και πόσο καιρό είχα να πάω σινεμά. ( από τον άρχοντα νούμερο 2)

Στην ουσία δεν ξεκίνησα για κανένα απ' τα δύο, ένα καλώδιο για την κιθάρα θα κατέβαινα να πάρω το καημένο. Αλλά μπήκα στο music mood και είπα να περάσω κι απ' το metropolis. Από κει με τσίμπησαν τα δύο φιλαράκια που είχαν κατέβει μαζί μου για να πάνε στο odeon να δούνε shrek. Τελικά δεν είχε shrek και είπαν να πάνε Ρατατούη. Αλλά επειδή ήθελα να το δω κι εγώ αυτό, ήρθαν και με μαζέψανε. (τι καλά παιδία, φτού μην τους ματιάσω)

Τα κλουζ της υπόθεσης:

1. Πάτησα σε σινεμά μετά από πολύυυυυ καιρό και είδα το Ρατατούη. Το οποίο το λάτρεψα. Πετύχαμε μεταγλωτισμένη βερσιόν βέβαια, αλλά Βασίλης Χαραλαμπόπουλος - Φώτης Σπύρος is not bad at all, ε; Όσοι δεν το είδατε, να τσακιστείτε. Και μόνο το flash back και ο μονόλογος του Anton Ego αξίζουν για να χαλαλίσεις 2 ώρες και 7 ευρώ. Α, ναι, και μου άρεσε τρελά και η μουσική του...

2. Πήρα cd. Μετά από μπόλικο εκθειασμό που είδα σε διάφορα blogάκια, τσίμπισα το echo του Πατρελάκη. Η αλήθεια είναι οτι μετά από το πρώτο άκουσμα, ναι μεν μου άρεσε, αλλά δεν μπορώ ακόμα να αποφασίσω αν άξιζε τα 20,30 που έσκασα... Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι οτι για να το απολαύσεις θέλει την ώρα του. Κατά προτίμηση μια ώρα με δυνατό γλυκό ποτό και άρωμα από μπισκοτάκια βανίλιας. Ναι, call me a psychopath, όσο το άκουγα μου έφερνε στο μυαλό μυρωδιά από σπιτικά μπισκοτάκια...

Και φυσικά επειδή πάντα κάτι πρέπει να πάει στραβά, τελικά πάλι δεν μπορώ να συνδέσω την κιθάρα στο pc, γιατί προφανώς δεν λειτουργεί το μπροστά panel της κάρτας ήχου μου, για άγνωστο λόγο. Αν κάποιος ξέρει από creative sound blaster X-Fi fatal1ty, ας σφυρίξει κανένα φωνήεν, θα εκτιμηθεί τα μάλα.

ΕΙΜΑΙ ΔΙΑΣΗΜΟΣ...

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Αγαπητή Λάχεση...

Σε ευχαριστώ πολύ για το απίστευτο παιχνίδι συμπτώσεων που μου έπαιξες σήμερα το πρωί, αλλά ο σπαθάτος βαλές στον όγδοο συνοδευόταν από 7 κούπα στον πρώτο, 9 κούπα στον έβδομο και Άσσο κούπα στον δωδέκατο, οπότε αν νομίζεις οτι θα τη βγάλεις μόνο με τον καφέ που ήπιαμε σήμερα, πλανάσαι πλάνην οικτράν. ΓΚΕΓΚΕ...;

ΥΓ: Περιμένω τα χρεωστούμενα το δυνατόν συντομότερα. Μερσί μποκού.

Να σε πω το μοίρα σου...

Για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα τα χαρτιά μου μου λένε οτι ένας βαλές σπαθάτος, που ήδη γνωριζόμαστε, θα αποφασίσει να μπαστακωθεί στην ερωτική μου ζωή...

Πολύ φοβάμαι οτι μετά από τόση αναμονή, αν έρθει τελικά, θα φάει τρελό βρισίδι...

Που είναι ο βαλές μου ρε...;
Θελω το γαμωβαλέ μου...!!!
ΤΩΡΑ...!!!

Analyzing a coffee date...

Λοιπόν, νομίζω οτι βρήκα επιτέλους έναν τρόπο να υποπέφτει στην αντίληψή μου πότε κάποιος ξεπερνάει το στάδιο του απλού γνωστού και μπαίνει στην κατηγορία του: "Ααααχ..." Ναι, ναι, ξέρω, τώρα ξυπνάει ο ψυχοκοινωνιολόγος που κρύβετε μέσα σας και ετοιμάζετε το: "μα αυτά τα καταλαβαίνεις anyway..." κλπ κλπ κλπ... Οπότε κάπου εδώ ανοίγουμε παρένθεση...

Ως γνωστόν είμαι ένα αναίσθητο γουρούνι που έχει εντρυφήσει στην υψηλή τέχνη του σταρχιδισμού. Ναι, μου το λένε όλοι και ναι, το πιστεύω. Όχι οτι δε δαγκώνομαι κατά καιρούς, μια χαρά τις τρώω τις φλασιές μου. Αλλά ποτέ δεν μπαίνω στο τριπάκι του να χαλιέμαι - τσιτσιρίζομαι - βράζω στο ζουμί μου - μην κοιμάμαι τα βράδια - υποφέρω. Ειδικά δε αν ξέρω οτι για χ, ψ, άσχετο λόγο δεν παίζει να κάτσει το ζήτημα, ακόμα και ο πιο ταλαντούχος υποψήφιος είναι σαν να μην υπάρχει. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, δεν έχω ιδέα. Κλείνει η παρένθεση.

Τι έλεγα λοιπόν... Α, ναι. Στην κατηγορία της παρένθεσης (ταλαντούχος - δαγκώθηκα - δε θυμάμαι οτι υπάρχει) υπάγεται ένας γνωστός μου. Τον οποίο μέχρι πριν κάτι μέρες τον είχα στην ίδια κατηγορία με κάθε άλλο γνωστό. Μέχρι που πριν αυτές τις κάτι μέρες καταφθάνει μήνυμα - πρόσκληση για καφεδάκι. Κι εκεί ξεκίνησε το πανηγύρι. Πριν να τελειώσω καλά καλά το μήνυμα, είχα σηκωθεί απ την καρέκλα και είχα ανάψει θερμοσίφωνο για ντουζάκι. Το τι θα φορέσω είχε ήδη αποφασιστεί μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο, στο οποίο άκουγα το ντίιιιιιτ του κινητού, καθότι πήρα τελέφωνο για λεπτομέρειες. Κατάφερα επίσης να είμαι στον προορισμό μου μισή ώρα μετά με μόνο πέντε λεπτά καθυστέρηση. Άθλος για μένα.

