Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Prova generale...
Απολογισμός, ανασκόπηση, ενδοσκόπηση, αυτοσυγκέντρωση, περισυλλογή, κάθαρση, αυτοεκτίμηση, αυτολύπηση, αυτοσυγκράτηση, αναθεώρηση, αναπνοή, αναδιοργάνωση, αναμόρφωση, αναπροσαρμογή, ανασύνταξη, ανακατασκευή, ανασυγκρότηση, διευθέτηση, επαναδραστηριοποίηση, επαναφόρτιση, επάνοδος, επανατοποθέτηση, ανατροπή, ισορρόπηση, επανάκαμψη, εισπνοή, εκπνοή, ξεκινάμε…
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Ho ho ho...
Τη λένε Athena Marie, κι έχει πιάσει το νόημα...
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...
Άντε και καλή γαλοπούλα...
Άντε και καλή γαλοπούλα...
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
So, this is Christmas...
Χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι να μπαίνεις σε μια καφετέρια με μια φίλη σου, η σερβιτόρα να σου λέει "Καλησπέρα", κι εσύ να της απαντάς "Καλησπέρα... Χρόνια πολλά!" . Μετά αυτή να φοράει ένα πλατύ χαμόγελο και να σου λέει ότι επιτέλους κάποιος είπε χρόνια πολλά, γιατί αυτή στην αρχή ευχόταν σε όλους και δεν της μιλούσαν καν. Κι έτσι σταμάτησε. Και μετά να γελάει, και να γελάς κι εσύ, και να γελάει κι η φίλη σου, και νιώθεις όμορφα και να περνάς καλά.
Χριστουγεννιάτικη ανατροπή είναι να βγαίνεις το βράδυ στο δρόμο να πάρεις τσιγάρα απ' το περίπτερο. Και στο δρόμο να βρίσκεις ένα κινητό, το οποίο είναι πολύ παλιό μοντέλο και μάρκας που δεν ξέρεις να χειρίζεσαι. Μετά να μαζεύεις το κινητό, να κοιτάζεις στο δρόμο μήπως δεις κάποιον να ψάχνει, να μη βλέπεις κανέναν, και να προσπαθείς να το ξεκλειδώσεις για να πάρεις τηλέφωνο κάποιον απ' τον κατάλογο και να ειδοποιήσεις ότι το βρήκες. Αφού δεν καταφέρνεις να το ξεκλειδώσεις, το κινητό να αρχίζει να χτυπάει, να το απαντάς, να μιλάς με μια κοπέλα, να μαθαίνεις ότι μένει εκεί κοντά, να της λες που είσαι, και μετά να περιμένεις να έρθει κάποιος να το πάρει. Να καταφθάνει μια χαμογελαστή, νεαρή σχετικά κυρία, που νόμιζε ότι της είχε πέσει στο ταξί, να σε ευχαριστεί, να σε ξαναευχαριστεί, να πιάνετε κουβεντούλα, να μαθαίνεις ότι μένει 2 δρόμους δίπλα από σένα, να σε ξαναευχαριστεί, να μαθαίνεις ότι είναι ηθοποιός, να σε ξαναευχαριστεί που μάζεψες το κινητό, να μιλάτε κανένα πεντάλεπτο στο δρόμο, να εύχεστε χρόνια πολλά και καλές γιορτές, και να σου λέει " [...] πώς να σ' ευχαριστήσω... Θα σε πάρω να πάμε μια φορά στο θέατρο!"
Χριστουγεννιάτικο θαύμα είναι να επιστρέφεις στα πάτρια εδάφη να δεις και τους γονείς σου μέρες που είναι. Εκεί το σπίτι να είναι στολισμένο με όλες τις λιχουδιές που ετοίμασε η μαμά τις προηγούμενες μέρες. Να μασουλάς κάτι ολόκληρη την ημέρα, να τσιμπολογάς διαρκώς και γενικότερα να τρως τον περίδρομο. Και μετά από δύο μέρες στις οποίες έφαγες ό,τι τρως κανονικά σε μία εβδομάδα, να μην έχεις βάλει ούτε μισό γραμμάριο.
Χριστουγεννιάτικη αγαλλίαση είναι να περιμένεις με ανυπομονησία να δεις χιόνι. Και όποτε κατεβαίνει ο υδράργυρος να ελπίζεις ότι σε λίγο θα πέσει η πρώτη νιφάδα. Αλλά αυτή να μην πέφτει. Και όπως επιστρέφεις στην πόλη σου, και οδηγείς μόνος σου το βράδυ, να φτάνεις ξαφνικά σε μια περιοχή που χιονίζει. Και οι νιφάδες να λάμπουν από τα φώτα του αυτοκινήτου και να έρχονται μαλακά κατά πάνω σου. Και να ακούς την αγαπημένη σου μουσική και να έχει και εκείνη τη γλυκιά ζέστη. Και η εικόνα να είναι μαγική και να σε κάνει να ανατριχιάζεις και να παίρνεις τηλέφωνα για να το μοιραστείς με κάποιον.
Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία είναι να κάνεις αναδρομή στο παρελθόν και να θυμάσαι όλα τα άτομα με τα οποία κάποτε είχες επαφή, έστω και μικρή, και τώρα δεν ξέρεις πού βρίσκονται, πώς περνούν ή αν είναι καλά. Επίσης να θυμάσαι όλα τα άτομα που έβλεπες συχνά και τώρα οι σχέσεις σας έχουν περιοριστεί στο τηλέφωνο, ή και ούτε καν στο τηλέφωνο, είτε γιατί έφυγαν για αλλού, είτε λόγω υποχρεώσεων, είτε γιατί απλά χαθήκατε. Στην περίπτωση που απλά χαθήκατε, να μην μπορείς ποτέ να βρεις για ποιόν λόγο χαθήκατε. Γενικά να θυμάσαι ανθρώπους που είχες και τώρα δεν έχεις. Ή ανθρώπους που είχες πολύ, και τώρα τους έχεις λίγο. Ή διαφορετικά. Και αυτό να σε στεναχωρεί διπλά απ' ότι θα σε στεναχωρούσε οποιαδήποτε άλλη στιγμή του χρόνου.
Χριστούγεννα είναι να επικοινωνείς περισσότερο, να αγαπάς δυνατότερα, να αισθάνεσαι πιο έντονα, και αυτά να μη σου φαίνονται ποτέ αρκετά. Να σε αγαπούν πολύ και να θέλεις παραπάνω. Να θέτεις νέους στόχους και να είσαι αισιόδοξος χωρίς λόγο. Να χαμογελάς περισσότερο και να υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα συνεχίσεις να χαμογελάς για όλη την επόμενη χρονιά.
Και να ξεχνάς προκλητικά όλα τα παραπάνω στις πέντε του Γενάρη...
Χριστουγεννιάτικη ανατροπή είναι να βγαίνεις το βράδυ στο δρόμο να πάρεις τσιγάρα απ' το περίπτερο. Και στο δρόμο να βρίσκεις ένα κινητό, το οποίο είναι πολύ παλιό μοντέλο και μάρκας που δεν ξέρεις να χειρίζεσαι. Μετά να μαζεύεις το κινητό, να κοιτάζεις στο δρόμο μήπως δεις κάποιον να ψάχνει, να μη βλέπεις κανέναν, και να προσπαθείς να το ξεκλειδώσεις για να πάρεις τηλέφωνο κάποιον απ' τον κατάλογο και να ειδοποιήσεις ότι το βρήκες. Αφού δεν καταφέρνεις να το ξεκλειδώσεις, το κινητό να αρχίζει να χτυπάει, να το απαντάς, να μιλάς με μια κοπέλα, να μαθαίνεις ότι μένει εκεί κοντά, να της λες που είσαι, και μετά να περιμένεις να έρθει κάποιος να το πάρει. Να καταφθάνει μια χαμογελαστή, νεαρή σχετικά κυρία, που νόμιζε ότι της είχε πέσει στο ταξί, να σε ευχαριστεί, να σε ξαναευχαριστεί, να πιάνετε κουβεντούλα, να μαθαίνεις ότι μένει 2 δρόμους δίπλα από σένα, να σε ξαναευχαριστεί, να μαθαίνεις ότι είναι ηθοποιός, να σε ξαναευχαριστεί που μάζεψες το κινητό, να μιλάτε κανένα πεντάλεπτο στο δρόμο, να εύχεστε χρόνια πολλά και καλές γιορτές, και να σου λέει " [...] πώς να σ' ευχαριστήσω... Θα σε πάρω να πάμε μια φορά στο θέατρο!"
Χριστουγεννιάτικο θαύμα είναι να επιστρέφεις στα πάτρια εδάφη να δεις και τους γονείς σου μέρες που είναι. Εκεί το σπίτι να είναι στολισμένο με όλες τις λιχουδιές που ετοίμασε η μαμά τις προηγούμενες μέρες. Να μασουλάς κάτι ολόκληρη την ημέρα, να τσιμπολογάς διαρκώς και γενικότερα να τρως τον περίδρομο. Και μετά από δύο μέρες στις οποίες έφαγες ό,τι τρως κανονικά σε μία εβδομάδα, να μην έχεις βάλει ούτε μισό γραμμάριο.
Χριστουγεννιάτικη αγαλλίαση είναι να περιμένεις με ανυπομονησία να δεις χιόνι. Και όποτε κατεβαίνει ο υδράργυρος να ελπίζεις ότι σε λίγο θα πέσει η πρώτη νιφάδα. Αλλά αυτή να μην πέφτει. Και όπως επιστρέφεις στην πόλη σου, και οδηγείς μόνος σου το βράδυ, να φτάνεις ξαφνικά σε μια περιοχή που χιονίζει. Και οι νιφάδες να λάμπουν από τα φώτα του αυτοκινήτου και να έρχονται μαλακά κατά πάνω σου. Και να ακούς την αγαπημένη σου μουσική και να έχει και εκείνη τη γλυκιά ζέστη. Και η εικόνα να είναι μαγική και να σε κάνει να ανατριχιάζεις και να παίρνεις τηλέφωνα για να το μοιραστείς με κάποιον.
Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία είναι να κάνεις αναδρομή στο παρελθόν και να θυμάσαι όλα τα άτομα με τα οποία κάποτε είχες επαφή, έστω και μικρή, και τώρα δεν ξέρεις πού βρίσκονται, πώς περνούν ή αν είναι καλά. Επίσης να θυμάσαι όλα τα άτομα που έβλεπες συχνά και τώρα οι σχέσεις σας έχουν περιοριστεί στο τηλέφωνο, ή και ούτε καν στο τηλέφωνο, είτε γιατί έφυγαν για αλλού, είτε λόγω υποχρεώσεων, είτε γιατί απλά χαθήκατε. Στην περίπτωση που απλά χαθήκατε, να μην μπορείς ποτέ να βρεις για ποιόν λόγο χαθήκατε. Γενικά να θυμάσαι ανθρώπους που είχες και τώρα δεν έχεις. Ή ανθρώπους που είχες πολύ, και τώρα τους έχεις λίγο. Ή διαφορετικά. Και αυτό να σε στεναχωρεί διπλά απ' ότι θα σε στεναχωρούσε οποιαδήποτε άλλη στιγμή του χρόνου.
Χριστούγεννα είναι να επικοινωνείς περισσότερο, να αγαπάς δυνατότερα, να αισθάνεσαι πιο έντονα, και αυτά να μη σου φαίνονται ποτέ αρκετά. Να σε αγαπούν πολύ και να θέλεις παραπάνω. Να θέτεις νέους στόχους και να είσαι αισιόδοξος χωρίς λόγο. Να χαμογελάς περισσότερο και να υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα συνεχίσεις να χαμογελάς για όλη την επόμενη χρονιά.
Και να ξεχνάς προκλητικά όλα τα παραπάνω στις πέντε του Γενάρη...
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
Jingle all the way...
Συνήθως αυτό το Christmas spirit, που κάθεσαι και ζαβλακώνεσαι ακούγοντας Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, με πιάνει από αρχές Νοεμβρίου. Φέτος άργησε λίγο μεν, αλλά μ' έπιασε, καλώς ή κακώς. Και εκεί λοιπόν που οι μέρες μου κυλούσαν όμορφα κι ωραία με O holy night, God rest ye merry gentlemen, Hark the herald anglels sing και τα συναφή, είπα να ψάξω και τίποτα σε Ελληνικό, ως κάθε σωστός Έλλην πολίτης που τιμά τη φουστανέλα, σέβεται τα ήθη και τα έθιμα του τόπου του και αγαπά τη μαμά πατρίδα, το σουβλάκι και τον φραπέ. Όχι, δεν εννοώ τον Ρούντολφ το Ελαφάκι και τα τρίγωνα κάλαντα, εννοώ Ελληνικά - Ελληνικά. Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, Καλήν εσπέραν άρχοντες, τέτοια...
Πάω λοιπόν να ψάξω (κλασσικά) στο Youtube almighty. Δοκιμάζω "kalanta" , δοκιμάζω "κάλαντα" , δοκιμάζω και τα προτεινόμενα που δίνει όταν πληκτρολογείς, και δε μου παίρνει πάνω από δύο λεπτά να καταλάβω ότι στην Ελλάδα, όταν λέμε κάλαντα, εννοούμε τα κάλαντα της Βανδή! Το κοντινότερο που βρήκα σε νορμάλ, παραδοσιακό κάλαντο ήταν σε εκτέλεση Ζουζούνια. Oh my (newborn) God δηλαδής!
Βρήκα κάλαντα τελικά; Ναι! Πού; Στην Αμερική!
Εκεί προφανώς πιστεύουν οτι το Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά αξίζει μια θέση σε μια συναυλία, οπότε το πήραν, το διασκεύασαν, του ρίξανε και μερικά Αγγλικά μέσα να είναι πιο εύπεπτο, και μας το σερβίρουν στα μούτρα. Μπορεί η προφορά τους να είναι λίγο "κάπως", αλλά δε μας παίρνει να πούμε και τίποτα, σωστά; Σα δε ντρεπόμαστε λίγο...
So, απολαύστε Ελληνικά κάλαντα...
Πάω λοιπόν να ψάξω (κλασσικά) στο Youtube almighty. Δοκιμάζω "kalanta" , δοκιμάζω "κάλαντα" , δοκιμάζω και τα προτεινόμενα που δίνει όταν πληκτρολογείς, και δε μου παίρνει πάνω από δύο λεπτά να καταλάβω ότι στην Ελλάδα, όταν λέμε κάλαντα, εννοούμε τα κάλαντα της Βανδή! Το κοντινότερο που βρήκα σε νορμάλ, παραδοσιακό κάλαντο ήταν σε εκτέλεση Ζουζούνια. Oh my (newborn) God δηλαδής!
Βρήκα κάλαντα τελικά; Ναι! Πού; Στην Αμερική!
Εκεί προφανώς πιστεύουν οτι το Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά αξίζει μια θέση σε μια συναυλία, οπότε το πήραν, το διασκεύασαν, του ρίξανε και μερικά Αγγλικά μέσα να είναι πιο εύπεπτο, και μας το σερβίρουν στα μούτρα. Μπορεί η προφορά τους να είναι λίγο "κάπως", αλλά δε μας παίρνει να πούμε και τίποτα, σωστά; Σα δε ντρεπόμαστε λίγο...
So, απολαύστε Ελληνικά κάλαντα...
...στο John F Kennedy Memorial High School...
...και στο Calvary Presbyterian από μια χορωδία αγοριών, στο San Francisco.
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
12 Days of Christmas...
... από τους Straight No Chaser,
ένα φωνητικό γκρουπάκι που φτιάχτηκε το 1996 σ' ένα πανεπιστήμιο στην Ιντιάνα...
Έτσι, για να μπαίνουμε από νωρίς στο κλίμα των ημερών...
Παίζει να είναι το ωραιότερο κωμικό medley που έχω ακούσει, με διάφορα χριστουγεννιάτικα κομμάτια να παρελαύνουν, και τον Rudolph The Red Nosed Reindeer σε εμφάνιση έκπληξη...
ένα φωνητικό γκρουπάκι που φτιάχτηκε το 1996 σ' ένα πανεπιστήμιο στην Ιντιάνα...
Έτσι, για να μπαίνουμε από νωρίς στο κλίμα των ημερών...
Παίζει να είναι το ωραιότερο κωμικό medley που έχω ακούσει, με διάφορα χριστουγεννιάτικα κομμάτια να παρελαύνουν, και τον Rudolph The Red Nosed Reindeer σε εμφάνιση έκπληξη...
Ψάξτε τους...
Αξίζει.
Αξίζει.
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
Hosted by...
...Toymaker.
Ο παιχνιδούλης γράφει gothic παραμύθι, κι εγώ του γράφω νοτούλες.
Τελευταία η μουσική μου βρίσκει σπιτάκι και πολύ μ' αρέσει...
Κι αφού αρέσει και στον παιχνιδούλη, νομίζω οτι είμαστε καλά...
Μέχρι τα Χριστούγεννα διαβάζουμε:
Ο παιχνιδούλης γράφει gothic παραμύθι, κι εγώ του γράφω νοτούλες.
Τελευταία η μουσική μου βρίσκει σπιτάκι και πολύ μ' αρέσει...
Κι αφού αρέσει και στον παιχνιδούλη, νομίζω οτι είμαστε καλά...
Μέχρι τα Χριστούγεννα διαβάζουμε:
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Il était une fois la vie...
Μπορεί χτες να έπαθα το σοκ με τη Ντόρα την εξερευνήτρια, αλλά σήμερα συνήλθα. Και ξετρύπωσα ένα παλιό αγαπημένο. Όταν πρωτοάκουσα αυτό το τραγουδάκι από τους τίτλους ήμουν κάπου μεταξύ πέντε και δέκα χρονών, κι από τότε δεν έχει σταματήσει να στριφογυρίζει μες στο κεφάλι μου. Ούτε ο Maestro, ο καλοκάγαθος παππούλης με την τεράστια άσπρη γενειάδα πού ελέγχει τον εγκέφαλο˙ δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην τον θυμάται. Παραγωγής 1986 λοιπόν:
Il était une fois la vie...
Μια φορά κι έναν καιρό, η ζωή...
Ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια, λεμφοκύτταρα, αιμοπετάλια, άλατα, σάκχαρα, ιοί, μικρόβια, ένζυμα, ορμόνες, αντισώματα και άλλα πολλά να τριγυρνούν μέσα σε φλέβες και αρτηρίες, να κάνουν roller coaster στα νεφρά και να παίζουν ποδόσφαιρο με μπαλίτσες οξυγόνου...
Il était une fois la vie...
Μια φορά κι έναν καιρό, η ζωή...
Ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια, λεμφοκύτταρα, αιμοπετάλια, άλατα, σάκχαρα, ιοί, μικρόβια, ένζυμα, ορμόνες, αντισώματα και άλλα πολλά να τριγυρνούν μέσα σε φλέβες και αρτηρίες, να κάνουν roller coaster στα νεφρά και να παίζουν ποδόσφαιρο με μπαλίτσες οξυγόνου...
La vie
La vie, la vie, la vie, la vie
La vie, la vie, la vie, la vie
Et voici la vie
(La vie, la vie)
La belle vie toute pressée d'éclore
Le monde nous convie
(Voici la vie)
A de nouvelles aurores
Et nous donne des lendemains qui chantent
Et l'soleil qui nous éblouit
L'air vif nous enchante
Nous emplit de joie et de vie
La vie, la vie, la vie, la vie
La vie, la vie, la vie, la vie
Et voici la vie
(La vie, la vie)
La belle vie qui coule dans nos veines
Laissons là nos soucis
(Voici la vie)
Que la joie souveraine
Emporte les flots de notre sang
Dans un rythme étourdissant
Qui donne à tous l'envie
D's'éclater et d'chanter
La vie
La vie, la vie, la vie, la vie
La vie, la vie, la vie, la vie
Et voici la vie
(La vie, la vie)
La belle vie qui s'écoule sereine
Relevons le défi
D'en faire hymne à la joie
La vie
La vie, la vie, la vie, la vie
La vie, la vie, la vie, la vie
Et voici la vie ...
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
Reinventing Surealism...
Κυριακή, 9 Νοεμβρίου, (σήμερα δηλαδή) ώρα δέκα το πρωί... Στο Star Channel (που μεγάλη τιμή του κάνω που το γράφω με κεφαλαίο) παίζει Ντόρα, τη μικρή εξερευνήτρια. Της οποίας ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο μετάφρασης στα Ελληνικά και τοποθέτησης στην πρωινή παιδική ζώνη... Anyway...
Η Ντόρα που λέτε, ήταν στη χώρα του παραμυθιού και έπρεπε να γίνει πριγκίπισσα, το οποίο όπως είπε "δεν είναι καθόλου εύκολο" , άποψη με την οποία θα συμφωνήσω αν η μαμά δεν τρώει πρωί, μεσημέρι, βράδυ παντεσπάνι και ο μπαμπάς δε ρίχνει δεκαεφτάμιση αποκεφαλισμούς με το "καλημέρα σας". Σκοπός όλου αυτού ήταν να αγκαλιάσει μια κοιμισμένη μαϊμού, για να την ξυπνήσει, την οποία είχε κοιμήσει η κακιά μάγισσα με μια μαγεμένη μπανάνα (υπονοούμενο για την αποχαύνωση που προκαλεί η προσκόλληση σε πάσης φύσεως "μπανάνες"... )
Περπατάει λοιπόν η Ντόρα στην κοιλάδα του Χειμώνα, περικυκλωμένη από κακούς χιονάνθρωπους, ύπουλες χιονόμπαλες και κακιασμένα σύννεφα καταιγίδας... Και θυμάται οτι ο γίγαντας της έδωσε ένα πουγκί ηλιαχτίδες... (υπονοούμενο οτι πάντα ένας νταής θα σε ξελασπώσει όταν τα βρεις σκούρα)
- Πού είναι το πουγκί;
- [παύση 10 δευτερολέπτων]
- Στο σακίδιο
- [παύση άλλων δέκα δευτερολέπτων}
- Ναι! Στο σακίδιο
- [Ύπουλη παύση δέκα δευτερολέπτων]
- Πες "σακίδιο"!
- [Αναμενόμενη παύση δέκα δευτερολέπτων]
Και ξαφνικά η οθόνη γίνεται πράσινη (μήνυμα υποστήριξης των οικολόγων, του πασόκ, και της BP - παύλα - προώθηση του εμπορίου σμαραγδιών) κι ένα χαμογελαστό σακίδιο κάθεται στη μέση, ανοίγει, και αραδιάζει πολύχρωμα πουγκιά (μήνυμα υποστήριξης των ομοφυλόφιλων σακιδίων) . Κι εκεί που νόμιζα οτι τα είχα δει όλα, το πουγκί μου απευθύνει το λόγο σε σουρεάλ ύφος και με παιχνιδιάρικη διάθεση:
- Πού είναι οι ηλιαχτίδες;
- Είναι... Στο "ΜΠΛΟΥ" πουγκί; (πρώτο σοκ)
[φωνές απ' το υπερπέραν: "Όοοχιιιιι..."]
- Είναι... Στο "ΓΙΕΛΟΟΥ" πουγκί; (δεύτερο σοκ)
Κι εκεί ήρθε το βαρύ χτύπημα της μοίρας να με αποτελειώσει... Μαζί με τις φωνές απ' το υπερπέραν, ακούστηκε κι ένα μούλικο σε κάποιο κοντινό διαμέρισμα να σκούζει "ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ...!" σε ντεσιμπέλ τρυπήματος τυμπάνου, με μια ηδονή απέραντης ευτυχίας, μια έξαψη απρόσμενης ανακάλυψης, μια τέρψη γαργαλιστικής ευχαρίστησης, μία - φούντωση - μια - φλόγα - έχω - μέσα - στην - καρδιά - ΟΠΑ! , το οποίο με έπιασε στον ύπνο σε τέτοιο βαθμό ώστε σχεδόν δεν πρόσεξα ότι το σακίδιο με κοίταζε αυστηρά και με διέταζε να πω "ΓΙΕΛΟΟΥ"...
Αμέσως μετά η Ντόρα έβγαλε απ' το σακίδιο το πουγκί, και απ' το πουγκί έναν ήλιο, ο οποίος με το που έσκασε μύτη ήθελε να πω "ΧΟΤ" (εκπαίδευση της απανταχού πιτσιρικαρίας στην κάλυψη του 50% των διαλόγων του msn όταν κλείσουν τα δεκατέσσερα) , αλλά αυτό δε χρειάζεται να το αναλύσω, γιατί το θέμα ήταν το μούλικο από δίπλα...
Προσωπικά ήμουν με το μέρος της μάγισσας, γιατί είχε στυλ, και τραγουδούσε και πολύ καλύτερο τραγουδάκι, ενώ η Ντόρα έλεγε κάτι σε Salsa, Mambo, και δε συμμαζεύεται... Άσε που τόση ώρα δε γύρισε ποτέ να μου πει: "ΠΕΣ ΓΚΡΙΝ" , "ΠΕΣ ΡΕΝΤ" , "ΠΕΣ ΑΥΓΟΤΑΡΑΧΟ"...
Άι γουάντ θάντερκατσ εντ στρουμφάκια, εντ άι γουάντ δεμ νάου!
Η Ντόρα που λέτε, ήταν στη χώρα του παραμυθιού και έπρεπε να γίνει πριγκίπισσα, το οποίο όπως είπε "δεν είναι καθόλου εύκολο" , άποψη με την οποία θα συμφωνήσω αν η μαμά δεν τρώει πρωί, μεσημέρι, βράδυ παντεσπάνι και ο μπαμπάς δε ρίχνει δεκαεφτάμιση αποκεφαλισμούς με το "καλημέρα σας". Σκοπός όλου αυτού ήταν να αγκαλιάσει μια κοιμισμένη μαϊμού, για να την ξυπνήσει, την οποία είχε κοιμήσει η κακιά μάγισσα με μια μαγεμένη μπανάνα (υπονοούμενο για την αποχαύνωση που προκαλεί η προσκόλληση σε πάσης φύσεως "μπανάνες"... )
Περπατάει λοιπόν η Ντόρα στην κοιλάδα του Χειμώνα, περικυκλωμένη από κακούς χιονάνθρωπους, ύπουλες χιονόμπαλες και κακιασμένα σύννεφα καταιγίδας... Και θυμάται οτι ο γίγαντας της έδωσε ένα πουγκί ηλιαχτίδες... (υπονοούμενο οτι πάντα ένας νταής θα σε ξελασπώσει όταν τα βρεις σκούρα)
- Πού είναι το πουγκί;
- [παύση 10 δευτερολέπτων]
- Στο σακίδιο
- [παύση άλλων δέκα δευτερολέπτων}
- Ναι! Στο σακίδιο
- [Ύπουλη παύση δέκα δευτερολέπτων]
- Πες "σακίδιο"!
- [Αναμενόμενη παύση δέκα δευτερολέπτων]
Και ξαφνικά η οθόνη γίνεται πράσινη (μήνυμα υποστήριξης των οικολόγων, του πασόκ, και της BP - παύλα - προώθηση του εμπορίου σμαραγδιών) κι ένα χαμογελαστό σακίδιο κάθεται στη μέση, ανοίγει, και αραδιάζει πολύχρωμα πουγκιά (μήνυμα υποστήριξης των ομοφυλόφιλων σακιδίων) . Κι εκεί που νόμιζα οτι τα είχα δει όλα, το πουγκί μου απευθύνει το λόγο σε σουρεάλ ύφος και με παιχνιδιάρικη διάθεση:
- Πού είναι οι ηλιαχτίδες;
- Είναι... Στο "ΜΠΛΟΥ" πουγκί; (πρώτο σοκ)
[φωνές απ' το υπερπέραν: "Όοοχιιιιι..."]
- Είναι... Στο "ΓΙΕΛΟΟΥ" πουγκί; (δεύτερο σοκ)
Κι εκεί ήρθε το βαρύ χτύπημα της μοίρας να με αποτελειώσει... Μαζί με τις φωνές απ' το υπερπέραν, ακούστηκε κι ένα μούλικο σε κάποιο κοντινό διαμέρισμα να σκούζει "ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ...!" σε ντεσιμπέλ τρυπήματος τυμπάνου, με μια ηδονή απέραντης ευτυχίας, μια έξαψη απρόσμενης ανακάλυψης, μια τέρψη γαργαλιστικής ευχαρίστησης, μία - φούντωση - μια - φλόγα - έχω - μέσα - στην - καρδιά - ΟΠΑ! , το οποίο με έπιασε στον ύπνο σε τέτοιο βαθμό ώστε σχεδόν δεν πρόσεξα ότι το σακίδιο με κοίταζε αυστηρά και με διέταζε να πω "ΓΙΕΛΟΟΥ"...
Αμέσως μετά η Ντόρα έβγαλε απ' το σακίδιο το πουγκί, και απ' το πουγκί έναν ήλιο, ο οποίος με το που έσκασε μύτη ήθελε να πω "ΧΟΤ" (εκπαίδευση της απανταχού πιτσιρικαρίας στην κάλυψη του 50% των διαλόγων του msn όταν κλείσουν τα δεκατέσσερα) , αλλά αυτό δε χρειάζεται να το αναλύσω, γιατί το θέμα ήταν το μούλικο από δίπλα...
Προσωπικά ήμουν με το μέρος της μάγισσας, γιατί είχε στυλ, και τραγουδούσε και πολύ καλύτερο τραγουδάκι, ενώ η Ντόρα έλεγε κάτι σε Salsa, Mambo, και δε συμμαζεύεται... Άσε που τόση ώρα δε γύρισε ποτέ να μου πει: "ΠΕΣ ΓΚΡΙΝ" , "ΠΕΣ ΡΕΝΤ" , "ΠΕΣ ΑΥΓΟΤΑΡΑΧΟ"...
Άι γουάντ θάντερκατσ εντ στρουμφάκια, εντ άι γουάντ δεμ νάου!
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Tarot...
A Toymaker’s story
Hosted by DanteTarot I
βλέπουν μόνο το θάνατο σας…
A Toymaker’s story
Hosted by Dante
Ο Αντώνης, ο Βασίλης, η Μαρία, ο Γιάννης και η Ειρήνη, γνωρίζονταν από μικρά παιδιά… Τώρα ήταν όλοι τους φοιτητές… Και αν και βρίσκονταν σε διαφορετικές πόλεις εξακολουθούσαν να είναι μια παρέα. Κάθε καλοκαίρι συναντιόντουσαν ξανά…επέστρεφαν στο νησί τους και έκαναν διακοπές όλοι μαζί… Έτσι και εκείνο το καλοκαίρι…
Οι γονείς της Μαρίας έλειπαν και έμεναν όλοι στο σπίτι της…
-Τι έχει αυτός; Ρώτησε η Μαρία τον Γιάννη και έδειξε με το βλέμμα της τον Αντώνη…
-Δεν έχω ιδέα… Είναι έτσι από τότε που γύρισε. Δεν μιλάει και κάθεται συνέχεια σκεφτικός.
-Αντώνη… συμβαίνει κάτι; Ρώτησε η Μαρία.
-Όχι τίποτα… δεν αντέχω απλά αυτή τη ζέστη…
Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο ο Βασίλης με την Ειρήνη…
-Άντε τι κάθεστε, σηκωθείτε… πάμε να κάνουμε καμιά βουτιά… είπε ο Βασίλης…
Και αυτό έκαναν…
Το ίδιο βράδυ…
Είχαν ανάψει φωτιά στην παραλία και καθόντουσαν γύρω από αυτή…
Άρχισαν να διηγούνται ιστορίες από το σχολείο.
Ο Αντώνης κοιτούσε τη θάλασσα…
-Αντώνη γιατί δεν μιλάς; ρώτησε ο Βασίλης.
Ο Αντώνης τον κοίταξε…
-Θέλετε να παίξουμε ένα παιχνίδι;
-Τι παιχνίδι; Ρώτησε η Μαρία…
Ο Αντώνης πήρε το σακίδιο του και το άνοιξε… Από μέσα έβγαλε μια τράπουλα tarot…
-Θέλετε να μάθετε το μέλλον σας;
Η Μαρία βλέποντας την τράπουλα ενθουσιάστηκε…
-Εγώ πρώτη…
Ο Γιάννης γέλασε…
- Καλά πιστεύετε σε αυτές τις ανοησίες;
-Τι πρέπει να κάνω; Ρώτησε η Μαρία…
Ο Αντώνης άρχισε να ανακατεύει την μεγάλη αρκάνα…
Άπλωσε τα χαρτιά μπροστά της…
-Διάλεξε ένα χαρτί με το αριστερό σου χέρι για να δούμε τι σε περιμένει στο άμεσο μέλλον.
Η Μαρία διάλεξε…
Ο Αντώνης γύρισε την κάρτα…
-Ο Θάνατος…
Η Μαρία πάγωσε….
«Βλακείες… μην πιστεύετε σε αυτά» είπε ο Γιάννης.