Η φλασιά και η αντίληψη της κατάστασης ήρθε μετά τον καφέ με το που την κάναμε ο καθένας για τις δουλειές του. Κι εκεί αναλογίζομαι οτι αν με έπαιρνε οποιοσδήποτε άλλος, σιγά μην σπίνιαρα ματαξύ μπάνιου και ντουλάπας για έναν ρημαδοκαφέ. 'Ααααααρα... κάτι τρέχει. It's not much, but it's something. Τουλάχιστον ξέρω οτι είμαι σε θέση να μην πετάω τους πάντες στο ίδιο καζάνι...

........

Επίσης τώρα που το ξαναδιαβάζω, νομίζω οτι είμαι προβληματικός...

One more twist with my night please...

Κατ' αρχήν θέλω να τονίσω οτι έχω πιεί. Επομένως οποιαδήποτε συνοχή λόγου σε αυτό το post είναι εντελώς τυχαία.

Σήμερα λοιπόν, μια κατά τ' άλλα συνηθισμένη και βαρετή μέρα μεταμορφώθηκε σε ένα εξαιρετικό night out, το οποίο μπορεί να μην ήταν τίποτε ιδιαίτερο, αλλά είχα να το κάνω καιρό (κάτι χρόνια για την ακρίβεια) οπότε οφείλω να το προσμετρήσω ως μια από τις πιο επιτυχημένες εξόδους μου του τελευταίου καιρού.

Από το πρωί λοιπόν η μέρα κυλούσε ως εξής: Ξύπνημα - τσιγάρο - pc - τσάι - κρεβάτι - χουζούρι - ξαναξύπνημα - pc - τσιγάρο - ύπνος - ξύπνημα - χουζούρι - άνοιγμα πατζουριών - χουζούρι - εγερτήριο - pc - τσιγάρο - τσάι - φτιάξιμο ομελέτας - χλαπακιασμα - τσιγάρο - pc - τσιγάρο - pc - τσάι... Με κάτι ενδιάμεσες στάσεις για κατούρημα... Όσπου:

Transformation Step One: Ξεκίνησε κατά τις εννιάμιση όταν χτύπησε το κινητό και πιάσαμε κουβεντούλα με ένα φίλο περί σούξου μούξου μανταλάκια, βαριέμαι, νυστάζω, τι θα κάνεις το βράδυ, κάτι φίλοι μου θα είναι εκεί, πάμε...; Ε λέω κι εγώ: "πάμε".
Το "εκεί" ήταν κάπου στα λαδάδικα, που έχω να πατήσω κάτι χρόνια, σε ένα μαγαζί ονόματι el sodade (or something). Δεν είχα ιδέα οτι υπήρχε αυτό το πράγμα, αλλά να ναι καλά κάποιοι λοιποί blogers που φροντίζουν να μας κρατούν ενημερωμένους περί athens by night και έκανα τους συνειρμούς μου με το όνομα...
Τώρα θα μου πείτε γιατί περίμενα να κάνω συνειρμό με το όνομα του μαγαζιού κι όχι με αυτόν που με πήρε τηλέφωνο...; Γιατί μ' αυτόν δεν έχω ιδέα τι παίζει. (θεωρητικά τουλάχιστον) Γνωστοί από καιρό, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα τελευταία, και είναι ή gay, ή waaaay too gay friendly, ή δεν ξέρει τι του γίνεται... Η πλέον πρόσφατη εκτίμησή μου είναι οτι προσπαθεί να καταλάβει τι παίζει με μένα το καημένο, γιατί σε γενικές γραμμές μπορώ να περάσω τις εξετάσεις ακόμα και για straight γαμικουλιάρικο καγκούρι στο πολύ χαλαρό. Anyway, αν δεν κατάλαβε και μετά το σημερινό, είναι εντελώς ζώον... (πρέπει να τον ρωτήσω στα ίσια, να τελειώνουμε μια κι έξω... χμμμ... αύριο τηλέφωνο...)

Transformation Step Two: Βρισκόμαστε λοιπόν... και πηγαίνουμε... Κι εκεί που κοιτάμε πού να καθήσουμε με χτυπάει στον ώμο και μου λέει να δω κατά το μπαρ, που κάποιος κάνει νόημα. Κοιτάω... Τζίφος... Σουφρώνω τα μάτια να στρώσουν οι φακοι... Ξανακοιτάω... Βρε βρεεεε... Φιλαράκος... Και είχα να τον δω και κάτι μήνες... Αγκαλίτσα... Φιλάκι... Κλασσικά... Ήταν εκεί με τρεις φίλους, ο ένας γνωστός. Τέλεια. Καθόμαστε μαζί τους. Ένα τέταρτο και μισό ποτό αργότερα είχαμε γίνει το κλουβί με τις τρελές, χορεύαμε σαν να μας βάλανε στην πρίζα.

Transformation Step Three: Είναι ευρέως (και λιβανέζος) αποδεκτό οτι το να βλέπεις οτι περνάει η μπογιά σου είναι εξαιρετικό τονοτικό για την αυτοπεποίθηση. Το γεγονός οτι η δική μου βερνιλάκ πέρασε σε έναν στα σαρανταφεύγα με μαλλί πλατίνα, το προσπερνώ διακριτικά. Ξεκίνησε πλαγιομετωπική επίθεση προς όλη την παρέα, μόνο που δυστυχώς γι' αυτόν τον πήρα χαμπάρι από νωρίς και το γύρισα σε αμυντικό dancing fury. Μέχρι που ένας απ την παρέα την είδε "Η Θεία απ το Σικάγο" και προσγείωσε ένα κανάτι στο κεφάλι μου, αναλαμβάνοντας να μας γνωρίσει. Πήρα το αίμα μου πίσω από την πρώτη στιγμή, αφού φόρεσα ένα τεράαααστιο χαμόγελο και τον υποδέχτηκα με ένα βαρύγδουπο: "Χαίρετε". Μετά ξανάγινα πολιτισμένος. Μιλήσαμε, ξαναμιλήσαμε, χορέψαμε, του δωσα κι ένα φιλί (στο μάγουλο) όταν έφυγα.
Πάντως για να πω και του στραβού το δίκιο, μακάρι να είμαι κι εγώ έτσι στην ηλικία του. Αν ήμουν στα σαράντα παίζει να τον έβλεπα σαν ξερολούκουμο...
(έναν δυο άλλους που μου κάνανε χαριτωμενιές εν μέσω madonna - Παπαρίζου δεν τους μετράω λόγω παντελούς έλλειψης επιμονής... )

Transformation Step Four: Γνώρισα την αδερφή αυτού του φίλου μου, η οποία ήταν κάπου εκεί κοντά και ήρθε για λίγο. Είναι χωρίς υπερβολές ένα από ΤΑ ΠΙΟ ΓΑΜΑΤΑ ΑΤΟΜΑ που έχω γνωρίσει. Και είναι ακόμα πιτσιρίκα... Τη λάτρεψα.

Transformation Step Five: Γύρισα σπίτι. Τσάκισα την κρέπα που πήρα στο δρόμο και έφτιαξα τσαγάκι... Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα οτι η μέρα σου μπορεί να έρθει τα πάνω κάτω στο ξεκάρφωτο, κι εκεί που κάθεσαι και έχεις πάρει το σχήμα της καρέκλας, να βρεθείς ξαφνικά εν μέσω παλιών γνωστών και καινούργιων φίλων και να περνάς υπέροχα...

Πρέπει να το θυμάμαι αυτό το step five όποτε κάθομαι σπίτι και βαριέμαι και δε λέω να κουνηθώ και να βγω... Πάντα έλεγα think possitive, και γενικά το κάνω, αλλά μάλλον θέλει λίγο παραπάνω... Νομίζω οτι βρήκα τι θα λέει το επόμενο post it που θα κολλήσω στο ντουβάρι μου...

"Optimism is an art"

Τρυπώνω, ξετρυπώνω...

Χτες το βράδυ, σκαλίζοντας κάτι παραχωμένα φακελάκια στον υπολογιστή, έπεσα πάνω σ' αυτό:


Τρέχει
Μια στάλα ιδρώτας στο μάγουλο
Μια στάλα ζάλη στις φλέβες
Κι εσύ
Στην ταράτσα

Σκάψε
Στο σώμα σου
Να κρύψεις τα μάτια σου
Κι ότι ορέγεσαι
Με τα χέρια
Βαθιά
Φορώντας χρυσά δαχτυλίδια
Κι άσπρους χειμώνες

Μη φοβηθείς
Να γεμίσεις τη ζωή σου αποτσίγαρα
Και το μαξιλάρι σου αλάτι.

Ένα λουλούδι για ν’ ανθίσει
Πάει στο θάνατο ένα βήμα πιο κοντά
Κι απ τη γη ένα βήμα πιο πέρα

Να πλησιάζεις γρήγορα
Και να φεύγεις δειλά
Και ν’ αφήνεις τις λέξεις στη θάλασσα
Και τα παπούτσια σου στο μπαλκόνι

Και να φυτέψεις στον κήπο σου αγκάθια
Θα είναι πιο όμορφο τ’ αγιόκλημα τότε.

Φοβάμαι
Γι’ αυτό ξέρω ότι αξίζει.
Φοβάσαι;



Ημερομηνία δημιουργίας 2 Αυγούστου, κάπου στις 5 τα χαράματα...
Το είχα ξεχάσει εντελώς μέχρι σήμερα,
τη θυμήθηκα τη φάση μόλις το είδα.
Μου είχε έρθει μονοκοπανιά μόλις έπεσα για ύπνο,
σηκώθηκα, το 'γραψα, το παράχωσα και πήγα και ξεράθηκα...


Αυτά που με ανησυχούν είναι οτι:

1. Εγώ (συνήθως) δεν γράφω έτσι.
2. Όταν γράφω έτσι, γράφω αγγλικά, όχι ελληνικά.
(κόλλημα, don't ask)
3. Η δεύτερη στροφή δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει.
4. Αφού δεν έχω κανένα major crash, πού κολλάει το φινάλε...;

Επίσης με έχει πιάσει η κλασσική υποψία-φοβία οτι κάπου τα χω δει γραμμένα όλα αυτά και κάπως μου ήρθαν συνδυασμένα or something. Πάντα το παθαίνω με ότι γράφω και έχει αρχίσει και με εκνευρίζει...

Ηθικόν δίδαγμα: Πρέπει να θυμηθώ τι ήπια εκείνο το βράδυ.
Προφανώς είχα γίνει Τζουμ Τριαλαρά βαδίζω και παραμιλώ.

Ή έχω αρχίσει και σαλτάρω γενικότερα τον τελευταίο καιρό,
πράγμα το οποίο δε θα μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση...
Time will tell...

Flavors...

Καθαριστικό για τα τζάμια με άρωμα πορτοκάλι.
Καθαριστικό για τα πιάτα με άρωμα γκρέιπφρουτ.
Χαρτάκια τσιγάρων με γεύση blackberry.
Strips για τη μύτη με άρωμα λεμόνι.
Σαμπουάν με άρωμα μελιού.
Shower gel με άρωμα πράσινο τσάι.
Body milk με άρωμα περγαμόντο.
Μαλακτικό ρούχων με άρωμα ροδάκινο.
Σκοροκτόνο με άρωμα λεβάντα.
Liposan με άρωμα κεράσι.

Και όταν λέω προφυλακτικά με γεύση μουσακά,
με λένε υπερβολικό...

Θρησκευτικές αναζητήσεις...

" Πιστεύω εις έναν φραπέ,
αφρώδη, παγοκράτορα,
ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής,
εις στομάχους πάντων ερριμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πυχτόν,
του καφέ συνοδό, και λιπογενή
το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο
milk εκ βοδώς,
αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού
χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα,
ομοχρήσιμου του φραπέ
δι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι ημάς τους ανθρώπους
και δια την ημετέραν εργασίαν
φυτροθέντα εν καφεοδενδρών
και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτη
και αγοράσθει εξ εταιρίας
και εσυσκευάσθηκε.

Αγορασθέντα τε από ημών
εντός μικρής σακουλίτσας
ή κουτιού ή βαζακίου

και ετοιμάσθη τις πρώτες ώρες
κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηριού
και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού.

Και πάλιν άφρισε μετά δόξης
τσίτα κάνων κοιμητούς
ώστε χουζουριού έλθει το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον,
το χρήσιμον, το μιξεροκινών,
το εκ της δεής επαραγόμενον
το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζούμενο,
ωστε παρασκευαζόμενο,
παγακίων και υδάτων ψυχρών.

Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν.

Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.

Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.

Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.

Αμήν. "


........don't ask.

Goldfish analogies…

Παραλληλισμοί. Πάντα μου άρεσαν. Δίνουν μια περίεργη αίσθηση ελευθερίας. Μπορείς να πεις ότι θέλεις, για ότι θέλεις, χωρίς να το αναφέρεις καν. Γι’ αυτό κι εγώ σήμερα, θα μιλήσω για ενυδρεία και ψαράκια.

Ένα ενυδρείο είναι ένας ολόκληρος κόσμος… Μπορεί όχι για σένα, αλλά σίγουρα για τα ψαράκια που κατοικούν εκεί μέσα. Ψαράκια που διάλεξες εσύ, ένα ένα, προσεκτικά, με φροντίδα και αγάπη. Και έφτιαξες έναν μικρό κόσμο γι’ αυτά. Διπλό κόσμο. Με ένα του κομμάτι στο σπίτι σου, κι ένα στη ζωή σου. Χώρο, και καρδιά.

Υποχωρήσεις, αποφάσεις, επιλογές. Το κάθε ψαράκι είναι διαφορετικό. Θέλει διαφορετικά πράγματα, διαφορετικές συνθήκες. Και σου δίνει διαφορετικά πράγματα. Μπορείς να διαλέξεις ανάλογα με τις απαιτήσεις σου.