Ο Αντώνης ανακάτεψε ξανά την τράπουλα…
-Σειρά σου τώρα Γιάννη…
Ο Θάνατος πάλι…
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε για τον Βασίλη και την Ειρήνη…
«Σειρά μου τώρα…» είπε ο Αντώνης…
Ο Θάνατος ξανά…
«Οπότε παιδιά μέχρι αύριο το πρωί όλοι θα είμαστε νεκροί»
Λίγη ώρα αργότερα…
Ο Γιάννης, η Ειρήνη, ο Βασίλης και ο Αντώνης είχαν πέσει για ύπνο. Η Μαρία δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Σηκώθηκε και πήγε μια βόλτα στην παραλία… Κάποια στιγμή νόμισε πως κάποιος την ακολουθούσε… Γύρισε και κοίταξε πίσω… κανείς…
«Το μυαλό μου κάνει παιχνίδια…»
Συνέχισε να περπατάει… Κάποια στιγμή αποφάσισε να επιστρέψει… Έκανε να γυρίσει, όταν είδε μια πέτρα να κατεβαίνει με φόρα στο κεφάλι της…
Έπεσε στην άμμο… Έβλεπε τα πάντα θολά… Είδε μια σκιά να κινείται από πάνω της… και την πέτρα να κατεβαίνει με φόρα ξανά πάνω της… Το αίμα έτρεχε ζεστό… Σε λίγο το κρανίο της είχε διαλυθεί…
Στο σπίτι της Μαρίας…
Η Ειρήνη με τον Βασίλη είχαν σηκωθεί και καθόντουσαν στο σαλόνι. Ο Βασίλης άναψε τσιγάρο…
-Δεν νομίζεις ότι θα πρέπει να τους πούμε ότι ξέρουμε; Ρώτησε ο Βασίλης…
-Δεν είναι ακόμα η στιγμή…όχι ακόμα…
-Ναι το ξέρω αλλά μέχρι πότε;
-Όχι ακόμα… είπε η Ειρήνη και σηκώθηκε από την θέση της… Εγώ πάω για ύπνο… θα έρθεις;
-Σε λίγο…
Ο Βασίλης έμεινε μόνος στο δωμάτιο… Σηκώθηκε και άναψε άλλο τσιγάρο… για να το σβήσει σχεδόν αμέσως. Κατευθύνθηκε προς το παράθυρο που έβλεπε προς την παραλία. Στον καναπέ ήταν παρατημένο το σακίδιο του Αντώνη. Το άνοιξε και έβγαλε από μέσα τις κάρτες tarot… δεν πίστευε στα μάτια του… Όλες οι κάρτες ήταν ίδιες… όλες είχαν την μορφή του Θανάτου…
Εκείνη τη στιγμή, κάποιος τον άρπαξε από τα μαλλιά… προσπάθησε να αντισταθεί αλλά μάταια… ένα μαχαίρι έσκισε τον λαιμό του στα δύο… το αίμα άρχισε να κυλάει…
Η Ειρήνη άκουσε θόρυβο στο σαλόνι και σηκώθηκε να δει τι συμβαίνει…
Μπροστά στο θέαμα άρχισε να ουρλιάζει…
-Γιάννη τι έκανες;
-Έπρεπε να το κάνω…
-Τι λες;
Η Ειρήνη άρχισε να φωνάζει τον Αντώνη… Η εξώπορτα άνοιξε… Ο Αντώνης έσερνε από τα πόδια το πτώμα της Μαρίας… Το πολτοποιημένο κεφάλι της άφηνε ίχνη παντού…
-Μα γιατί;
-Δεν μπορούσατε να κρατήσετε το στόμα σας κλειστό ε; είπε ο Γιάννης…
-Τι εννοείς;
-Μιλάω για τη σχέση μου με τον Αντώνη… Τα νέα έφτασαν και στα αυτιά των δικών μας… Το ξέρετε ότι δεν θέλουν να μας ξαναδούν… Ξέρετε το κακό που προκαλέσατε…
Η Ειρήνη έβαλε τα κλάματα…
Ο Αντώνης κατευθύνθηκε προς την Ειρήνη, η οποία πισωπάτησε και έπεσε στο πάτωμα. Ο Αντώνης άρπαξε την Ειρήνη και άρχισε να τη σέρνει. Μάταια προσπαθούσε να ελευθερώσει τα πόδια της. Ο Αντώνης πήρε το μαχαίρι από τα χέρια του Γιάννη και το κάρφωσε στο στήθος της…
Η Ειρήνη ούρλιαξε…
Δεν μπορούσε να αντιδράσει…
Ο Γιάννης πήρε ένα μπιτόνι βενζίνη και το άδειασε στο σαλόνι… Λίγο πριν βγουν από την πόρτα με τον Αντώνη, πέταξε ένα σπίρτο… το σπίτι πήρε φωτιά…
Έπιασε τον Αντώνη από το χέρι… Ο Αντώνης έβγαλε δύο αεροπορικά εισιτήρια από την τσέπη του για το εξωτερικό… Σε μία ώρα θα βρίσκονταν στο αεροδρόμιο του νησιού και το ίδιο απόγευμα στο Παρίσι…
Θα ξεκινούσαν μια νέα ζωή μαζί…
Λίγους μήνες μετά…
Οι καβγάδες ανάμεσα στον Αντώνη και τον Γιάννη ήταν πλέον συχνοί. Ο Αντώνης μόλις είχε τελείωσε τις δουλειές του σπιτιού και περίμενε τον Γιάννη να γυρίσει από τη δουλειά. Η πόρτα άνοιξε και ο Γιάννης μπήκε μέσα με αρκετούς φακέλους στα χέρια.
«Λογαριασμοί, λογαριασμοί και πάλι λογαριασμοί… Για περίμενε ένα γράμμα από την Ελλάδα».
Ο Αντώνης πετάχτηκε από την θέση του.
-Από ποιον είναι;
-Δεν έχει αποστολέα…
-Ε, άνοιξε το…
Ο Γιάννης άνοιξε τον φάκελο… Το βλέμμα του πάγωσε…
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Αντώνης.
Ο Γιάννης έβγαλε μέσα από τον φάκελο μια κάρτα tarot με τη μορφή του Θανάτου…
Την στιγμή εκείνη το κουδούνι της πόρτας του σπιτιού τους χτύπησε…
Ο Αντώνης με φανερή την αγωνία στο πρόσωπο του πήγε να ανοίξει. Ο Γιάννης τον ακολούθησε.
Στην θέα αυτού που αντίκρισε έβαλε τις κραυγές.
Εκεί μπροστά τους στεκόταν η Ειρήνη. Με παραμορφωμένο το πρόσωπο και ένα σώμα που είχε υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά από εγκαύματα.
«Θέλετε να παίξουμε ένα παιχνίδι…» είπε και έβγαλε ένα πιστόλι από την τσάντα της… το έστρεψε στο κεφάλι του Αντώνη και πυροβόλησε… Αίμα και κομμάτια σάρκας πετάχτηκαν παντού… Στη συνέχεια έστρεψε το πιστόλι στον Γιάννη…
ΤΕΛΟΣ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tarot II
Η τράπουλα μοιράστηκε…
A Toymaker’s story
Hosted by Dante
Η τράπουλα μοιράστηκε…
A Toymaker’s story
Hosted by Dante
Εδώ και 24 ώρες δεν έλεγε να σταματήσει να βρέχει… Ο Αντώνης, ο Γιάννης, ο Βασίλης, η Ειρήνη, η Μαρία, είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Πέτρου του οποίου οι γονείς έλειπαν για Σαββατοκύριακο. Η ώρα περνούσε και είχαν αρχίσει να βαριούνται.
«Ξέρω τι θα κάνουμε…» είπε ο Πέτρος…
Πήγε στο δωμάτιο του και επέστρεψε με ένα κουτί στα χέρια.
-Τι είναι αυτό; ρώτησε η Μαρία.
-Widgi board… απάντησε ο Πέτρος… θα καλέσουμε πνεύματα…
Μαζεύτηκαν όλοι γύρω από το τραπέζι του σαλονιού.
Είχε περάσει μισή ώρα και τίποτα δεν είχε συμβεί… Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν…
Ο Γιάννης κοίταξε έξω από το παράθυρο. Η γειτονιά είχε βυθιστεί στο σκοτάδι.
Ήταν 2:15 το πρωί, όταν ο Πέτρος κοίταξε το ρολόι του…
-Διακοπή ρεύματος. Πέτρο υπάρχουν κεριά;
-Ναι, θα πάω να φέρω…
Ο Πέτρος γύρισε με μερικά κεριά στα χέρια, και με μια τράπουλα… μια τράπουλα tarot…
Άναψαν τα κεριά…
-Και τώρα τι; Ρώτησε η Μαρία…
-Ώρα να μάθουμε το μέλλον μας… απάντησε ο Πέτρος.
Η Ειρήνη χάζευε τα σχέδια στις κάρτες. Τις έβρισκε εντυπωσιακές…
-Εγώ πάω τουαλέτα παιδιά…είπε ο Αντώνης.
-Και τι μας το λες; Θέλεις μήπως παρέα; Φοβάσαι το σκοτάδι; Τον πείραξε ο Βασίλης…
-Τα καταφέρνω και μόνος μου…
Ο Αντώνης πήρε ένα κερί και κατευθύνθηκε στην τουαλέτα…
O Αντώνης έπλενε τα χέρια του όταν στο πάτωμα της τουαλέτας παρατήρησε μια κάρτα… μια κάρτα tarot…
«Η αυτοκράτειρα…» διάβασε.
Πήρε το κερί και άνοιξε την πόρτα της τουαλέτας προκειμένου να βγει ξανά στο διάδρομο.
Στην πόρτα έξω από την τουαλέτα τον περίμενε… μια γυναίκα…φορούσε ένα φόρεμα καλυμμένο με πολύτιμους λίθους και ρόδια… στο κεφάλι της είχε μια τιάρα…
«Η αυτοκράτειρα…» ψιθύρισε… «Η αυτοκράτειρα των tarot».
Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει.
Την στιγμή εκείνη η Αυτοκράτειρα έβγαλε μια βεντάλια καλυμμένη με χρυσό…
Ο Αντώνης παρατήρησε την άκρη της βεντάλιας… είχε λεπίδες…
Με μία κίνηση η Αυτοκράτειρα του έκοψε το κεφάλι… Αίμα πετάχτηκε στους τοίχους και το κεφάλι κατέληξε στη λεκάνη της τουαλέτας.
-Γιατί αργεί τόσο ο Αντώνης; Ρώτησε ο Πέτρος…
-Πάω εγώ να δω τι συμβαίνει. Είπε η Μαρία…
Βγήκε από το σαλόνι στον κεντρικό διάδρομο που οδηγούσε στην τουαλέτα… Έβαλε το χέρι στην τσέπη της…
«Τι στο καλό…» Από την τσέπη της έβγαλε μια κάρτα tarot… «Ο Πάπας» διάβασε…
Ξαφνικά από τον σκοτεινό διάδρομο η μορφή ενός ιερέα έκανε την εμφάνιση της…
Αλλά δεν ήταν ιερέας… Ήταν ένας Πάπας…
Την πλησίασε… στα χέρια του κρατούσε ένα σταυρό… τον οποίο κάρφωσε με δύναμη στο μέτωπο της… Η Μαρία βρέθηκε στο πάτωμα… Κάτι άρχισε να σέρνει το πτώμα της… το οποίο σε λίγο χάθηκε στον σκοτεινό διάδρομο…
Ο Γιάννης κοίταξε τον Πέτρο…
-Δεν σε πειράζει εγώ και η Ειρήνη να απομονωθούμε για λίγο στο δωμάτιο σου;
-Με την ευχή μου… είπε ο Πέτρος γελώντας…
Ο Γιάννης και η Ειρήνη ανέβηκαν τις σκάλες που οδηγούσαν στον δεύτερο όροφο και στο δωμάτιο του Πέτρου.
-Βασίλη μείναμε οι δυο μας…
Ο Γιάννης και η Ειρήνη ήταν γυμνοί στο κρεβάτι… Ο Γιάννης άναψε τσιγάρο…
-Τι είναι αυτό; ρώτησε…
-Ποιο;
Ο Γιάννης έσκυψε στο πάτωμα και σήκωσε μια κάρτα tarot…
«Ο Μάγος…»
Την στιγμή εκείνη η πόρτα του δωματίου άνοιξε…
Η Ειρήνη καλύφθηκε με το σεντόνι…
-Ποιος είναι εκεί; Ρώτησε ο Γιάννης.
Ένας μάγος έκανε την εμφάνιση του… Στα χέρια του κρατούσε ένα σκήπτρο…
Πλησίασε την Ειρήνη…
Ο Γιάννης έπεσε από πάνω της σε μια προσπάθεια να την προστατέψει… αλλά από τι…
Ακούμπησε με το σκήπτρο τα δύο σώματα… τα οποία γέμισαν φουσκάλες… ήταν σαν να καίγονταν…Τα σώματα των δύο νέων άρχισαν να διαλύονται. Σε λίγο πάνω στο κρεβάτι υπήρχε ένας πολτός από αίμα, σάρκα, δέρμα και κόκαλα…
Ο Πέτρος κοίταξε το ρολόι του ξανά… Έδειχνε 2:15…
-Πάει και αυτό… πρέπει να σταμάτησε… και την προηγούμενη φορά που το κοίταξα έδειχνε 2:15…
Ο Βασίλης κοίταξε και το δικό του… Έδειχνε και αυτό 2:15…
-Τι συμβαίνει…
Ξαφνικά το παράθυρο του σαλονιού άνοιξε… Ο αέρας έριξε όλες τις κάρτες tarot κάτω… Στο τραπέζι έμεινε μόνο μία… Η κάρτα του Διαβόλου…
Τα βλέμματα των δύο νέων πάγωσαν…
-Τι κάναμε όταν κοίταξα για πρώτη φορά το ρολόι… ρώτησε ο Πέτρος…
-Το widgi… απάντησε ο Βασίλης… φέραμε κάτι και ότι φέραμε δεν είναι καλό…
Σηκώθηκαν και άρχισαν να ψάχνουν τους άλλους… Βρήκαν τα πτώματα του Αντώνη και της Μαρίας στην τουαλέτα… Στο δωμάτιο του Πέτρου το θέαμα ήταν ακόμα πιο φριχτό…
Οι κραυγές τους ξεσήκωσαν την γειτονιά… Κάποιος από ένα γειτονικό σπίτι κάλεσε την αστυνομία…
Την στιγμή που κατευθύνονταν προς την εξώπορτα προκειμένου να βγουν από το σπίτι μια τραγοπόδαρη φιγούρα έκανε την εμφάνιση της…
-Ο Διάβολος… είπε ο Πέτρος… ότι φέραμε με το widgi ζωντανεύει τις κάρτες tarot…
Το τραγοπόδαρο πλάσμα άρπαξε τον Βασίλη πριν προλάβει να αντιδράσει…
Έβαλε το χέρι του στο στήθος του Βασίλη και του ξερίζωσε την καρδιά…
Την στιγμή εκείνη η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι…
Ο Διάβολος εξαφανίστηκε… Το ρολόι του Πέτρου έδειχνε τώρα 4:15 το πρωί…
Λίγο καιρό μετά…
Ο Πέτρος κλείστηκε στην τοπική ψυχιατρική κλινική… Κανείς δεν πίστεψε την ιστορία του… Θεωρήθηκε υπεύθυνος για όλους τους φόνους… Η οικογένεια του μετακόμισε… Κανείς δεν αγόρασε το σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα…Μέχρι που ένα νεαρό ζευγάρι αποφάσισε να μετακομίσει εκεί… Το σπίτι πουλιόταν σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή…
ΤΕΛΟΣ
***********************************
Ακολουθούν στο Toymaker’s Diary:
Death Call… μερικές κλήσεις είναι προτιμότερο να μένουν αναπάντητες…
Έμβρυο… το κακό ξυπνάει…
Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008
A quarter past nine...
Τα φώτα σβησμένα...
Οι προβολείς αναμένοι...
Οι βράχοι φωτισμένοι απαλά...
Μόνος μου στο δεύτερο διάζωμα, ψηλά...
Το φεγγάρι στο γέμισμα, ένα τέταρτο, μπροστά δεξιά...
Η Kiri στη σκηνή...
Όμορφα που ήτανε...
Ντράπηκα που το μισό θέατρο ήταν άδειο...
Ντράπηκα που η ορχήστρα ήταν επιεικώς μετριότατη...
Οι προβολείς αναμένοι...
Οι βράχοι φωτισμένοι απαλά...
Μόνος μου στο δεύτερο διάζωμα, ψηλά...
Το φεγγάρι στο γέμισμα, ένα τέταρτο, μπροστά δεξιά...
Η Kiri στη σκηνή...
Όμορφα που ήτανε...
"... I can't believe we 're in the middle of.... somewhere! Well, I know it's Thessaloniki, but I hadn't realised there 'd be so many people to take the time and trouble to come to such a nice little theater..."
"... when they ask me what's the best place you've sang, I always say: What was the audience like? ..."
"..of course the second reason why we came was to avoid the British weather... They tell me it's awful there, but it's good to know that the sun shines somewhere in the world..."
"... when they ask me what's the best place you've sang, I always say: What was the audience like? ..."