Ένα platy για παράδειγμα. Όχι ιδιαίτερα χαριτωμένο, αλλά αρκετά όμορφο, και πολύ ανθεκτικό. Θα μείνει μαζί σου και θα σε ανεχτεί. Όσο ανεύθυνος κι αν είσαι, κι ας μην του δίνεις πολύ σημασία.

Ή ένα σιαμαίο μονομάχο. Ω, είναι όμορφος… Πολύ όμορφος… Κι εντυπωσιακός. Κινείται και σε μαγεύει. Αλλά τίποτε άλλο. Είναι απόμακρος, και δε θα σου δίνει σημασία. Είναι τρόπαιο, και το ξέρει. Κάθεται στο βάθρο του περήφανος, και σου κάνει μεγάλη τιμή που ζει στον κόσμο σου. Όσο τον φροντίζεις και του κάνεις τα χατίρια, θα σε τιμά με την παρουσία του. Δεν τα πάει καλά με πολλά άλλα ψαράκια, και ούτε να διανοηθείς να βάλεις άλλο μονομάχο στον κόσμο σου. Θα σε μισήσει.

Θες άλλο; Iriatherina ίσως. Λεπτεπίλεπτο. Όμορφο. Ζωηρό και χαριτωμένο. Τα έχει όλα. Αλλά είναι ευαίσθητο… Θέλει φροντίδα. Κι αν το πληγώσεις, θα το χάσεις. Και είναι κρίμα.

Αν είσαι γενναίος, ίσως αποφασίσεις να προσκαλέσεις στον κόσμο σου ένα αγγελόψαρο. Αισθητική από τις σπάνιες. Γι’ αυτό και δεν μπορείς να το χεις έτσι επειδή σου κάπνισε. Το καθημερινό σου νερό, της καθημερινής του βρύσης δεν του κάνει… Θέλεις θερμοστάτες, θέλεις χίλια δυο πραγματάκια και πολύ υπομονή. Γιατί πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον κόσμο σου… Να τον κάνεις όπως θέλει το αγγελόψαρο. Και να πετάξεις ότι είχε μέσα πριν. Κι ότι βάλεις μέσα από δω και πέρα, πρέπει να συμφωνεί με τον καινούριο σου φίλο. Αλλιώς έχασες.
What shall it be…?

Αφού διαλέξεις το ψαράκι σου, και το ψαράκι σου διαλέξει εσένα, πρέπει να το βάλεις στον κόσμο σου. Σιγά σιγά και με προσοχή. Αλλιώς το σοκ μπορεί να είναι μεγάλο και να μην το αντέξει. Το αφήνεις μέσα στη σακουλίτσα του, προστατευμένο. Και βάζεις ολόκληρη τη σακουλίτσα μέσα στο ενυδρείο. Να αρχίσει να συνηθίζει. Και μετά από λίγο παίρνεις ένα ποτηράκι νερό από το ενυδρείο και το ρίχνεις μέσα στη σακουλίτσα του. Να αρχίσει ο κόσμος του να μπερδεύεται με τον δικό σου. Αργά αργά. Και μετά από λίγο πάλι. Μέχρι να αισθάνεται άνετα. Τότε η σακουλίτσα μπορεί να πάρει το δρόμο για τα σκουπίδια. Και ο καινούριος σου φίλος να κολυμπάει στα νερά σου ελεύθερος και σίγουρος.

Καθημερινότητα. Η σχέση σου με το χρυσόψαρό σου δεν είναι πάντα εύκολη. Εντάξει, μερικά πράγματα είναι αυτονόητα, κάθε μέρα θέλει φαγητό… Αυτό το ξέρεις. Είναι όμως κι άλλα, που δεν ξέρεις. Και δεν μπορεί να στα πει και το ίδιο. Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν το πρωί σου άφηνε ένα σημείωμα για να σου πει: “Ο βυθός θέλει καθάρισμα” , ή “το νερό ζεστάθηκε πολύ” αλλά μπορεί να μην το ξέρει ούτε το ίδιο. Το μόνο που ξέρεις είναι οτι όταν το βλέπεις στεναχωρημένο, κάτι τρέχει. Και πρέπει να βρεις τι. Και να το διορθώσεις. Γιατί θέλεις το ψαράκι σου να είναι καλά, και να είναι ευτυχισμένο, σωστά; Οπότε θα καθαρίσεις το βυθό. Και θα αλλάξεις νερό, και θα ρίξεις και conditioner για το χλώριο και τύρφη για να μαλακώσει από τα άλατα. Και θα αφήσεις το καπάκι ανοιχτό για να πέσει η θερμοκρασία. Και θα καθαρίσεις και το φίλτρο. Οπωσδήποτε το φίλτρο. Γιατί για να είναι καλά το ψαράκι σου, μια στο τόσο η σχέση σας πρέπει να περνάει ένα καθάρισμα. Αλλιώς οι βρωμιές του παρελθόντος συσσωρεύονται. Κι αν δεν προσέξεις, θα καταλήξεις με ένα κουφάρι και μια ανάμνηση, κι αυτό πάντα πονάει. Δε λέω, είναι δύσκολα και κουραστικά όλα αυτά, αλλά σου πάει η καρδιά να αφήσεις το ψαράκι σου στην τύχη του;

Κι αν είσαι τυχερός, θα περάσετε καλά μαζί. Και θα μείνει μαζί σου για καιρό. Μέχρι να έρθει η ώρα του να φύγει. Και τότε δε θα πονάει τόσο πολύ. Γιατί θα ξέρεις οτι του έδωσες όλα όσα μπορούσες να του δώσεις, και στο ανταπέδωσε. Απλά ήρθε η ώρα να τελειώσει. Ωραία δεν ήτανε όμως;

Λοιπόν, πρέπει να βρω ένα ψαράκι για το ενυδρείο μου. Ή μάλλον όχι "πρέπει"… "Θέλω" να βρω ένα ψαράκι για το ενυδρείο μου… Κι ελπίζω να το αντέξω και να με αντέξει. Και να περάσουμε όμορφα παρεούλα.

By the way, παρατήρησες ποτέ ότι δεν υπάρχει άσχημο ψαράκι...;

Όλα τα ψαράκια είναι όμορφα…

Πολύ όμορφα... In their own special way...

Λουλουδο(συμ)πτώσεις...

Εξαπανέκαθεν πίστευα οτι αυτό που κάνει τις ζωές μας λίγο πιο όμορφες και λίγο πιο worth living και τα συναφή δεν είναι μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα, αλλά little things, κάτι μικρές λεπτομέρειες που έρχονται στο σωστό timing και ρίχνουν λίγο αλατάκι στην καθημερινότητα... Και μια τέτοια λεπτομέρεια είναι αρκετή για να σου φτιάξει για λίγο τη διάθεση και να πεις: "κοίτα να δεις... χε χε..."

Το σκηνικό γνωστό... Με ένα φίλο για καφεδάκι. Κάποια στιγμή φεύγει για το περίπτερο, για να ανανεώσει τα αποθέματα τσιγάρων. Συνηθισμένα πράγματα. Κι εγώ μόνος στο τραπέζι απλώνω το χέρι να στρίψω τσιγάρο. Ακόμα πιο συνηθισμένα πράγματα. Επίσης βαριέμαι αφόρητα. Σταθερή αξία κι αυτό... Και εκείνη την ώρα, καθώς το μάτι μου έπιασε μια γνωστή φάτσα της κατηγορίας "Αααααχ" , μια ζαρτινιέρα που κρεμόταν τόση ώρα πάνω απ' τα κεφάλια μας, και προσωπικά δεν την είχα πάρει χαμπάρι, αποφάσισε να μου κάνει ένα δωράκι. Και ρίχνει ένα μικρό ροδοκόκκινο λουλουδάκι δίπλα στο χέρι μου...

Τώρα βέβαια, ρομαντικό, δε με λες... Γλυκό κι αγαπησιάρη, δε με λες... Καρδούλη γενικώς, δε με λες... Αλλά το παλιολουλουδάκι με ψάρωσε εντελώς. Πώς το λένε αυτό, με το σύμπαν, που όταν θέλεις κάτι πολύ, συνομωτεί για να το αποκτήσεις, ή κατ' άλλους κάνει την πάπια... Εγώ είχα την περίεργη αίσθηση οτι το σύμπαν μου κλείνει πονηρά το μάτι... Την περίπτωση να αρχίζω να το χάνω δεν την λαμβάνω υπ' όψιν γιατί δε με συμφαίρει.

Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι, τα πράγματα ίσως ήταν εντελώς διαφορετικά αν το λουλουδάκι είχε προσγειωθεί μες στον καφέ μου... Χμμμ...

Choose your destiny...

"Χάσαμε τη Θ.Ε.Ι.Α. Στοπ"

Όπου Θ.Ε.Ι.Α. βλέπε Θάλασσα, Εξοχή, Ίσκιος, Αντηλιακό...
Ή κάτι ανάλογο τελοσπάντων...

Γύρισα χτες το βράδυ στη Θεσσαλονίκη μετά από ένα πενταήμερο στην κατασκήνωση του Α.Π.Θ. ( προφέρεται "Άπου-Θού") στο Ποσείδι και ακόμα δεν έχω καταφέρει να προσαρμοστώ πλήρως στα νέα χωροχρονοθερμοκρασιακά δεδομένα...

Αν ήμουν ακόμα εκεί, μέχρι τώρα θα είχα κάνει: Ένα πρωινό μπανάκι - μανάκι, μπόλικη ηλιοθεραπεία, μεσημεριανό μαμ, θα είχα φάει 2 παγωτά (το λιγότερο) , θα είχα πιεί το καφεδάκι μου με θέα τη θάλασσα, more ηλιοθεραπεία, απογευματινό μπανάκι - μανάκι, ντουζ να φύγουν τ' αλάτια, (όπου θα τραγουδούσα "Largo al factotum della città, largo. La ran la, la ran la, la ran la, LA" και θα γελούσαμε με όλους τους άλλους στις διπλανές ντουζιέρες που δε θα ξερα ούτε τη φάτσα τους) και τώρα θα τσάκιζα καρπουζάκι μετά το φαΐ και θα ετοιμαζόμασταν για βράδυ στο beach bar ή στην παραλία ή στα τραπέζια του εστιατορίου για χαρτάκι (βγήκα μαλάκας σε μία παρτίδα "μαλάκα"... Αλλά στη μπλόφα τους ξέσκισα)



Επίσης, στο ενδιάμεσο, θα είχαμε εντοπίσει κάθε διαφορετική μορφή και στάδιο κυτταρίτιδας και θα ρίχναμε τα ανάλογα σχόλια, τύπου: "Κοίτα μια υπερτροφική αντσούγια", θα είχαμε σταμπάρει όλους τους σφίχτες- παύλα - ζώα - παύλα - κάγκουρες που το πρώτο πράγμα που πήρανε μαζί τους ήταν η κρεατίνη, και θα είχαμε βγάλει φώτο τον λουκουματζή με την τάβλα πάνω στο κεφάλι. Ναι, ναι, αυτόν εδώ στα δεξιά λέω...
(Μια κοπελιά παραδίπλα πέταξε και τη θεϊκή ατάκα: "Ρε σεις, πώς τον φωνάζουμε αυτόν...; ΛΟΥΚΟΥΜΑΑΑΑ...!!!")
Προαιρετικά, θα στηνόμασταν όοοολοι μαζί δίπλα σε δύο με ρακέτες και θα πηγαίναμε το κεφάλι δεξιάαα - αριστεράαα, δεξιάαα - αριστεράαα, ακολουθώντας το μπαλάκι...

Ενώ τώρα το μόνο που έχω καταφέρει απ' το πρωί είναι να βάλω 2 πλυντήρια ( ένα μποξεράκι μάλιστα πήρε μέρος και στα 2 γιατί μου πεσε απ' την απλώστρα) , να πιω 4 παγωμένους καφέδες, και να παράγω γύρω στα 5 λίτρα ιδρώτα... Crap.

Τεσπά, τουλάχιστον πέρασα υπέροχα, είχα καλή παρέα και έφερα πίσω ένα ωραιότατο σοκολατί χρωματάκι για να το συνδυάζω με το άσπρο μου πουκάμισο...

Α, για τέλος να αναφέρω, οτι μέρα μεσημέρι, μες στον καύσωνα ένα ζευγάρι κατάφερε να κάνει σεξ στη διπλανή σκηνή, ένας μπόμπιρας είχε γεννέθλια και μας κεράσανε τούρτα γιατί έτυχε να 'μαστε εκεί γύρω (ήταν γήπεδο ποδοσφαίρου, κι εγώ έφαγα όοοολη τη μικρή περιοχή) , και οτι 3 σκηνές περαπέρα είχανε φέρει λάπτοπ και βλέπανε τσόντες all day long. Επίσης, Τετάρτη βράδυ, πρώτο καμπινέ αριστερά είδα την πιο καλλιτεχνική και πιο καλοσχηματισμένη σκατούλα ever. Με σχήμα τέλειας ροζέτας, αφημένη ακριβώς στο κέντρο της τούρκικης τουαλέτας. Πρέπει να είχε τρελά κέφια ο τύπος.

Και μια απορία: Με ποιά λογική στήνουμε σκηνή τύπου "Ιγκλού" μες στο κατακαλόκαιρο...;

Die, you bitch...

ΚΗΔΕΨΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ
07/07/07

Την πολυαγαπημένη μας ντουλάπα.
Η τελετή έλαβε χώρα σε στενό φιλικό κύκλο.
( αλλά κράτησα κόλλυβα για κάθε ενδιαφερόμενο )
Θύματα δεν υπήρξαν και όλα κύλισαν ομαλά.