"..of course the second reason why we came was to avoid the British weather... They tell me it's awful there, but it's good to know that the sun shines somewhere in the world..."
Όσο τα θυμάμαι τέλος πάντων...
Ωραία για έναρξη...
Γλυκύτατη...
Ωραία για έναρξη...
Γλυκύτατη...
Ντράπηκα που το μισό θέατρο ήταν άδειο...
Ντράπηκα που η ορχήστρα ήταν επιεικώς μετριότατη...
Ντράπηκα και θύμωσα που ο Δήμαρχος μιλούσε για μεγάλα φεστιβάλ και λαμπερές παρουσίες και δεν ήξερε να τονίσει σωστά το όνομά της...
Πώς φαίνονται αυτοί που μένουν στις εντυπώσεις και την επιφάνεια...
Στο τρίτο μπιζάρισμα τραγούδισε a capella ένα τραγούδι στη γλώσσα των Μαορί...
Καθηλωτική ήτανε...
Τη χειροκρότησα μέχρι να πονέσουν οι παλαμες μου...
Και το χάρηκα...
Πώς φαίνονται αυτοί που μένουν στις εντυπώσεις και την επιφάνεια...
Στο τρίτο μπιζάρισμα τραγούδισε a capella ένα τραγούδι στη γλώσσα των Μαορί...
Καθηλωτική ήτανε...
Τη χειροκρότησα μέχρι να πονέσουν οι παλαμες μου...
Και το χάρηκα...
Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008
Dilemma...
Κάποιες φορές η κοινωνική έρευνα σου βγαίνει από το πουθενά. Έκανα ένα ας πούμε "τεστ" χτες. Σχετικά με την ιστορία με το γνωστό αφρώδες ρόφημα. Εκεί που υπήρχε "δεν ξέρω ποιανού είναι" , πήγα και τους το είπα. Ξερά και εγκάθετα είναι η αλήθεια, αλλά δεν είχα όρεξη για σάλτσες. Οι περισσότερες αντιδράσεις καλές. Περισσότερο ήθελα να δω τις άλλες. Και τις είδα.
Αυτά που με προβλημάτισαν κυρίως ήταν απόψεις τύπου:
"Δεν πρέπει να υπάρχουν καθόλου πνευματικά δικαιώματα"
και
"Όταν κάτι μου έρχεται ανώνυμα με e-mail, μπορώ να το κάνω ότι θέλω"
Εκείνο που μου ήρθε εκείνη την ώρα στο μυαλό, (στο ποιό...; Α χα χα χα χα...) ήταν ας καθήσει κάποιος καμιά διετία να γράψει ένα βιβλίο, ας το εκτυπώσει κι ας βγει να το μοιράζει τζάμπα στο δρόμο. Α ναι, και να μου στείλει και σε ανώνυμο e-mail το Σιλμαρίλλιον, χωρίς συγγραφέα παρακαλώ, γιατί θέλω να το αναρτήσω...
Τα "εμ κερατάς, εμ δαρμένος" και "φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης" τα ξέρετε; Ε κάπως έτσι το σκηνικό.
Συγκεκριμένα για το δικό μου κειμενάκι ψιλοχέστηκα. Μια παρωδία ήταν στην τελική, μια βλακειούλα και μισή. Με εκνευρίζει ώρες ώρες το γεγονός, αλλά μέχρι εκεί. Όμως διαβάζω και ιστολόγια με ποιήματα, ιστορίες ή μουσική, γραμμένα από τους ίδιους τους bloggers, ιστολόγια με αξιόλογο περιεχόμενο, και τρομάζω λίγο στην ιδέα οτι ο κάθε έξυπνος μπορεί να ξεπατικώσει ότι θέλει και μετά να σου ζητάει και τα ρέστα. Έχουμε στη διάθεσή μας ένα εκπληκτικό μέσο προς χρήση και οι ίδιοι κάνουμε κατάχρηση. Δε μ' αρέσει.
Γράφω ότι γράφω. Σοβαρά ή αστεία. Έξυπνα ή ηλίθια. Ότι και να είναι, είναι οι σκέψεις μου. Και οι σκέψεις όταν τις μοιράζεσαι προκαλούν ερεθίσματα. Και απόψεις. Θέλω να ξέρω ποιές είναι αυτές οι απόψεις, εγώ προσωπικά, εδώ, τόσο παράλογο είναι;
Γενικά δεν ξέρω πού θα με πάει το ζήτημα. Βλέπω οτι πλέον δε γράφω ελεύθερα. Κωλώνω. Όχι λογοκρίνομαι. Το χω ξεπεράσει ήδη αυτό το στάδιο. Δεν αλλάζω ένα δυο πραμματάκια για να είναι κάτι πιο politically correct. Απλά δεν αναρτώ καθόλου. Και πλέον δεν έχει πλάκα. Είχα ξεκινήσει να γράφω μια ιστορία και ήθελα να την αναρτήσω. Δε νομίζω οτι το θέλω πια. Ήθελα να βάλω και μουσική, κάτι δικό μου. Τώρα θέλω να την κρατήσω για τον εαυτό μου.
Το μόνο που μου μένει να γράφω είναι χαζομάρες που δεν αφορούν κανέναν, "σήμερα ξύπνησα στις 8:00, έφαγα ένα τοστ και ήπια ένα ποτήρι γάλα." Ποιό το νόημα; Πλέον δεν ξέρω... Να το συνεχίσω; Να το παρατήσω; Ή κάθε φορά που θέλω να αναρτήσω κάτι, να το εκτυπώνω, να το βάζω σ' ένα φάκελο και να το πηγαίνω για σφραγίδα ταχυδρομίου; Κουράστηκα κιόλας λίγο, για να πω την αμαρτία μου, και αυτό δε βοηθάει. Δεν ξέρω... Θα δείξει.
Το καλό με όλη αυτή την ιστορία είναι οτι κάθησα και έψαξα λίγο το θέμα περί ιδιοκτησίας πνευματικού έργου. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο κατάλαβα αυτά που διάβασα, πάντως θέλω να εστιάσω κυρίως σε δύο σημεία. Αν κάποιος έχει νομικές γνώσεις επί του θέματος ή γνωρίζει κάτι παραπάνω γενικά, ας αφήσει ένα σχόλιο.
Πρώτον: Τα πνευματικά δικαιώματα, λέει, κατοχυρώνονται αυτόματα, ο δημιουργός δεν χρειάζεται να προβεί σε συγκεκριμένη διαδικασία. Η αντιγραφή και αναδημοσίευση απαγορεύονται χωρίς τη συναίνεση του δημιουργού, αλλά αυτό αφορά μόνο την πρώτη παραχώρηση του δικαιώματος.
Εντάξει, όταν παραχωρείς μόνος σου τα δικαιώματα νομίζω οτι καταλαβαίνω πώς λειτουργεί αυτό. Αν μιλάμε για ξεπατίκωμα; Πρέπει να βρεις αυτόν που έκανε πρώτος την κλοπή; Ή κάτι τέτοιο...; Φέξε μου και γλίστρισα.
Και όταν μιλάμε για διαδίκτυο, πώς βρίσκεις τον αρχικό δημιουργό; Υπάρχει τρόπος να ελεγθούν οι αναρτήσεις χρονικά; Θεωρητικά φαντάζομαι πως ναι. Πρακτικά; Ο ιστός είναι τεράστιος, πόσος χρόνος θα χρειαστεί; Δύσκολο μου φαίνεται.
Το δεύτερο πάλι με βάζει σε άλλες σκέψεις:
Ο δημιουργός, λέει, έχει πάντοτε δικαίωμα μνείας του ονόματός του σε οποιαδήποτε αναπαραγωγή του έργου του.
Η απορία μου σχετικά με αυτό ήταν οτι από τη στιγμή που υπάρχει τέτοια ρύθμιση, είναι δυνατόν να επιτρέπεται σε κάποιον να κάνει την αναπαραγωγή από τη στιγμή που δεν είναι σε θέση να αναφέρει τον δημιουργό;
Το μόνο στο οποίο κατέληξα είναι οτι το όλο θέμα θέλει πολύ χρόνο, πολύ ψάξιμο και πολύ διάβασμα αν αποφασίσεις να ασχοληθείς.
Τι άλλο να πω, δεν ξέρω... Εύχομαι απλά σε όσους μας ομορφαίνουν τις μέρες με τις δημιουργίες του να μη χρειαστεί ποτέ να μπούνε σε τέτοιες διαδικασίες.
Καλό μας μήνα.
Αυτά που με προβλημάτισαν κυρίως ήταν απόψεις τύπου:
"Δεν πρέπει να υπάρχουν καθόλου πνευματικά δικαιώματα"
και
"Όταν κάτι μου έρχεται ανώνυμα με e-mail, μπορώ να το κάνω ότι θέλω"
Εκείνο που μου ήρθε εκείνη την ώρα στο μυαλό, (στο ποιό...; Α χα χα χα χα...) ήταν ας καθήσει κάποιος καμιά διετία να γράψει ένα βιβλίο, ας το εκτυπώσει κι ας βγει να το μοιράζει τζάμπα στο δρόμο. Α ναι, και να μου στείλει και σε ανώνυμο e-mail το Σιλμαρίλλιον, χωρίς συγγραφέα παρακαλώ, γιατί θέλω να το αναρτήσω...
Τα "εμ κερατάς, εμ δαρμένος" και "φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης" τα ξέρετε; Ε κάπως έτσι το σκηνικό.
Συγκεκριμένα για το δικό μου κειμενάκι ψιλοχέστηκα. Μια παρωδία ήταν στην τελική, μια βλακειούλα και μισή. Με εκνευρίζει ώρες ώρες το γεγονός, αλλά μέχρι εκεί. Όμως διαβάζω και ιστολόγια με ποιήματα, ιστορίες ή μουσική, γραμμένα από τους ίδιους τους bloggers, ιστολόγια με αξιόλογο περιεχόμενο, και τρομάζω λίγο στην ιδέα οτι ο κάθε έξυπνος μπορεί να ξεπατικώσει ότι θέλει και μετά να σου ζητάει και τα ρέστα. Έχουμε στη διάθεσή μας ένα εκπληκτικό μέσο προς χρήση και οι ίδιοι κάνουμε κατάχρηση. Δε μ' αρέσει.
Γράφω ότι γράφω. Σοβαρά ή αστεία. Έξυπνα ή ηλίθια. Ότι και να είναι, είναι οι σκέψεις μου. Και οι σκέψεις όταν τις μοιράζεσαι προκαλούν ερεθίσματα. Και απόψεις. Θέλω να ξέρω ποιές είναι αυτές οι απόψεις, εγώ προσωπικά, εδώ, τόσο παράλογο είναι;
Γενικά δεν ξέρω πού θα με πάει το ζήτημα. Βλέπω οτι πλέον δε γράφω ελεύθερα. Κωλώνω. Όχι λογοκρίνομαι. Το χω ξεπεράσει ήδη αυτό το στάδιο. Δεν αλλάζω ένα δυο πραμματάκια για να είναι κάτι πιο politically correct. Απλά δεν αναρτώ καθόλου. Και πλέον δεν έχει πλάκα. Είχα ξεκινήσει να γράφω μια ιστορία και ήθελα να την αναρτήσω. Δε νομίζω οτι το θέλω πια. Ήθελα να βάλω και μουσική, κάτι δικό μου. Τώρα θέλω να την κρατήσω για τον εαυτό μου.
Το μόνο που μου μένει να γράφω είναι χαζομάρες που δεν αφορούν κανέναν, "σήμερα ξύπνησα στις 8:00, έφαγα ένα τοστ και ήπια ένα ποτήρι γάλα." Ποιό το νόημα; Πλέον δεν ξέρω... Να το συνεχίσω; Να το παρατήσω; Ή κάθε φορά που θέλω να αναρτήσω κάτι, να το εκτυπώνω, να το βάζω σ' ένα φάκελο και να το πηγαίνω για σφραγίδα ταχυδρομίου; Κουράστηκα κιόλας λίγο, για να πω την αμαρτία μου, και αυτό δε βοηθάει. Δεν ξέρω... Θα δείξει.
Το καλό με όλη αυτή την ιστορία είναι οτι κάθησα και έψαξα λίγο το θέμα περί ιδιοκτησίας πνευματικού έργου. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο κατάλαβα αυτά που διάβασα, πάντως θέλω να εστιάσω κυρίως σε δύο σημεία. Αν κάποιος έχει νομικές γνώσεις επί του θέματος ή γνωρίζει κάτι παραπάνω γενικά, ας αφήσει ένα σχόλιο.
Πρώτον: Τα πνευματικά δικαιώματα, λέει, κατοχυρώνονται αυτόματα, ο δημιουργός δεν χρειάζεται να προβεί σε συγκεκριμένη διαδικασία. Η αντιγραφή και αναδημοσίευση απαγορεύονται χωρίς τη συναίνεση του δημιουργού, αλλά αυτό αφορά μόνο την πρώτη παραχώρηση του δικαιώματος.
Εντάξει, όταν παραχωρείς μόνος σου τα δικαιώματα νομίζω οτι καταλαβαίνω πώς λειτουργεί αυτό. Αν μιλάμε για ξεπατίκωμα; Πρέπει να βρεις αυτόν που έκανε πρώτος την κλοπή; Ή κάτι τέτοιο...; Φέξε μου και γλίστρισα.
Και όταν μιλάμε για διαδίκτυο, πώς βρίσκεις τον αρχικό δημιουργό; Υπάρχει τρόπος να ελεγθούν οι αναρτήσεις χρονικά; Θεωρητικά φαντάζομαι πως ναι. Πρακτικά; Ο ιστός είναι τεράστιος, πόσος χρόνος θα χρειαστεί; Δύσκολο μου φαίνεται.
Το δεύτερο πάλι με βάζει σε άλλες σκέψεις:
Ο δημιουργός, λέει, έχει πάντοτε δικαίωμα μνείας του ονόματός του σε οποιαδήποτε αναπαραγωγή του έργου του.
Η απορία μου σχετικά με αυτό ήταν οτι από τη στιγμή που υπάρχει τέτοια ρύθμιση, είναι δυνατόν να επιτρέπεται σε κάποιον να κάνει την αναπαραγωγή από τη στιγμή που δεν είναι σε θέση να αναφέρει τον δημιουργό;
Το μόνο στο οποίο κατέληξα είναι οτι το όλο θέμα θέλει πολύ χρόνο, πολύ ψάξιμο και πολύ διάβασμα αν αποφασίσεις να ασχοληθείς.
Τι άλλο να πω, δεν ξέρω... Εύχομαι απλά σε όσους μας ομορφαίνουν τις μέρες με τις δημιουργίες του να μη χρειαστεί ποτέ να μπούνε σε τέτοιες διαδικασίες.
Καλό μας μήνα.
Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008
Dante on the road...
"Athens περνώντας γαμάταν.
Athens ως δεν παίζει να πλήττεις,
ως εν καναπαίς μαλακαίς αράζοντας ενυχεύεις.
Φυσσάς δ' υπερχάλαρος, εν την ταράτσαν καπνόν,
και ουτ' εν ποτό σου πρόβλημα ουδέν, ούτε γλουτούς σου θε κινήσεις.
Ο Dante άραξεν..."
Κι αν μου το κλέψει κανείς κι αυτό σαν τον φραπέ, μαύρο φίδι που τον έφαγε...
Εν ολίγοις, αν εξαιρέσεις την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε είδους οφθαλμόλουτρου (ο κυριούλης που κοιμόταν με το άσπρο μινέρβα απέναντι δεν πιάνεται) , πέρασα super. Για το γεγονός ευθύνονται κατά κύριο λόγο "και ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα" ατομάκια, που δε θα κάτσω να τα γράφω ένα ένα, ξέρουν αυτοί, και δε χρειάζονται διαφήμιση. (thnx guys)
Τις φονικές ατάκες, τις γλυκές ή πονηρές φατσούλες, ή και τα δύο μαζί, τα ντουέτα Haeldel - Mozart στη μέση του δρόμου σε dolby surround, τη Σαρρή μετά από Tarja, τα γέλια, τα χαμόγελα, τους απογευματινούς καφέδες, τα βραδινά ποτά και τις βεράντες με θέα θα τις κρατήσω για την πάρτη μου. Για κοινή θέα έχω τα εξής:
Εν ολίγοις, αν εξαιρέσεις την παντελή έλλειψη οποιουδήποτε είδους οφθαλμόλουτρου (ο κυριούλης που κοιμόταν με το άσπρο μινέρβα απέναντι δεν πιάνεται) , πέρασα super. Για το γεγονός ευθύνονται κατά κύριο λόγο "και ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα" ατομάκια, που δε θα κάτσω να τα γράφω ένα ένα, ξέρουν αυτοί, και δε χρειάζονται διαφήμιση. (thnx guys)
Τις φονικές ατάκες, τις γλυκές ή πονηρές φατσούλες, ή και τα δύο μαζί, τα ντουέτα Haeldel - Mozart στη μέση του δρόμου σε dolby surround, τη Σαρρή μετά από Tarja, τα γέλια, τα χαμόγελα, τους απογευματινούς καφέδες, τα βραδινά ποτά και τις βεράντες με θέα θα τις κρατήσω για την πάρτη μου. Για κοινή θέα έχω τα εξής:
1
Καποιοι bloggers
είναι πανταχού παρόντες.