Ο πρώην ιδιοκτήτης, Dante, της εύχεται:
"Στον αγύριστο κι ακόμα παραπέρα"

IQ ( άι κιουρέψου... )

Μετά από αρκετό καιρό, είπα να κάνω μια εκτίμηση της λειτουργικότητας του ρετιρέ μου (aka my brain)...

Το αποτέλεσμα ήταν υπαρξιακή αναθεώρηση, προβληματισμός περί δημιουργικότητας, νεύρα και κάτι άλλα τέτοια όμορφα, τα οποία συνοψίζονται στην εξής ερώτηση:

ΑΦΟΥ:















ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΔΕΥΟΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΠΤΥΧΙΟ...;

Crap...

Γαστριμαργική προτροπή - συμβουλή - παρότρυνση...

Έστω οτι πηγαίνεις να καταπαύσεις τον συνεχώς αυξανόμενης έντασης και με ελαφρύ ως subito accelerando στο φινάλε ήχο που παράγει το στομάχι σου μετά από παρατεταμένη περίοδο λειτουργίας άνευ περιεχομένου...
Λαϊκιστί πας να γουρουνιάσεις...

Στον κατάλογο διαβάζεις οτι το ψητοκοτοπουλοφιλετάκι που σου έκατσε στο μάτι συνοδεύεται από ντομάτα, βασιλικό, ξύδι μπαλσάμικο και μια σαλτσούλα με βούτυρο και λεμόνι...
...και κάτι άλλα από δίπλα.

Η σκέψη σου υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσει 2 πιθανά σενάρια...
Το 1ο είναι: "Μπλιάξ" και
το 2ο είναι: "Κάτι θα ξέρει ο σεφ..."

ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΙΔΑ...
στην οποία δεν πρέπει ποτέ να περιπέσεις.

Το δεύτερο σενάριο πρέπει να διαγραφεί πάραυτα διότι ο σεφ δεν ξέρει την τύφλα του. Γιατί μερικές φορές κάποια πράγματα είναι τόσο μπλιαξ όσο φαίνονται κι ας έχει ο σεφ δεκαοχτόμιση αστέρια μισελέν, την πούλια, τον αυγερινό κι έναν αστερία που ψάρεψε πέρσυ απ' της γριάς το πήδημα...

Γιατί αυτός μπορεί να έχει όλη την καλή διάθεση να σου σερβίρει σαλιγγάρια μπλουμ, μαγειρεμένα φλαμπέ με σος βινεγκρέτ και βότκα, παναρισμένα με πολτό αγγινάρας και κεφαλοτύρι, που κολυμπάνε σε λιμνούλα από χυμό πορτοκάλι και γάλα καρύδας, παρέα με καραμελωμένα δαμάσκινα, σπυριά ροδιού, φραγκοστάφυλλα και μια κουταλιά κρέμα ζαμπαγιόνε... Εσύ πρέπει να το φας...;
Πάρε το άλλο με τα μανιτάρια... βλάκα Dante...

Πφφφ...

Όχι άλλη ζέστη...
Όχι άλλο κάρβουνο...
Όχι άλλο κουκουτσάκι στο λεμονάκι της Carib μου...
Όχι άλλος διαφημιστικός κατάλογος για τα trends του καλοκαιριού...
Όχι άλλο τσουρουφλόλαδο παραλίας...
Όχι άλλο Πλούταρχο ανάμεσα σε Πάριο και Διονυσίου...
Όχι άλλο ντουζ σήμερα, θα κατσιάσω...
Όχι άλλο πρωινό ξύπνημνα λόγω σκουπιδιάρικου...
Όχι άλλο τρύπιο καλαμάκι στον φραπέ μου...
Όχι άλλο ροδάκινο να σαπίζει απ τη ζέστη στη φρουτιέρα μου...
Όχι άλλο ιδρωτόσπυρο στο κούτελό μου...
Όχι άλλη υπερκατανάλωση αποσμητικού...
Όχι άλλα σκυλοτράγουδα κάτω απ το μπαλκόνι μου στις 4:00...
Όχι άλλη υπερθέρμανση στη motherboard...
Όχι άλλη ανάλυση ποδοσφαιρικών μετεγγραφών...
Όχι άλλο zetaim μετά από Diana Damrau...
Όχι άλλο pizza delivery menu κάτω απ την πόρτα μου...
Όχι άλλη απόψυξη...
Όχι άλλο azax που αφήνει σημάδια στον καθρέφτη...
Όχι άλλο ψόφιο χρυσόψαρο...

Πολλά ζητάω...;

Sex and the κάκτος...

Τελικά ώρες ώρες ακόμα κι ένα καχεκτικό φυτό που κάθεται στο μπαλκόνι περιμένοντας να του δώσεις λίγη σημασία, λίγη στοργή, λίγη αγάπη, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι σου, άντε και δυο ποτήρια νερό, μπορεί να σου δώσει μαθήματα ζωής και να σου αποκαλύψει μικρά και μεγάλα μυστικά του κόσμου... Φτάνει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, και να είσαι και λίγο πειραγμένος...

Στην περίπτωσή μας, είναι κοντός, στρουμπουλός και πράσινος. Αν δεν είχε αγκάθια θα μπορούσε να είναι ο E.T. Ή βουλευτής του πασόκ. Αλλά έχει αγκάθια. Άρα είναι κάκτος... Και παρά τις ακούσιες μεν, συστηματικές και συνεχόμενες δε, προσπάθειες μου να τον ξεράνω, αυτός κάνει το αδιανόητο... Ανθίζει. Και βγάζει όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία... Πέντε λουλούδια, μεγάλα, τσουπωτά και ροζ.

Γιατί ως γνωστόν, ( κι αν δεν το ξέρεις πάρε έναν κάκτο να σου το μάθει ) τα πάντα σ' αυτή τη ζωή περιστρέφονται γύρω από το σεξ... Γιατί μπορεί να μην έχεις να φας, να πιείς, να βάλεις ένα βρακί στον κώλο σου βρε αδερφέ, μπορεί ο σκληρός και άπονος ιδιοκτήτης σου να μη σου έχει ρίξει σταγόνα νερό εδώ και 2 μήνες, αλλά εσύ θ' απλώσεις τα λουλουδάκια σου και θα περιμένεις τις μελισσούλες για να κάνετε τρελίτσες στον καλοκαιρινό ήλιο...

Γκέγκε...?

...στο νεροχύτη.

Ποτήρι...
Ένα κουταλάκι στιγμιαίο καφέ...
Δύο κουταλάκια ζάχαρη...
Μια κοφτή κουταλιά σοκολάτα...
Χτύπημα, πάγο, γάλα, καλαμάκι, δοκιμάζουμε...
Πολύ γλυκό...
Στο νεροχύτη...

Ποτήρι...
Ένα κουταλάκι στιγμιαίο καφέ...
Μία κουταλιά ζάχαρη...
Μια κοφτή κουταλιά σοκολάτα...
Χτύπημα, πάγο, γάλα, καλαμάκι, δοκιμάζουμε...
Τελικά είναι πολύ κι η σοκολάτα...
Στο νεροχύτη...

Ποτήρι...
Ένα κουταλάκι στιγμιαίο καφέ...
Μία κουταλιά ζάχαρη...
Σοκολάτα λίγο στη μύτη...
Χτύπημα, πάγο, γάλα, καλαμάκι, δοκιμάζουμε...
Τελικά μάλλον δε θέλει καθόλου ζάχαρη...
Στο νεροχύτη...

Ποτήρι...
Έχω βαρεθεί τη ζωή μου...
Στο νεροχύτη...

Από ένα ταξιδάκι στην Εύβοια μπορείς να μάθεις οτι...

... στα δάση
μένουν ακόμα
νεραϊδούλες
και ξωτικά...

...που ξυπνάνε
κάθε πρωί,
ποτίζουν τα
λουλούδια τους
και γυαλίζουνε
τα φύλλα
στα δέντρα...

...και μόλις

νυχτώσει,
ένας κατεργάρης

φαύνος

κάθεται στο
μεγάλο μανιτάρι,
βγάζει τη
φλογέρα του,
και η γιορτή
ξεκινάει...

...και ο ουρανός
γονατίζει πάνω
από το δάσος
για ν' ακούσει
το τραγούδι...

...κι όλα
είναι όμορφα.

Τσιγαρίζουμε...

...μπόλικα μανιτάρια,
πλευρότους κατά προτίμηση,
στο τηγάνι με λίγο βούτηρο.
Αλάτι... Ρίγανη...
Και δύο χτυπημένα αυγά...
Καλή μου όρεξη...
...
... Δεν έχει πλάκα να μαγειρεύεις μόνο για έναν.

"Αυτό εδώ είναι ο τίτλος"

Έβλαπα πριν καιρό μια συνέντευξη στην εκπομπή της Μπήλιως Τσουκαλά, μιλούσε με έναν τύπο για τα blogs... Τα blogs έλεγε είναι κάτι σαν προσωπικά ημερολόγια, μπλα, μπλα, μπλα, σούξου μούξου μανταλάκια και είναι ξεχωριστά γιατί λέει ο καθένας γράφει τις σκέψεις του και τα προσωπικά του και μεταδίδει πληροφορίες... "Ενίσταμαι κύριε πρόεδρε!"

Εγώ ας πούμε τώρα, που μου έχουν γίνει τα νεύρα κρόσσια με τα δύο σκυλιά της πολυκατοικίας, γαβ γουβ απ' τ' άγρια χαράματα, θέλω να γράψω και να γκρινιάξω για τα σκυλιά... Απαγορεύεται δηλαδή; Και να γράψω και για την αποσάθρωση του φιλοζωικού πνεύματος, την ολοκληρωτική έλλειψη σεβασμού προς το συνάνθρωπο κι άλλα τέτοια όμορφα και να τα βλέπω και να χαίρομαι και να λέω: "Φτού σου ψωνάρα μου, έγραψες πάλι"...

Γενικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει ντε και καλά να βάζουμε κανόνες ακόμα και σε κάτι τόσο πολυχρηστικό όπως το blog...
πχ: "Αυτό είναι blog, γράφεις σκέψεις και πληροφορίες"
Σαν να λέμε δηλαδή: "Αυτό είναι σουρωτήρι, σουρώνεις μακαρόνια"

Ναι ρε φίλε, αλλά ένας παλιός μου γείτονας, είχε πάρει ένα σουρωτήρι και το έκανε φωτιστικό... Και ήταν και πολύ σούπερ φωτιστικό... Παίζει πρόβλημα; Θα κάνουν καθηστική διαμαρτηρία οι ταλιατέλες;

Όχι τίποτ' άλλο δηλαδή αλλά μου χει κολλήσει τώρα και όποτε πάω να γράψω κάτι λέω: "Άντε μωρέ, σιγά το θέμα" λες και πρέπει να γράψω για την εξωτερική πολιτική or something...

Ηθικόν δίδαγμα: Αν το blog είχε οδηγίες χρήσεως, θα είχε και 3 χρόνια εγγύηση κατασκευαστή, δωρεάν service και πιθανόν να έμπαινε και στο πλυντήριο πιάτων... Ότι θέλω θα γράφω.

Α, πάρα πολύ ωραία, έχω να γράψω κάτι από τις 3 Φεβρουαρίου λέει εδώ πέρα... Σκέτη απογοήτευση αυτό με το blog τελικά, είναι ότι πρέπει για να σου θυμίζει οτι εδώ και 3 μήνες δεν έχεις κάνει τίποτα συνταρακτικό... Damn.

Τέλος πάντων, το αντιπαρέρχομαι... Αυτό που ήθελα " να βγω, να το φωνάξω, να το πω " σήμερα, ήταν ότι όποιος δεν πήγε χτες στη συναυλία του Τερζή για την " Ελπίδα " , να ποδοπατηθεί με άλλα τέσσερις χιλιάδες πεντακόσια ενενηντα εννιά άτομα, έχασε.

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Αν μη τι άλλο, σήμερα ήταν μια γεμάτη μέρα, τύπου: "Απ' όλα έχει ο μπαξές" , μια μέρα με ήλιο, μια μέρα χαράς (... για όλο τον κόσμο, για όλους εμάς... Χρυσή σπαγγετίιινηηη για μια γεύση λεπτήηη, χρυσή κι η μανέστρααα, χρυσή σπυρωτήηη... - Για όσους θυμούνται το all time classic διαφημιστικό) , γενικά τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, also known as "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω".

Το show ξεκίνησε με σουρεαλιστικές διαθέσεις, με τον κολλητό να σκάει μύτη παρέα με την κοπέλα του κι ένα ψυγειάκι παραλίας γεμάτο τάπερ το οποίο έπρεπε να ξαποσταλεί πάραυτα μέσω ΚΤΕΛ, με τελικό προορισμό του διαόλου το πέραμα κι ακόμα παραπέρα.
Επίσης, σήμερα ήταν επισήμως και μετά πασών των τιμών η πρώτη δημόσια εμφάνιση του καινούριου μου τουτού. (Όχι αυτό που φοράνε οι μπαλαρίνες ρε, το αμάξι μου λέω...) . Επομένως, αφού πρωί πρωί με την αυγούλα το εξόπλισα με ένα "Ambi Pur Car - Speed - Το Άρωμα Για Το Αυτοκίνητό Σας - Τώρα σε πιο μοντέρνο σχήμα - 8ml - Διαρκεί 60 Ημέρες" , μπουκάραμε εις τα ενδότερα του τροχοφόρου με πρώτη στάση ΚΤΕΛ.