Καποιοι bloggers
είναι πανταχού παρόντες.
3
Κάποιοι έχουν
φοβερό συνδυασμό
ονόματος - επιθέτου.
Κάποιοι έχουν
φοβερό συνδυασμό
ονόματος - επιθέτου.
Αυτά το ολίγα, ελπίζω να ξανακατέβω σύντομα και να περάσω το ίδιο καλά, να δω όσους μου τη σκαπουλάρανε, και να ρίξω ακόμα μερικά σκαμπίλια σε μερικούς μερικούς για το γούστο τους φωνάζοντας: "Μα είναι χάλια!!!" (μόκο λατρεία μου, δε σε παίρνει, έχω και dreamdust για μάρτυρα κατηγορίας... χε χε... )
Και τώρα πάμε όλοι μαζί ν' απλώσουμε τα ρούχα στην ταράτσα!!!
ΓΙΟΥΠΙΙΙ...!!!
Και τώρα πάμε όλοι μαζί ν' απλώσουμε τα ρούχα στην ταράτσα!!!
ΓΙΟΥΠΙΙΙ...!!!
Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008
Return from the stone age...
Μερικές φορές, όσα αποθέματα αισιοδοξίας και να διαθέτεις, όσο και να βλέπεις τον κόσμο μέσα απ' τα μικρά και χαριτωμένα ροζ γυαλάκια σου, όσο και να προσπαθείς να ζεις στο προσωπικό σου κατάλευκο συννεφάκι ή όσο και να αφήνεις το χρόνο σου να κυλάει βυθισμένος στη φιλοσοφία του "think possitive", έρχεται εκείνη η στιγμή που νιώθεις οτι κάποιος σε έχει μουτζώσει, οτι το τελευταίο τετράφυλλο τριφύλλι έχει φυτρώσει σε άλλο κήπο, οτι το lucky horseshoe έχει προσγειωθεί με φόρα στο κεφάλι σου, ένα μικρό συννεφάκι βρέχει ακριβώς από πάνω σου, το καζάνι στο τέλος του ουράνιου τόξου περιέχει φασολάδα, και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά το σύμπαν κάνει την πάπια και λίγο παραπέρα πέντε αγγελάκια έχουν πέσει στα πατώματα και ξεραίνονται στα γέλια με τα χάλια σου. Ναι, χωρίς τελεία όλα αυτά.
Μεγάλες κοσμοϊστορικές στραβές που δεν ξεπερνιούνται που να κοπανιέσαι; Όχι. Μικρές καθημερινές χαζομαρίτσες, που ξαφνικά αποφάσισαν να έρθουν όλες μαζεμένες και να κάνουν τα νεύρα μου κρόσσια. Έτσι λοιπόν μέσα στον τελευταίο μήνα έχω να μετράω μια κλήση, ένα καμμένο φωτιστικό μπάνιου, ένα χαμένο έγγραφο, ένα κλεμμένο πορτοφόλι με ότι κάρτα και καρτούδι είχε μέσα, έναν μπουμπούνα να βγαίνει απ' το δρόμο και να κοπανάει το αμάξι του μπαμπά, και μια καμένη κάρτα γραφικών που μέχρι να αντικατασταθεί με ανάγκασε να αφήσω στην άκρη το αγαπημένο μου μωράκι, a.k.a. αυτό:
...και να έχω συνδεδεμένη την προϊστορική μου μπακατέλα a.k.a. αυτό:
(Εδώ την βλέπετε σε ώρα λειτουργίας, με homemade μετατροπή σε cabrio edition, γιατί πιάσαν κι οι ζέστες.)
... και άλλα διάφορα που δεν τα θυμάμαι γιατί θα κάψω φλάτζα.
Το κλου της υπόθεσης είναι οτι μετά από ένα μήνα τρεξίματος σε κατάσταση απίκο σε δήμους, τράπεζες, γραμματείες και δε συμμαζεύεται, χρειάζομαι απεγνωσμένα μια μέρα που να ξυπνήσω και να πω οτι δεν έχω να κάνω τίποτα, την οποία όμως δεν βλέπω να έρχεται σύντομα... Προς το παρόν αναμένεται το ίδιο και χειρότερο τρέξιμο, και οι μπαταρίες μου είναι για να μπουν στους κάδους της ΑΦΗΣ... Σαλάγα τα.
Θέλω θάλασσα. Τώρα.
Μεγάλες κοσμοϊστορικές στραβές που δεν ξεπερνιούνται που να κοπανιέσαι; Όχι. Μικρές καθημερινές χαζομαρίτσες, που ξαφνικά αποφάσισαν να έρθουν όλες μαζεμένες και να κάνουν τα νεύρα μου κρόσσια. Έτσι λοιπόν μέσα στον τελευταίο μήνα έχω να μετράω μια κλήση, ένα καμμένο φωτιστικό μπάνιου, ένα χαμένο έγγραφο, ένα κλεμμένο πορτοφόλι με ότι κάρτα και καρτούδι είχε μέσα, έναν μπουμπούνα να βγαίνει απ' το δρόμο και να κοπανάει το αμάξι του μπαμπά, και μια καμένη κάρτα γραφικών που μέχρι να αντικατασταθεί με ανάγκασε να αφήσω στην άκρη το αγαπημένο μου μωράκι, a.k.a. αυτό:
...και να έχω συνδεδεμένη την προϊστορική μου μπακατέλα a.k.a. αυτό:
(Εδώ την βλέπετε σε ώρα λειτουργίας, με homemade μετατροπή σε cabrio edition, γιατί πιάσαν κι οι ζέστες.)
... και άλλα διάφορα που δεν τα θυμάμαι γιατί θα κάψω φλάτζα.
Το κλου της υπόθεσης είναι οτι μετά από ένα μήνα τρεξίματος σε κατάσταση απίκο σε δήμους, τράπεζες, γραμματείες και δε συμμαζεύεται, χρειάζομαι απεγνωσμένα μια μέρα που να ξυπνήσω και να πω οτι δεν έχω να κάνω τίποτα, την οποία όμως δεν βλέπω να έρχεται σύντομα... Προς το παρόν αναμένεται το ίδιο και χειρότερο τρέξιμο, και οι μπαταρίες μου είναι για να μπουν στους κάδους της ΑΦΗΣ... Σαλάγα τα.
Θέλω θάλασσα. Τώρα.
Σάββατο 14 Ιουνίου 2008
Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008
Τρίτη 3 Ιουνίου 2008
Ask and you shall receive...
Συνταρακτικά δεν ήθελα...; Τα 'παθα.
Το μενού ξεκινάει με έναν ωραίο πυρετό τριανταοχτώ και ένα, που, αργά αλλά σταθερά, με μετατρέπει σε τσιτσιρισμένο μπιφτεκάκι, συνοδευόμενο με πρήξιμο στη δεξιά αμυγδαλή (ναι, μόνο στη δεξιά), και πιάσιμο στην πλάτη, στα πόδια, και σε έναν μυ στα δεξιά του λαιμού. Α, ναι, έχω και ρίγη... "Depon-Fever: 0-1"
Για ορεκτικό έχουμε wannabe γκόμενο - παραπονιάρη - στενό κορσέ - "know it all" που δε νομίζω να ασχοληθώ παραπάνω και ελπίζω να πιάσει το hint, ενώ για επιδόρπιο τον αχταρμά της αναδιοργάνωσης του τελευταίου καιρού που πλέον πέφτει υπερβολικά βαριά στο στομάχι...
Quote of the day: "Φα τα βλάκα Dante, και το perrier μονορούφι"
So, I ask:
"Θέλω μια φωτιά, σε μια ερημική παραλία,
Τετάρη βράδυ, με άλλες επτά ανάσες τριγύρω,
κι ένα χέρι στον ώμο μου..."
Σάββατο 31 Μαΐου 2008
Get a life...
Συνήθως η συμβουλή είναι: "Άσε το blogging and get a life". Αυτό που έχω παρατηρήσει τελευταία όμως είναι οτι αν και έχω να γράψω καιρό εδώ πέρα, και δεν πολυασχολούμαι γενικότερα, ούτε life έχω αποκτήσει, ούτε τίποτα, εκτός κι αν ως life ορίζεται η υπερκατανάλωση καφεΐνης και οινοπνεύματος με φίλους, το σφουγγάρισμα, ένα περιστασιακό σεξάκι και μερικά καινούρια χρυσόψαρα. Πιθανόν να περνάω φάση αναδιοργάνωσης, εσωτερικής αναζήτησης, αυτοπροσδιορισμού ή κλιμακτήριο, αλλά δεν είμαι σε θέση να αναλύσω πολύπλοκα φιλοσοφικά ερωτήματα. Ειδικά αυτή τη στιγμή που έχει πάει 2 η ώρα το βράδυ.
Αντιλαμβάνομαι οτι δεν έχω κάτι να πω. Κι αυτό με εκνευρίζει. Δε γίνεται τίποτα συνταρακτικό, ή τουλάχιστον τίποτα που να το βρίσκω εγώ συνταρακτικό. Έχω κάτι σε απάθεια, κρίση έλλειψης δημιουργικότητας, αδυναμία αντίδρασης σε εξωτερικά ερεθίσματα ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Τα κοσμοϊστορικά γεγονότα των τελευταίων ημερών ήταν ένας ανθισμένος κάκτος, κι ένα πρόβλημα στον υπολογιστή. Αν βγήκαν καλές οι φωτογραφίες θα τον αναρτήσω. Όχι τον υπολογιστή, τον κάκτο. Κι εδώ τώρα κάθομαι, γράφω, και δε λέω τίποτα στην ουσία. Μπορεί απλά να είμαι κουρασμένος βέβαια, σενάριο το οποίο δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν γιατί έτσι θέλω.
Αυτά. Τα είπα, γκρίνιαξα, μισοηρέμισα, πάω για ύπνο, και δεν θα ξαναδιαβάσω αυτά που έγραψα αν και είμαι απόλυτα σίγουρος οτι χαρακτηρίζονται από παντελή έλλειψη συντακτικού και ορθής χρήσης της Ελληνικής γλώσσας.
Ατάκα of the week: "Κούκου"
Αντιλαμβάνομαι οτι δεν έχω κάτι να πω. Κι αυτό με εκνευρίζει. Δε γίνεται τίποτα συνταρακτικό, ή τουλάχιστον τίποτα που να το βρίσκω εγώ συνταρακτικό. Έχω κάτι σε απάθεια, κρίση έλλειψης δημιουργικότητας, αδυναμία αντίδρασης σε εξωτερικά ερεθίσματα ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Τα κοσμοϊστορικά γεγονότα των τελευταίων ημερών ήταν ένας ανθισμένος κάκτος, κι ένα πρόβλημα στον υπολογιστή. Αν βγήκαν καλές οι φωτογραφίες θα τον αναρτήσω. Όχι τον υπολογιστή, τον κάκτο. Κι εδώ τώρα κάθομαι, γράφω, και δε λέω τίποτα στην ουσία. Μπορεί απλά να είμαι κουρασμένος βέβαια, σενάριο το οποίο δεν λαμβάνουμε υπ' όψιν γιατί έτσι θέλω.
Αυτά. Τα είπα, γκρίνιαξα, μισοηρέμισα, πάω για ύπνο, και δεν θα ξαναδιαβάσω αυτά που έγραψα αν και είμαι απόλυτα σίγουρος οτι χαρακτηρίζονται από παντελή έλλειψη συντακτικού και ορθής χρήσης της Ελληνικής γλώσσας.
Ατάκα of the week: "Κούκου"
Πέμπτη 15 Μαΐου 2008
Παρασκευή 9 Μαΐου 2008
Κόλλημα...
Εδώ και δύο μέρες, απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, ακούω αυτό:
Γιατί όταν τους άλλους απλά τους πιάνει το καλοκαίρι, εγώ πρέπει να πάθω παλιμπαιδιστική παράκρουση, καλπάζουσα χαζοχαρουμενίαση και κινουμενοσχεδιαστική θαλασσομανία...
Sebastian says:
Ariel, listen to me
The human world, it's a mess
Life under the sea
is better than anything they got up there
The seaweed is always greener
In somebody else's lake
You dream about going up there
But that is a big mistake
Just look at the world around you
Right here on the ocean floor
Such wonderful things surround you
What more is you lookin' for?
Under the sea
Under the sea
Darling it's better
Down where it's wetter
Take it from me
Up on the shore they work all day
Out in the sun they slave away
While we devotin'
Full time to floatin'
Under the sea
Down here all the fish is happy
As off through the waves they roll
The fish on the land ain't happy
They sad 'cause they in their bowl
But fish in the bowl is lucky
They in for a worser fate
One day when the boss get hungry
Guess who's gon' be on the plate
Under the sea
Under the sea
Nobody beat us
Fry us and eat us
In fricassee
We what the land folks loves to cook
Under the sea we off the hook
We got no troubles
Life is the bubbles
Under the sea
Under the sea
Since life is sweet here
We got the beat here
Naturally
Even the sturgeon an' the ray
They get the urge 'n' start to play
We got the spirit
You got to hear it
Under the sea
The newt play the flute
The carp play the harp
The plaice play the bass
And they soundin' sharp
The bass play the brass
The chub play the tub
The fluke is the duke of soul
(Yeah)
The ray he can play
The lings on the strings
The trout rockin' out
The blackfish she sings
The smelt and the sprat
They know where it's at
An' oh that blowfish blow
Under the sea
Under the sea
When the sardine
Begin the beguine
It's music to me
What do they got? A lot of sand
We got a hot crustacean band
Each little clam here
know how to jam here
Under the sea
Each little slug here
Cuttin' a rug here
Under the sea
Each little snail here
Know how to wail here
That's why it's hotter
Under the water
Ya we in luck here
Down in the muck here
Under the sea
Ariel...?
Oh...
Somebody's got to nail
that girl's fins to the floor.
Παρασκευή 4 Απριλίου 2008
Τρίτη 18 Μαρτίου 2008
Variations on a theme...
The "Domestic Partnership" case...
Εδώ και μια δυο μέρες έχω ένα δίλλημα. Να το αναρτήσω ή να μην το αναρτήσω; Θα κάνω κάτι σπουδαίο αν το αναρτήσω ή μια τρύπα στο νερό; Αλλάζει κάτι ή απλά μπαίνω κι εγώ στο ρεύμα όπως το κάθε trend victim; Καταλάβατε φαντάζομαι για τι μιλάω, γι’ αυτήν την περίφημη ανάρτηση για το συμβόλαιο συμβίωσης. Η επικρατέστερη εκδοχή ήταν να μην αναρτήσω τίποτα. Ο στόχος εξανεμίστηκε όταν διάβασα μια άλλη άποψη σε ένα ιστολόγιο, και κάτι μου έκανε "κλικ". (Ναι, γλυκέ μου, σ' εσένα αναφέρομαι, επί τη ευκαιρία, ωραία τα πες) Και άρχισα να μπαίνω στο τριπάκι: Το θέλω; Αν το θέλω, γιατί το θέλω; Με αφορά; Άμεσα; Έμμεσα; Και τελικά νομίζω ότι βρήκα κάτι... (personal view, no preaching intended)
Existence…
Όλα σ’ αυτό τον κόσμο ξεκινούν με μια ανακάλυψη. Παρατηρείς κάτι. Το προσδιορίζεις. Και από εκείνη την ώρα, δεν είναι απλά ένα κάτι που υπάρχει κάπου. Είναι ένα πράγμα συγκεκριμένο, που έχει υπόσταση, και που υπάρχει ως ανθρώπινη γνώση. Είναι ο Κρόνος και γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Είναι ένα βακτήριο κρυμμένο στους αρκτικούς πάγους. Είναι η Κατερίνα, η φίλη του Γιάννη: "Γεια σου Κατερίνα, χαίρω πολύ". Και μέχρι να τα μάθεις όλα αυτά, και να τα παρατηρήσεις, και να τα γνωρίσεις, και να δεις οτι είναι εκεί, δεν υπάρχουν για σένα. Υπάρχουν μόνα τους. Σε έναν άλλον κόσμο, παράλληλο, έναν κόσμο αγνώστων εννοιών και αγνώστων πραγμάτων.
Αυτό το συμβόλαιο λοιπόν, καλό ή κακό, πολύ ή λίγο, είναι σημαντικό. Γιατί είναι μια αναγνώριση. Και όλος ο σάλος του τελευταίου καιρού στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ίσως είναι κι αυτός καλός. Γιατί αναγνωρίζουν οτι υπάρχεις. Γιατί σε βλέπουν. Γιατί δεν είσαι μια μακρινή ασαφής φιγούρα. Γιατί φεύγεις από εκείνον τον παράλληλο κόσμο, και μπαίνεις στο παιχνίδι. Γιατί η κυρά-Μαρουσώ στους Κάτω Τραχανάδες ανακαλύπτει την ομοφυλοφιλία όπως πριν μερικά χρόνια ανακάλυψε το tsunami, και ο κυρ-Λάμπρος στα Άνω Κρεμαστά μαθαίνει το "gay" όπως πριν μερικά χρόνια έμαθε το Creutzfeld-Jacob. Γιατί παίρνεις μια απαίδευτη μάζα και κεντάς στο μυαλό της πληροφορίες. Βάζεις τα πρώτα σποράκια. Και περιμένεις να καρποφορήσουν για να δεις αν θα μαζέψεις φράουλες ή τσουκνίδες. Όχι οτι χρειάζεται να σε ενδιαφέρει και πολύ. Το σημαντικό δεν είναι η σοδειά, αλλά να αντιδράσει το χωράφι...
Difference...
Κάπου πολύ μακριά υπάρχει το American dream: "Family, house in the suburbs, white fence and a dog." Στην Ελλάδα έχουμε το Greek dream: "Εγγόνια για τους γονείς, σπίτι δίπλα στη μαμά, θέση στο δημόσιο και BMW με δόσεις" , και ουαί κι αλλοίμονο σε όποιον ξεφεύγει από νόρμες, αναμενόμενες συμπεριφορές, το δρόμο του Θεού και τα ηθικά όρια της εκάστοτε μικροκοινωνίας. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε θέμα ομοφυλοφιλίας. Πόσο εύκολο θα ήταν για μια κοπέλα να παρατήσει το προξενιό των γονιών για να πάει να σπουδάσει; Για έναν δεκαοκτάχρονο επαρχιώτη να παρατήσει τα κατσίκια του μπαμπά για να πάει στη σχολή που ήδη πέρασε; Για έναν μαθητή του 19,8 να μην πάει ιατρική, όπως θέλει η μαμά, επειδή του αρέσει κάτι άλλο που όμως έχει μικρότερη βάση; Και όχι, δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου. Τα έχω δει. Όλα. Και σε κάθε περίπτωση νίκησε η αθάνατη Ελληνική οικογένεια. Γιατί απ’ ότι φαίνεται, η στέρηση του αυτονόητου δεν είναι αποκλειστικό "προνόμιο" των ομοφυλοφίλων, αλλά τρόπος ζωής.
Όταν λοιπόν αυτά τα μυαλά, που σφύζουν από μιμητική εθνική υπερηφάνεια, έχουν δεχθεί πλύση εγκεφάλου στη νοοτροπία του "Ελληνάρα" και εξιδανικεύουν το status quo ante, θέλεις να τα πάρεις απ’ το χεράκι και να τα πας ένα ταξίδι, πρέπει να περάσεις το δύσκολο στάδιο του να κάνεις το πρώτο βήμα. Και καλό είναι, γι’ αυτό το πρώτο βήμα, να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερη ώθηση μπορείς. Και η ομοφυλοφιλία είναι αρκετά ισχυρό taboo για να κάνει ένα καλό ξεκίνημα. Γιατί για να ρίξεις έναν τοίχο, δεν πας να χτυπήσεις όπως χτυπάς την πόρτα. Χρειάζεσαι κάτι να τον ταρακουνήσεις. Πρέπει να τρομάξει λίγο και ο τοίχος. Αλλιώς δε θα σου δώσει σημασία.
Concern…
"Το συμβόλαιο συμβίωσης δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν σκοπεύω να παντρευτώ. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είμαι Ιρακινός. Η θεραπεία του καρκίνου δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν έχω καρκίνο. Το ασφαλιστικό δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν δουλεύω. Η παιδική εργασία δεν με ενδιαφέρει γιατί είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών. Η καταπολέμηση του AIDS δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν έχω AIDS. Η ισοτιμία των δύο φύλων δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είμαι γυναίκα."
Κάποτε οι Έλληνες ήταν οι "πολίτες του κόσμου". Τα ανοιχτά μάτια που μάζευαν γνώση από παντού. Που έβρισκαν σημασία και νόημα στο κάθε τι. Δεν θέλω να μπω στη νοοτροπία του “δεν με ενδιαφέρει”. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω κι άλλη μια πολύ εύκολη φράση: "Οι ομοφυλόφιλοι δεν με ενδιαφέρουν, γιατί δεν είμαι ομοφυλόφιλος".
Need…
Για τον _____ , το πανέμορφο παιδί που γνώρισα πριν τέσσερις μέρες, με τα γλυκά μάτια και το ζεστό χαμόγελο, που μόλις τον είδα έλιωσα, κι έχει μια σταθερή σχέση εδώ και αρκετά χρόνια.
Για τους δύο γοητευτικούς κουστουμαρισμένους σαραντάρηδες που είδα πριν δύο χρόνια να κατεβαίνουν αγέρωχοι και χαμογελαστοί την Αγίας Σοφίας, πιασμένοι χέρι χέρι, με τέτοια φυσικότητα που δε στράφηκε ούτε ένα βλέμμα πάνω τους.
Για εκείνη την υπέροχη και απίστευτα εντυπωσιακή κοπέλα, που έκανε όλους τους straight φίλους μου να τους τρέχουν τα σάλια, που όταν η κοπέλα της της άνοιξε την πόρτα να περάσει, βρήκε ευκαιρία να της χαμογελάσει και να της δώσει ένα φιλί στο στόμα μέσα στα Goodys.
Για τα δυο δεκαεπτάχρονα παιδιά που περπατούσαν κολλητά, με τα χέρια περασμένα στη μέση και στους ώμους, στη μέση της Πλατείας Αριστοτέλους.
Για όσους θέλουν να μπορούν, αν κάποια στιγμή το αποφασίσουν.
Για τον goodάκο που θέλει γιο και με είχε συγκινήσει τότε.
Για να ονειρεύομαι.
Εδώ και μια δυο μέρες έχω ένα δίλλημα. Να το αναρτήσω ή να μην το αναρτήσω; Θα κάνω κάτι σπουδαίο αν το αναρτήσω ή μια τρύπα στο νερό; Αλλάζει κάτι ή απλά μπαίνω κι εγώ στο ρεύμα όπως το κάθε trend victim; Καταλάβατε φαντάζομαι για τι μιλάω, γι’ αυτήν την περίφημη ανάρτηση για το συμβόλαιο συμβίωσης. Η επικρατέστερη εκδοχή ήταν να μην αναρτήσω τίποτα. Ο στόχος εξανεμίστηκε όταν διάβασα μια άλλη άποψη σε ένα ιστολόγιο, και κάτι μου έκανε "κλικ". (Ναι, γλυκέ μου, σ' εσένα αναφέρομαι, επί τη ευκαιρία, ωραία τα πες) Και άρχισα να μπαίνω στο τριπάκι: Το θέλω; Αν το θέλω, γιατί το θέλω; Με αφορά; Άμεσα; Έμμεσα; Και τελικά νομίζω ότι βρήκα κάτι... (personal view, no preaching intended)
Existence…
Όλα σ’ αυτό τον κόσμο ξεκινούν με μια ανακάλυψη. Παρατηρείς κάτι. Το προσδιορίζεις. Και από εκείνη την ώρα, δεν είναι απλά ένα κάτι που υπάρχει κάπου. Είναι ένα πράγμα συγκεκριμένο, που έχει υπόσταση, και που υπάρχει ως ανθρώπινη γνώση. Είναι ο Κρόνος και γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Είναι ένα βακτήριο κρυμμένο στους αρκτικούς πάγους. Είναι η Κατερίνα, η φίλη του Γιάννη: "Γεια σου Κατερίνα, χαίρω πολύ". Και μέχρι να τα μάθεις όλα αυτά, και να τα παρατηρήσεις, και να τα γνωρίσεις, και να δεις οτι είναι εκεί, δεν υπάρχουν για σένα. Υπάρχουν μόνα τους. Σε έναν άλλον κόσμο, παράλληλο, έναν κόσμο αγνώστων εννοιών και αγνώστων πραγμάτων.
Αυτό το συμβόλαιο λοιπόν, καλό ή κακό, πολύ ή λίγο, είναι σημαντικό. Γιατί είναι μια αναγνώριση. Και όλος ο σάλος του τελευταίου καιρού στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ίσως είναι κι αυτός καλός. Γιατί αναγνωρίζουν οτι υπάρχεις. Γιατί σε βλέπουν. Γιατί δεν είσαι μια μακρινή ασαφής φιγούρα. Γιατί φεύγεις από εκείνον τον παράλληλο κόσμο, και μπαίνεις στο παιχνίδι. Γιατί η κυρά-Μαρουσώ στους Κάτω Τραχανάδες ανακαλύπτει την ομοφυλοφιλία όπως πριν μερικά χρόνια ανακάλυψε το tsunami, και ο κυρ-Λάμπρος στα Άνω Κρεμαστά μαθαίνει το "gay" όπως πριν μερικά χρόνια έμαθε το Creutzfeld-Jacob. Γιατί παίρνεις μια απαίδευτη μάζα και κεντάς στο μυαλό της πληροφορίες. Βάζεις τα πρώτα σποράκια. Και περιμένεις να καρποφορήσουν για να δεις αν θα μαζέψεις φράουλες ή τσουκνίδες. Όχι οτι χρειάζεται να σε ενδιαφέρει και πολύ. Το σημαντικό δεν είναι η σοδειά, αλλά να αντιδράσει το χωράφι...
Difference...
Κάπου πολύ μακριά υπάρχει το American dream: "Family, house in the suburbs, white fence and a dog." Στην Ελλάδα έχουμε το Greek dream: "Εγγόνια για τους γονείς, σπίτι δίπλα στη μαμά, θέση στο δημόσιο και BMW με δόσεις" , και ουαί κι αλλοίμονο σε όποιον ξεφεύγει από νόρμες, αναμενόμενες συμπεριφορές, το δρόμο του Θεού και τα ηθικά όρια της εκάστοτε μικροκοινωνίας. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε θέμα ομοφυλοφιλίας. Πόσο εύκολο θα ήταν για μια κοπέλα να παρατήσει το προξενιό των γονιών για να πάει να σπουδάσει; Για έναν δεκαοκτάχρονο επαρχιώτη να παρατήσει τα κατσίκια του μπαμπά για να πάει στη σχολή που ήδη πέρασε; Για έναν μαθητή του 19,8 να μην πάει ιατρική, όπως θέλει η μαμά, επειδή του αρέσει κάτι άλλο που όμως έχει μικρότερη βάση; Και όχι, δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου. Τα έχω δει. Όλα. Και σε κάθε περίπτωση νίκησε η αθάνατη Ελληνική οικογένεια. Γιατί απ’ ότι φαίνεται, η στέρηση του αυτονόητου δεν είναι αποκλειστικό "προνόμιο" των ομοφυλοφίλων, αλλά τρόπος ζωής.
Όταν λοιπόν αυτά τα μυαλά, που σφύζουν από μιμητική εθνική υπερηφάνεια, έχουν δεχθεί πλύση εγκεφάλου στη νοοτροπία του "Ελληνάρα" και εξιδανικεύουν το status quo ante, θέλεις να τα πάρεις απ’ το χεράκι και να τα πας ένα ταξίδι, πρέπει να περάσεις το δύσκολο στάδιο του να κάνεις το πρώτο βήμα. Και καλό είναι, γι’ αυτό το πρώτο βήμα, να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερη ώθηση μπορείς. Και η ομοφυλοφιλία είναι αρκετά ισχυρό taboo για να κάνει ένα καλό ξεκίνημα. Γιατί για να ρίξεις έναν τοίχο, δεν πας να χτυπήσεις όπως χτυπάς την πόρτα. Χρειάζεσαι κάτι να τον ταρακουνήσεις. Πρέπει να τρομάξει λίγο και ο τοίχος. Αλλιώς δε θα σου δώσει σημασία.
Concern…
"Το συμβόλαιο συμβίωσης δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν σκοπεύω να παντρευτώ. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είμαι Ιρακινός. Η θεραπεία του καρκίνου δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν έχω καρκίνο. Το ασφαλιστικό δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν δουλεύω. Η παιδική εργασία δεν με ενδιαφέρει γιατί είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών. Η καταπολέμηση του AIDS δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν έχω AIDS. Η ισοτιμία των δύο φύλων δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είμαι γυναίκα."
Κάποτε οι Έλληνες ήταν οι "πολίτες του κόσμου". Τα ανοιχτά μάτια που μάζευαν γνώση από παντού. Που έβρισκαν σημασία και νόημα στο κάθε τι. Δεν θέλω να μπω στη νοοτροπία του “δεν με ενδιαφέρει”. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω κι άλλη μια πολύ εύκολη φράση: "Οι ομοφυλόφιλοι δεν με ενδιαφέρουν, γιατί δεν είμαι ομοφυλόφιλος".
Need…
Για τον _____ , το πανέμορφο παιδί που γνώρισα πριν τέσσερις μέρες, με τα γλυκά μάτια και το ζεστό χαμόγελο, που μόλις τον είδα έλιωσα, κι έχει μια σταθερή σχέση εδώ και αρκετά χρόνια.
Για τους δύο γοητευτικούς κουστουμαρισμένους σαραντάρηδες που είδα πριν δύο χρόνια να κατεβαίνουν αγέρωχοι και χαμογελαστοί την Αγίας Σοφίας, πιασμένοι χέρι χέρι, με τέτοια φυσικότητα που δε στράφηκε ούτε ένα βλέμμα πάνω τους.
Για εκείνη την υπέροχη και απίστευτα εντυπωσιακή κοπέλα, που έκανε όλους τους straight φίλους μου να τους τρέχουν τα σάλια, που όταν η κοπέλα της της άνοιξε την πόρτα να περάσει, βρήκε ευκαιρία να της χαμογελάσει και να της δώσει ένα φιλί στο στόμα μέσα στα Goodys.
Για τα δυο δεκαεπτάχρονα παιδιά που περπατούσαν κολλητά, με τα χέρια περασμένα στη μέση και στους ώμους, στη μέση της Πλατείας Αριστοτέλους.
Για όσους θέλουν να μπορούν, αν κάποια στιγμή το αποφασίσουν.
Για τον goodάκο που θέλει γιο και με είχε συγκινήσει τότε.
Για να ονειρεύομαι.
Dante.
Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008
One horny goat...
From the animation movie: Hoodwinged
Ο πιο τρελιάρης τράγος ever.
Enjoy.
Lyrics:
BE PREPARED
37 years ago a witch done put a spell on me
A spell where when I’m talkin’ I’m singin’ it with glee.
When you’re always singin’ you have to live alone
That’s why I made this mountain shack my home.
When you’re on the mountain, there’s lots to be a’feared
That’s why this here old mountain goat’s prepared!
I got horns that open bottles,
And I got horns that hold my keys,
I got horns that when you turn ‘em right, they help me watch TV.
I got horns that open pickle jars,
And horns that come with hair,
I got horns that hang my other horns -
I always come prepared.
Be prepared, be prepared,
This lesson must be shared,
This lesson must be shared,
Be prepared!
Be prepared, be prepared,
And unless you got a spare,
You got one life, so handle it with care!
Ooooooh, an avalanche is comin’ and I do not feel prepared,
It’s rumblin’ like a mountain lion - I must say that I’m scared,
And if not for the witch’s spell you’d hear just how I scream,
But since I’m only singin’, I’ll just yodel ’til we’re creamed!
Ο πιο τρελιάρης τράγος ever.
Enjoy.
Lyrics:
BE PREPARED
37 years ago a witch done put a spell on me
A spell where when I’m talkin’ I’m singin’ it with glee.
When you’re always singin’ you have to live alone
That’s why I made this mountain shack my home.
When you’re on the mountain, there’s lots to be a’feared
That’s why this here old mountain goat’s prepared!
I got horns that open bottles,
And I got horns that hold my keys,
I got horns that when you turn ‘em right, they help me watch TV.
I got horns that open pickle jars,
And horns that come with hair,
I got horns that hang my other horns -
I always come prepared.
Be prepared, be prepared,
This lesson must be shared,
This lesson must be shared,
Be prepared!
Be prepared, be prepared,
And unless you got a spare,
You got one life, so handle it with care!
Ooooooh, an avalanche is comin’ and I do not feel prepared,
It’s rumblin’ like a mountain lion - I must say that I’m scared,
And if not for the witch’s spell you’d hear just how I scream,
But since I’m only singin’, I’ll just yodel ’til we’re creamed!
Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008
Walking around town...
Εναλλακτικός τίτλος: "Εφτά κακά της μοίρας μου."
Τελευταία απέκτησα την κακή συνήθεια να βγάζω φωτογραφίες από οτιδήποτε μου φαίνεται έστω και ελάχιστα αξιοπρόσεκτο - κουλό - worth mentionging, ή έστω που μου τραβάει για λίγο την προσοχή... Και ως κάθε σωστός blogοεξαρτώμενος, πρέπει να τις μοιραστώ με τον κόσμο, σωστά; Από ποιότητα εικόνας μην περιμένετε πολλά, ότι μπορεί κάνει το κινητάκι μου. So, "dante's strava & anapoda" beggins...
Τελευταία απέκτησα την κακή συνήθεια να βγάζω φωτογραφίες από οτιδήποτε μου φαίνεται έστω και ελάχιστα αξιοπρόσεκτο - κουλό - worth mentionging, ή έστω που μου τραβάει για λίγο την προσοχή... Και ως κάθε σωστός blogοεξαρτώμενος, πρέπει να τις μοιραστώ με τον κόσμο, σωστά; Από ποιότητα εικόνας μην περιμένετε πολλά, ότι μπορεί κάνει το κινητάκι μου. So, "dante's strava & anapoda" beggins...
1
Σκυλίσια ζωή
Σκυλίσια ζωή
Αν το κινητό μου είχε φλας, θα φαινόταν καλύτερα οτι αυτό το σκούρο εκεί μπροστά στον ταβλιασμένο σκύλο είναι ένα μπουλάκι μπύρας... χικ...
2
Technological evolution strikes back
Technological evolution strikes back
3
Ξεπάτωμα
Ξεπάτωμα
Τα σκουπιδοκουτάκια των ΑΤΜ της εθνικής εξακολουθούν να αρνούνται πεισματικά να διατηρήσουν τον πάτο τους... ( Ναι, ρίχναμε όλοι τα χαρτάκια εκεί μέσα και μετά ψάχναμε πού διάολο πήγαν)
4
ΈφηΘώδηΔεκατρίαΕυρώ
(a.k.a. Ωραίοι ως Ελληνάρες)
ΈφηΘώδηΔεκατρίαΕυρώ
(a.k.a. Ωραίοι ως Ελληνάρες)
5
Sence of Humor
Sence of Humor
Προσωπικά πάντως, όποιου το κανε αυτό, του βγάζω το καπέλο... (είναι σε κεντρικότατο δρόμο της Θεσσαλονίκης, όχι παραχωμένο σε κανένα στενάκι)
6
"Πάμε Χαβάη"
"Πάμε Χαβάη"
Ευγενική προσπάθεια του δήμου Θεσσαλονίκης να μετατρέψει τη Ναυαρίνου σε ποτάμι για να δροσίζονται οι περαστικοί...
7
"ΓΑΒ"
"ΓΑΒ"
Κυριακή 2 Μαρτίου 2008
Notes to say: "I love you" ...
Εναλλακτικός τίτλος: "Εφτά τραγούδια θα σου πω για να διαλέξεις το σκοπό που θα μου πεις και θα σου πω το σ' αγαπώ." Το μπαλάκι μου πέταξαν οι billzouk και comingthrough... Αν είναι και κανένας ακόμα, συγνώμη δεν πήρα χαμπάρι, είμαι λίγο off αυτόν τον καιρό...
Βασικά η απορία μου ήταν αν τα τραγούδια θα έπρεπε να είναι αυτό που θα θέλαμε να πούμε ως έχει, ή το background της μεγάλης στιγμής... Αλλά βαριέμαι να το παιδέψω τόσο και θα πάρω μια ντεμί εκδοχή με ελαφριά κλίση προς το πρώτο... Τέλος, καθότι κατά καιρούς κολλάω με διάφορα κομμάτια, διάλεξα δυο παλιά αγαπημένα που έχουν πάντα μια θέση στις I-am-full-of-emotion επιλογές μου... Lay back λοιπόν και απολαύστε:
Βασικά η απορία μου ήταν αν τα τραγούδια θα έπρεπε να είναι αυτό που θα θέλαμε να πούμε ως έχει, ή το background της μεγάλης στιγμής... Αλλά βαριέμαι να το παιδέψω τόσο και θα πάρω μια ντεμί εκδοχή με ελαφριά κλίση προς το πρώτο... Τέλος, καθότι κατά καιρούς κολλάω με διάφορα κομμάτια, διάλεξα δυο παλιά αγαπημένα που έχουν πάντα μια θέση στις I-am-full-of-emotion επιλογές μου... Lay back λοιπόν και απολαύστε:
Lara Fabian - Je t' aime
George Michael - Jesus to a Child
I love you
like a crazy person, like a soldier
like a star of cinema...
as a wolf, as a king
as a man that i'm not
you see, i love you like that...
like a star of cinema...
as a wolf, as a king
as a man that i'm not
you see, i love you like that...
George Michael - Jesus to a Child
And the love we would have made
I'll make it for two
For every single memory
Has become a part of me...
For every single memory
Has become a part of me...
Το μπαλάκι δεν το πετάω σε κανέναν, ας το πάρουν μόνοι τους όσοι περίσσεψαν χωρίς πρόσκληση... Δεν πρέπει να είναι και πολλοί...
Note to self: Να βρω κάποιον για να κάνω το post πράξη...
Note to self: Να βρω κάποιον για να κάνω το post πράξη...
Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008
1... 2... 3... and a book in my hand...
Άλλο ένα παιχνιδάκι χτύπησε την πόρτα του Dante, δια χειρός Equilibrium, foolish cloud, και δεν έχω ιδέα αν είναι κανένας ακόμα, και δε γινόταν να μείνω εκτός... Λοιπόν, το κοντινότερο βιβλίο όταν κάθομαι και χαζεύω την οθόνη μου είναι:
"..... "Αυτός λοιπόν τι μας λέει; Μια άθλια ιστορία για έναν ηλίθιο παπαγάλο, έτσι;" Κάρφωσε το βελούδινο βλέμμα του πάνω της και τέντωσε το δείκτη του δεξιού του χεριού....."
Και σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού, οι οποίοι είναι:
(αντιγράφω από mahler76)
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...
...το πασάρω στους καημένους:
(αντιγράφω από mahler76)
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...
...το πασάρω στους καημένους:
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008
Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008
On the road...
Λοιπόν, το πράγμα είναι πολύ απλό... ΑΝ δεν ισχύσει ο νόμος του Μέρφυ, και ΑΝ σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, και ΑΝ γκρεμιστεί κανένας φούρνος, λέω να κατέβω μια βολτίτσα στην πρωτεύουσα και να περάσω από δω (it's an Equilibrium thing) :
Το ερώτημα είναι: Θα έρθει κανένας για καφέ την Κυριακή...;
ΥΓ1: Στο προφίλ μου έχω e-mail address... Αναμένω.
ΥΓ2: Revάκο, θέλω τη βόλτα με το κότερο.
Edit (για να μη μου παραπονιέται κανείς):
It's also a TOYMAKER thing!!!
Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008
The Men In Black...
Εν μέσω βραδυνής εξόδου, εν μέσω πεζοδρομίου και εν μέσω βροχής, περνώντας μπροστά από μια βιτρίνα, ο dante καθώς και η παρέα του έγιναν μάρτηρες σχολιασμού της επικαιρότητας δια χειρός μιας εξαιρετικά ταλαντούχας (κατά τα φαινόμενα) ζαχαροπλάστη. Θαυμάστε:
Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008
Mr. Sandman, bring me a dream...
Κατ' αρχήν να τονίσω οτι τα όνειρα που βλέπω, τα θυμάμαι μία φορά το μήνα με το ζόρι. Οπότε δεν ασχολούμαι και πολύ. Αυτή τη φορά είπα να κάνω μια εξαίρεση και να ασχοληθώ γιατί το προχθεσινό ήταν στα όρια της παράνοιας. Γι' αυτό μπορεί να ευθύνεται ο γενικότερος κάλος στον εγκέφαλο ή απλά έχω αρχίσει να κολλάω x-oyranίαση. Περισσότερες πληροφορίες όταν η επιστημονική ομάδα που έχει επιληφθεί του θέματος περάσει τον προαναφερθέντα κάλο από ανάκριση.
Το στόρι ξεκινάει στα πάτρια εδάφη, και ξεκινάει ομοιοτρόπως με one night stand σε φάση απύθμενης μέθης ή κατόπιν παρατεταμένης αγαμίας: χωρίς προκαταρκτικά, κατευθείαν στο ζουμί. Ως συνήθως, έχω καταλάβει από την αρχή οτι ονειρεύομαι, αλλά δεν το παιδεύω και πολύ γιατί το σκηνικό είναι λίγο creepy και μ' αρέσει. Είμαι λοιπόν στην πόλη μου και είναι νύχτα. Αλλά όχι απλή νύχτα τύπου: "τώρα είναι μέρα, τώρα είναι νύχτα". Είναι νύχτα σκέτο. Δεν υφίσταται κάτι άλλο. Κάτι σαν το Γκόθαμ Σίτυ που εδώ και πόσες ταινίες δε λέει να βγει λίγος ήλιος να σπάσει η μουντίλα. Κι εγώ είμαι έξω στους δρόμους, στους οποίους ζήτημα το μάτι να πιάνει πέντε περαστικούς και ένα αυτοκίνητο. Επίσης κάνει ψοφόκρυο, από εκείνο το κρύο που μπορείς να το κόψεις με το μαχαίρι, και σχεδόν το βλέπεις μπροστά σου, σαν μικρά διάφανα κρυσταλάκια. Και μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο είμαι εγώ... Γυμνός, βρεγμένος, και τρέχω...
Και εδώ ξεκινάει ο παραλογισμός... Δηλαδή βασικά ο παραλογισμός έχει ξεκινήσει ήδη, γιατί με το που αρχίζει το όνειρο εγώ ήδη τρέχω. Το πρώτο περίεργο είναι το οτι ενώ κυκλοφορώ με αδαμιαία περιβολή (πριν δαγκώσει το μήλο) , το γεγονός δε με ανησυχεί καθόλου, ενώ κανονικά θα έπρεπε να περάσω το όνειρο μετρώντας εγκεφαλικά επεισόδια. Το δεύτερο περίεργο είναι οτι ενώ είμαι μούσκεμα και στάζω νερά all over the streets, δεν κρυώνω. Άντε μια δροσούλα το πολύ. Το κρύο το καταλαβαίνω σαν μικρά τσιμπιματάκια, αλλά δε μ΄ενοχλούν, ίσα ίσα που έχουν πλάκα. Και τρίτο και καλύτερο, δεν τρέχω με ένα απλού τύπου τρέξιμο, αλλά με τρέξιμο "Τσιτάρα - φάε - τη - σκόνη - μου". Δεν πάω πουθενά συγκεκριμένα, ούτε τρέχω για κάποιο λόγο. Απλά τρέχω και γουστάρω, και γυρνάω σχεδόν όλη την πόλη. Πέρασα και μπροστά από δυο κοπελιές που κόβανε βόλτες και δίπλα από έναν κοντό κυριούλη με δερμάτινη τσάντα, γυαλάκια και καπέλο καβουράκι. Αλλά δε με πρόσεξε κανείς. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ταχύτητα, ναι μεν ήταν υψηλή, αλλά όχι και τόσο υψηλή. Αόρατος πάντως δεν ήμουν, αυτό το ήξερα. Anyway...
Στο φινάλε του πρώτου αυτού μέρους φτάνω σε ένα λιμάνι. Η πόλη μου εν τω μεταξύ δεν έχει λιμάνι. Είναι πολύ κινηματογραφικό το σκηνικό γενικά, σε χρώματα μαύρο και φλούο πράσινο, μαυρισμένα βαρέλια, πεταμένα πράγματα, αχνοί απ' το νερό, η αποβάθρα τσιμεντένια με τη θάλασσα να φτάνει 5 - 6 μέτρα πιο κάτω, ένα τεράστιο καράβι κάτι σαν διασταύρωση φέρυ με Τιτανικό, η αίσθηση οτι είμαι στη Θεσσαλονίκη, και εξακολουθώ να τρέχω. Τα πλαϊνά του καραβιού είναι σχεδόν ακουμπισμένα στην αποβάθρα, και έχει μια πόρτα στο ίδιο ύψος, στο πίσω μέρος του πλοίου. Τρέχω προς την πόρτα, ίσως περνάω κι από μέσα, δεν ξέρω, και "ΠΟΥΦ"
Αλλαγή σκηνικού. Και οπτικής γωνίας. Μέχρι τώρα έβλεπα τα πράγματα με τα μάτια μου, όπως τα "ζούσα". Και το τελευταίο ήταν η πόρτα. Τώρα έβλεπα τον εαυτό μου από πάνω δεξιά, να χω μπουκάρει στο πλοίο και να έχω φρενάρει απότομα στο δεύτερο βήμα. Αυτό που με χαραποιεί ιδιαίτερα είναι οτι ξαφνικά τα ρουχαλάκια μου αποφάσισαν να επιστρέψουν. Ήμουν σε ένα σημείο σαν πρύμνη σε φέρυ, αλλά ο χώρος ήταν μεγαλύτερος, και όλα ήταν φτιαγμένα από ξύλο, ακριβό και καλογυαλισμένο. Κάπως σαν θεωρείο θεάτρου ίσως. Μόλις άρχισα να περιεργάζομαι το μέρος, η οπτική μου επέστρεψε στα φυσιολογικά της. Ο χώρος πιο πίσω δεν ήταν ανοιχτός. Κοίταξα κάτω, ήταν κάπως σαν ξύλινο δάπεδο. Απέναντι έκλεινε από ημικυκλικό ξύλινο τοίχο, και στη μεριά που ήμουν εγώ είχε κι άλλα μπαλκόνια - καταστρώματα. Έκανα προς τα πίσω να συνεχίσω το ψαχούλεμα, και κάποιος με φώναξε από κάτω. Ξαναπάω στην άκρη και βλέπω έναν ασπρομάλλη κυριούλη με μούσι και σμόκιν να μου λέει να κατέβω. Ξεκινάω και κατεβαίνω λοιπόν τα καταστρώματα και φτάνω κάτω...
Με το που αφήνω πίσω μου και το τελευταίο σκαλοπάτι, βλέπω οτι εκεί κάτω είναι μαζεμένος κόσμος. Και ένας από τους πρώτους που συναντάω είναι λέει ο φίλτατος συν-blogger Equillibrium. Το οτι δεν έχουμε συναντηθεί και δεν ξέρω πώς είναι η φάτσα του δεν έχει καμία σημασία, εγώ τον είδα. (Equillibrium, for the record, ομορφούλης ήσουνα) Και γνωριζόμασταν κανονικά λέει και ρίξαμε και τις χαιρετούρες μας σαν να μην τρέχει τίποτα. Παρακάτω πέτυχα αρκετό κόσμο που ενώ κανονικά δεν ξέρω τις φάτσες, τους περισσότερους τους γνώριζα και πιάναμε κουβεντούλες. Γενικά ήταν ωραίο το κλίμα.
Παίρνοντας μια στροφή στ' αριστερά για να μπω στο κυρίως "δωμάτιο" είδα οτι ο χώρος που είχα δει πριν συνέχιζε και κάτω απ' τα καταστρώματα και ήταν αρκετά μεγάλος και ανοιχτός. Και όλα ξύλινα. Μερικά σημεία υπερυψωμένα, ξύλινα σκαλάκια, τραπέζια, μεγάλες καρέκλες και ένα μαύρο πιάνο με ουρά. Είχε επίσης μια ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ και έναν αέρα άλλης εποχής, χωρίς ωστόσω να υπάρχει κάτι παλιό εκεί μέσα, ούτε όλοι εμείς να ήμαστε ντυμένοι ανάλογα.
Επίσης είχα μια αίσθηση οτι ο χώρος ήταν κάτι σαν πιάνο μπαρ, και οτι είμασταν όλοι εκεί μαζεμένοι για κάτι σαν ακρόαση, αλλά δεν ξέρω για τι ακριβώς. Η υπεύθυνη του χώρου έμοιαζε με τη Jacqueline Bisset στο Latter Days, ενώ το μάτι μου ξεχώρισε και μια κοπέλα που είχε το ίδιο στυλ με μια φίλη μου, έναν τύπο που χτύπαγε νότες σε ένα δεύτερο πολύ μικρό πιανάκι, και μία πολύ όμορφη κοπελίτσα με μεταλογκόθικ στυλάκι, καθισμένη στην άκρη ενός απ' τα υπερυψωμένα σημεία, πιο ψηλά απ' όλους μας, με τα πόδια κλειστά μπροστά της, που όταν άρχισα να μουρμουρίζω "birds flying high, you know how I feel..." βρέθηκε ξαφνικά με ένα μικρόφωνο στα χέρια και συνέχισε "sun in the sky, you know how I feel..." με κλειστά τα μάτια και ένα αμυδρό χαμόγελο, τραγουδώντας το κομμάτι καρμπόν όπως το τραγουδάω εγώ όταν είμαι με τα ακουστικά στ' αυτιά και έχω όρεξη να σπάσω το νεύρα των γειτόνων μου. Στη φωνή παίζει και να με είχε... Damn. Η μουσική δεν πήρα χαμπάρι πότε άρχισε και από που ερχόταν.