Ακολούθησε μικρό χαρούμενο διάλειμμα στο praktiker γιατί το καινούριο τουτού θέλει στοργή και προδέρμ κι εγώ είμαι πονοψυχιάρης (να μη διαρεύσει) και δε μπορούσα να το αφήσω παραπονεμένο. (ξέρατε οτι το γυαλιστικό κερί κάνει εντεκάμιση ευρώ...; Εγώ σήμερα το μαθα...) Επίσης σταμπάραμε έναν σούπερ καναπέ, μια ηλεκτρική σκούπα 2000watt, 2 φωτιστικά, ένα ενυδρείο, και κάτι πλακάκια μπάνιου... Το κλου της υπόθεσης ήταν η αναμονή στο ταμείο, οπού ο τύπος μπροστά μας είχε μέσα στο καρότσι μια - πώς να το θέσω ευγενικά - χέστρα. Και ότι άλλο μπιχλιμπίδι είχε πάρει το είχε βάλει μες στη χέστρα. Και να βλέπεις την πωλήτρια να χώνει μέσα το χέρι να μαζεύει τα τζίντζιλι μίντζιλι και να αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι Γούντι Άλεν, Κουροσάβα ή πειραματικός ανεξάρτητος Γιαπωνέζικος κινηματογράφος... Τελικά μάλλον ήταν Αισώπου μύθοι γιατί βγαίνοντας ανακάλυψα οτι το αμαξάκι μου είχε φάει επισήμως, μετά πάσης τιμής και προσκύνησης, την πρώτη του αχνιστή κουτσουλιά...
Ηθικόν δίδαγμα: Μη γελάς βλέποντας το πού θα πέσουν τα σκατά των άλλων - Ασχολήσου με τα σκατά που σε αφορούν σε προσωπικό επίπεδο.
(Κοσμική αλήθεια - Θλιβερή διαπίστωση: Πάσης φύσεως σκατά έρχονται ουρανοκατέβατα)

Η συνέχεια προέβλεπε Καλαμαριά, παραλία Αρετσούς μεριά, για τρέντι καφεδάκι... (θέλω να τονίσω οτι είχα να πάω από πέρσυ τον δεκαπενταύγουστο, δεν είμαι κανένα ψώνιο εγώ, ντάξ';) Έτσι, μετά από ένα εικοσάλεπτο αναζήτησης θέσης για παρκάρισμα, βρεθήκαμε να βολτάρουμε στον δρόμο περνώντας τη μια καφετέρια μετά την άλλη και χαζεύοντας τον κόσμο... Τόσο στουπέτσι στις μούρες λυγερών κορασίδων είχα να δω από το δημοτικό, που παίζαμε εκείνο που προσπαθούσες να βγάλεις τα λουκουμάκια από ένα πιάτο με ζάχαρη άχνη με το στόμα... Όλοι ντυμένοι στην τρίχα, τρεις το μεσημέρι, με την AUDI TT διπλοπαρκαρισμένη, να πίνουν τον καφέ τους και να κοιτάζουν το υπερπέραν σα μαστουρωμένα βοοειδή... (έλα παιδιά, σε 5' βγαίνει η Πέγκυ...) Εκείνη την ώρα, η φάση μου θύμησε όταν ήμουνα μικρός (σαν να λέμε πρόπερσυ) και πήγαινα στα τσίρκα (ή στα τσίρκο, δεν θα διαφωνήσουμε για γραμματικούς κανόνες τώρα) και στο διάλειμμα πηγαίναμε να δούμε τα ζωάκια και περνούσες από κλουβί σε κλουβί και κάαααααθονταν όλα ζαβλακωμένα με μια πυχτή μουροχαυλίαση στο μάτι και χάζευαν... Κάπως έτσι ήταν κι εκεί, πέρναγες από μαγαζί σε μαγαζί και τα έβλεπες όλα χαμένα στο διάστημα. (για άλφα κενταύρου καλά πάω από δω ρε φίλε;)

Τέλος πάντως, τον ήπιαμε τον καφέ μας, είπαμε να γυρίσουμε κέντρο να πάμε να περιδρομιάσουμε. Πήγαμε Ruby Tuesday που το είχαμε στα υπ' όψιν εδώ και καιρό. Και εκεί είδα το φως... Μην έχοντας φάει από χτες το μεσημέρι, ανακάλυψα οτι τελικά η απόλυτη απόλαυση βρίσκεται σε ένα βρασμένο καροτάκι, πασπαλισμένο με λίγο πιπέρι, φτάνει αυτό το καροτάκι να είναι το πρώτο πράγμα που θα εξαφανίσεις απ' το πιάτο σου.
Τα σοκ στο συγκεκριμένο μέρος ήταν 2 τω αριθμώ. Το πρώτο ήταν τα μούλικα στο πίσω τραπέζι που είχαν κάνει τον καναπέ τραμπολίνο και τα νεύρα μας κρόσσια, και το δεύτερο κάτι δεκαπεντάχρονα, άντε δεκαεξάχρονα κορτσούδια, δυο τραπέζια πιο πέρα, με IQ ώριμης μπανάνας που το παίζανε γκόμενες και χασκογελούσανε λες και τους γαργαλούσαν τις πατούσες με φτερό Κορεάτικης φραγκόκοτας.
Anyway, μικρό το κακό, no harm done, τίποτα που να μην ξεπεράστηκε με εκείνο το cheesecake στο φινάλε...

Αφού καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας μετά το σαβούρωμα, ξεκινήσαμε για ένα μαγαζάκι που μια φίλη της φίλης του μπατζανάκη του κουμπάρου του περιπτερά της γειτόνισσας είχε πει οτι είναι ποοολύ καλό... Στο δρόμο είδαμε και τη γνωστή και μη εξαιρετέα παρέλαση ξέκωλων δεκατριάχρονων, αλλά πλέον δε μου κάνουν εντύπωση, οι πρώτες δυόμιση χιλιάδες είναι δύσκολες, μετά συνηθίζει το μάτι. Φτάνουμε τελικά στο μαγαζί, και καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που περπατήσαμε ίσαμε κει μες στο κρύο... Ούτε μέσα δεν μπήκαμε... Καθότι το κιτσαριό εξέπεμπε από απόσταση... Και το να βλέπεις και τον άλλον τον παππούλη στον πάνω όροφο με τον κατάλογο ανά χείρας να έχει πάρει ένα ύφος σαν να είναι έτοιμος να πει: "Καμπερνέ του ' 68" , δε βοηθάει ιδαίτερα. Οπότε βρεθήκαμε σε γνωστό στέκι για να πιούμε το ποτάκι μας στο χαλαρό, να σχολιάσουμε τη μέρα, να γυαλίσουμε τα φτυάρια μας και να τα ξύσουμε αυτοκρατορικά. (practice makes perfect)

Και τωρα σπίτι και κάθομαι και γράφω το ζώον, αντί να πάω να κοιμηθώ που δε βλέπω μπροστά μου από τη νύστα... Τελικά τα ημερολόγια είναι απαιτητικά... Χάλια... Θα αρχίσω γκόλφ... Θέλω παγωτό... Και φρουτόκρεμα... (έχω παράκρουση)

Άντε καλή Κυριακή να χουμε...