Φινάλε δεν ξέρω, το όνειρο πρέπει να τελείωσε με κάτι σαν fade out, αλλά αν κρίνω από το συνολικό κουλό αποτέλεσμα, καλύτερα. Μπορεί στο τελείωμα να σκαγε μύτη ο συγχωρεμένος ο ChristSlave, ντυμένος Μπομπ σφουγγαράκης και να χόρευε κλακέτες παρέα με τον Άνθιμο Ανανιάδη και τη Τζένιφερ Κούλιτζ.
Προειδοποιώ οτι όποιος προσπαθήσει να βγάλει άκρη και να δώσει καμιά συμβουλή, απλά θα χάσει το χρόνο του. Και όποιος παραλληλήσει το πρώτο μέρος με τάσεις φυγής, ανάγκη αποδεύσμευσης και ελευθερίας του Γουίλι (φάλαινας ή μη) θα φάει και φαπίδι.
Καληνύχτα.
Το στόρι ξεκινάει στα πάτρια εδάφη, και ξεκινάει ομοιοτρόπως με one night stand σε φάση απύθμενης μέθης ή κατόπιν παρατεταμένης αγαμίας: χωρίς προκαταρκτικά, κατευθείαν στο ζουμί. Ως συνήθως, έχω καταλάβει από την αρχή οτι ονειρεύομαι, αλλά δεν το παιδεύω και πολύ γιατί το σκηνικό είναι λίγο creepy και μ' αρέσει. Είμαι λοιπόν στην πόλη μου και είναι νύχτα. Αλλά όχι απλή νύχτα τύπου: "τώρα είναι μέρα, τώρα είναι νύχτα". Είναι νύχτα σκέτο. Δεν υφίσταται κάτι άλλο. Κάτι σαν το Γκόθαμ Σίτυ που εδώ και πόσες ταινίες δε λέει να βγει λίγος ήλιος να σπάσει η μουντίλα. Κι εγώ είμαι έξω στους δρόμους, στους οποίους ζήτημα το μάτι να πιάνει πέντε περαστικούς και ένα αυτοκίνητο. Επίσης κάνει ψοφόκρυο, από εκείνο το κρύο που μπορείς να το κόψεις με το μαχαίρι, και σχεδόν το βλέπεις μπροστά σου, σαν μικρά διάφανα κρυσταλάκια. Και μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο είμαι εγώ... Γυμνός, βρεγμένος, και τρέχω...
Και εδώ ξεκινάει ο παραλογισμός... Δηλαδή βασικά ο παραλογισμός έχει ξεκινήσει ήδη, γιατί με το που αρχίζει το όνειρο εγώ ήδη τρέχω. Το πρώτο περίεργο είναι το οτι ενώ κυκλοφορώ με αδαμιαία περιβολή (πριν δαγκώσει το μήλο) , το γεγονός δε με ανησυχεί καθόλου, ενώ κανονικά θα έπρεπε να περάσω το όνειρο μετρώντας εγκεφαλικά επεισόδια. Το δεύτερο περίεργο είναι οτι ενώ είμαι μούσκεμα και στάζω νερά all over the streets, δεν κρυώνω. Άντε μια δροσούλα το πολύ. Το κρύο το καταλαβαίνω σαν μικρά τσιμπιματάκια, αλλά δε μ΄ενοχλούν, ίσα ίσα που έχουν πλάκα. Και τρίτο και καλύτερο, δεν τρέχω με ένα απλού τύπου τρέξιμο, αλλά με τρέξιμο "Τσιτάρα - φάε - τη - σκόνη - μου". Δεν πάω πουθενά συγκεκριμένα, ούτε τρέχω για κάποιο λόγο. Απλά τρέχω και γουστάρω, και γυρνάω σχεδόν όλη την πόλη. Πέρασα και μπροστά από δυο κοπελιές που κόβανε βόλτες και δίπλα από έναν κοντό κυριούλη με δερμάτινη τσάντα, γυαλάκια και καπέλο καβουράκι. Αλλά δε με πρόσεξε κανείς. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ταχύτητα, ναι μεν ήταν υψηλή, αλλά όχι και τόσο υψηλή. Αόρατος πάντως δεν ήμουν, αυτό το ήξερα. Anyway...
Στο φινάλε του πρώτου αυτού μέρους φτάνω σε ένα λιμάνι. Η πόλη μου εν τω μεταξύ δεν έχει λιμάνι. Είναι πολύ κινηματογραφικό το σκηνικό γενικά, σε χρώματα μαύρο και φλούο πράσινο, μαυρισμένα βαρέλια, πεταμένα πράγματα, αχνοί απ' το νερό, η αποβάθρα τσιμεντένια με τη θάλασσα να φτάνει 5 - 6 μέτρα πιο κάτω, ένα τεράστιο καράβι κάτι σαν διασταύρωση φέρυ με Τιτανικό, η αίσθηση οτι είμαι στη Θεσσαλονίκη, και εξακολουθώ να τρέχω. Τα πλαϊνά του καραβιού είναι σχεδόν ακουμπισμένα στην αποβάθρα, και έχει μια πόρτα στο ίδιο ύψος, στο πίσω μέρος του πλοίου. Τρέχω προς την πόρτα, ίσως περνάω κι από μέσα, δεν ξέρω, και "ΠΟΥΦ"
Αλλαγή σκηνικού. Και οπτικής γωνίας. Μέχρι τώρα έβλεπα τα πράγματα με τα μάτια μου, όπως τα "ζούσα". Και το τελευταίο ήταν η πόρτα. Τώρα έβλεπα τον εαυτό μου από πάνω δεξιά, να χω μπουκάρει στο πλοίο και να έχω φρενάρει απότομα στο δεύτερο βήμα. Αυτό που με χαραποιεί ιδιαίτερα είναι οτι ξαφνικά τα ρουχαλάκια μου αποφάσισαν να επιστρέψουν. Ήμουν σε ένα σημείο σαν πρύμνη σε φέρυ, αλλά ο χώρος ήταν μεγαλύτερος, και όλα ήταν φτιαγμένα από ξύλο, ακριβό και καλογυαλισμένο. Κάπως σαν θεωρείο θεάτρου ίσως. Μόλις άρχισα να περιεργάζομαι το μέρος, η οπτική μου επέστρεψε στα φυσιολογικά της. Ο χώρος πιο πίσω δεν ήταν ανοιχτός. Κοίταξα κάτω, ήταν κάπως σαν ξύλινο δάπεδο. Απέναντι έκλεινε από ημικυκλικό ξύλινο τοίχο, και στη μεριά που ήμουν εγώ είχε κι άλλα μπαλκόνια - καταστρώματα. Έκανα προς τα πίσω να συνεχίσω το ψαχούλεμα, και κάποιος με φώναξε από κάτω. Ξαναπάω στην άκρη και βλέπω έναν ασπρομάλλη κυριούλη με μούσι και σμόκιν να μου λέει να κατέβω. Ξεκινάω και κατεβαίνω λοιπόν τα καταστρώματα και φτάνω κάτω...
Με το που αφήνω πίσω μου και το τελευταίο σκαλοπάτι, βλέπω οτι εκεί κάτω είναι μαζεμένος κόσμος. Και ένας από τους πρώτους που συναντάω είναι λέει ο φίλτατος συν-blogger Equillibrium. Το οτι δεν έχουμε συναντηθεί και δεν ξέρω πώς είναι η φάτσα του δεν έχει καμία σημασία, εγώ τον είδα. (Equillibrium, for the record, ομορφούλης ήσουνα) Και γνωριζόμασταν κανονικά λέει και ρίξαμε και τις χαιρετούρες μας σαν να μην τρέχει τίποτα. Παρακάτω πέτυχα αρκετό κόσμο που ενώ κανονικά δεν ξέρω τις φάτσες, τους περισσότερους τους γνώριζα και πιάναμε κουβεντούλες. Γενικά ήταν ωραίο το κλίμα.
Παίρνοντας μια στροφή στ' αριστερά για να μπω στο κυρίως "δωμάτιο" είδα οτι ο χώρος που είχα δει πριν συνέχιζε και κάτω απ' τα καταστρώματα και ήταν αρκετά μεγάλος και ανοιχτός. Και όλα ξύλινα. Μερικά σημεία υπερυψωμένα, ξύλινα σκαλάκια, τραπέζια, μεγάλες καρέκλες και ένα μαύρο πιάνο με ουρά. Είχε επίσης μια ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ και έναν αέρα άλλης εποχής, χωρίς ωστόσω να υπάρχει κάτι παλιό εκεί μέσα, ούτε όλοι εμείς να ήμαστε ντυμένοι ανάλογα.
Επίσης είχα μια αίσθηση οτι ο χώρος ήταν κάτι σαν πιάνο μπαρ, και οτι είμασταν όλοι εκεί μαζεμένοι για κάτι σαν ακρόαση, αλλά δεν ξέρω για τι ακριβώς. Η υπεύθυνη του χώρου έμοιαζε με τη Jacqueline Bisset στο Latter Days, ενώ το μάτι μου ξεχώρισε και μια κοπέλα που είχε το ίδιο στυλ με μια φίλη μου, έναν τύπο που χτύπαγε νότες σε ένα δεύτερο πολύ μικρό πιανάκι, και μία πολύ όμορφη κοπελίτσα με μεταλογκόθικ στυλάκι, καθισμένη στην άκρη ενός απ' τα υπερυψωμένα σημεία, πιο ψηλά απ' όλους μας, με τα πόδια κλειστά μπροστά της, που όταν άρχισα να μουρμουρίζω "birds flying high, you know how I feel..." βρέθηκε ξαφνικά με ένα μικρόφωνο στα χέρια και συνέχισε "sun in the sky, you know how I feel..." με κλειστά τα μάτια και ένα αμυδρό χαμόγελο, τραγουδώντας το κομμάτι καρμπόν όπως το τραγουδάω εγώ όταν είμαι με τα ακουστικά στ' αυτιά και έχω όρεξη να σπάσω το νεύρα των γειτόνων μου. Στη φωνή παίζει και να με είχε... Damn. Η μουσική δεν πήρα χαμπάρι πότε άρχισε και από που ερχόταν.
Φινάλε δεν ξέρω, το όνειρο πρέπει να τελείωσε με κάτι σαν fade out, αλλά αν κρίνω από το συνολικό κουλό αποτέλεσμα, καλύτερα. Μπορεί στο τελείωμα να σκαγε μύτη ο συγχωρεμένος ο ChristSlave, ντυμένος Μπομπ σφουγγαράκης και να χόρευε κλακέτες παρέα με τον Άνθιμο Ανανιάδη και τη Τζένιφερ Κούλιτζ.
Προειδοποιώ οτι όποιος προσπαθήσει να βγάλει άκρη και να δώσει καμιά συμβουλή, απλά θα χάσει το χρόνο του. Και όποιος παραλληλήσει το πρώτο μέρος με τάσεις φυγής, ανάγκη αποδεύσμευσης και ελευθερίας του Γουίλι (φάλαινας ή μη) θα φάει και φαπίδι.
Καληνύχτα.
Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008
On the bus...
Τρεις θέσεις παραπίσω...
[χτυπάει κινητό]
"Έλα ρε μαλάκα. [...] Άντε ρε μαλάκα, σαν τον άλλο το μαλάκα μαλακίζεσαι. [...] Μαλακία. [...] Ρε, θα είσαι Σαλονίκη; [...] Ρε μαλάκα, δες μήπως βρεις τροφή για τον σκορπιό μου. [...] Δεν ξέρω ρε, δεν τρώει πολύ, είναι μικρός ακόμα. [...] Ναι ρε μαλάκα, για την ταραντούλα μου βρήκα. [...] Τι κάνει το ιγκουάνα σου; [...] Το ζευγάρωσες; [...] Ρε μαλάκα, και η τέτοια έχει σκορπιό, είναι τεράστιος. [...] Έγινε ρε μαλάκα. [...] Άι, γεια."
Ταυτοχρόνως, από τη θέση ακριβώς δίπλα...
[Μιλάει σε μένα-Εγώ κάνω την πάπια]
"[...] Μαλάκες ρε, μαλάκες. [...] ΕΠΟΠ ρε. [...] Τι να γίνω ρε, καραβανάς; [...] Μαλάκες είναι όλοι. [...] Ρε, είχαμε έναν λοχία, [...] Βαρεμάρα είναι ρε. [...] Τον κάναμε αναφορά. [...] Ρε, ατομικό καψόνι ρε, ατομικό καψόνι. [...]
(σημείωση 1: Δεν τον ήξερα)
(σημείωση 2: Δε θυμάμαι και πολλά γιατί δεν πρόσεχα)
Ευχαριστώ θερμά τα μέσα μεταφοράς που μου χαρίζουν απλόχερα τόσο δυνατές συγκινήσεις, γεμίζουν την μονότονη ζωή μου με πολιτισμικές πολυχρωμίες, και με φέρνουν σε άμεση επαφή με άκρως ενδιαφέροντα λεκτικά ιδώματα της Ελληνικής επαρχίας.
Έπρεπε να πάρω το αυτοκίνητο...
[χτυπάει κινητό]
"Έλα ρε μαλάκα. [...] Άντε ρε μαλάκα, σαν τον άλλο το μαλάκα μαλακίζεσαι. [...] Μαλακία. [...] Ρε, θα είσαι Σαλονίκη; [...] Ρε μαλάκα, δες μήπως βρεις τροφή για τον σκορπιό μου. [...] Δεν ξέρω ρε, δεν τρώει πολύ, είναι μικρός ακόμα. [...] Ναι ρε μαλάκα, για την ταραντούλα μου βρήκα. [...] Τι κάνει το ιγκουάνα σου; [...] Το ζευγάρωσες; [...] Ρε μαλάκα, και η τέτοια έχει σκορπιό, είναι τεράστιος. [...] Έγινε ρε μαλάκα. [...] Άι, γεια."
Ταυτοχρόνως, από τη θέση ακριβώς δίπλα...
[Μιλάει σε μένα-Εγώ κάνω την πάπια]
"[...] Μαλάκες ρε, μαλάκες. [...] ΕΠΟΠ ρε. [...] Τι να γίνω ρε, καραβανάς; [...] Μαλάκες είναι όλοι. [...] Ρε, είχαμε έναν λοχία, [...] Βαρεμάρα είναι ρε. [...] Τον κάναμε αναφορά. [...] Ρε, ατομικό καψόνι ρε, ατομικό καψόνι. [...]
(σημείωση 1: Δεν τον ήξερα)
(σημείωση 2: Δε θυμάμαι και πολλά γιατί δεν πρόσεχα)
Ευχαριστώ θερμά τα μέσα μεταφοράς που μου χαρίζουν απλόχερα τόσο δυνατές συγκινήσεις, γεμίζουν την μονότονη ζωή μου με πολιτισμικές πολυχρωμίες, και με φέρνουν σε άμεση επαφή με άκρως ενδιαφέροντα λεκτικά ιδώματα της Ελληνικής επαρχίας.
Έπρεπε να πάρω το αυτοκίνητο...
Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008
Πονάααωωωωω....
Πρώτη μέρα γυμναστήριο σήμερα. Μετά από πολύυυ καιρό. Γάμπα δεξιά, ξεπιάστηκε. Ώμος αριστερός, δεν αισθάνομαι πολλά οπότε δεν ξέρω. Χέρια γενικά, κουλά. Χρόνος ανασήκωσης φλυτζάνας, πέντε λεπτά. Κράτημα κεφαλιού στην ευθεία, 10% επί συνολικού χρόνου. Σημάδευση και κλικ ποντικιού, 2 λεπτά. Χρόνος πληκτρολόγησης αυτού του post, 25 λεπτά.
Γενικά δεν μπορώ να κουνήσω και πολύ, οπότε the end.
ΥΓ: Ζητήται φιλεύσπλαχνος, εμφανίσημος νεαρός να με τρίψει.
(γιατί το παν είναι να συνδυάζεις το τεκνόν μετά του οφελίμου)
Πεθαίαιαινωωωωωωω...
Γενικά δεν μπορώ να κουνήσω και πολύ, οπότε the end.
ΥΓ: Ζητήται φιλεύσπλαχνος, εμφανίσημος νεαρός να με τρίψει.
(γιατί το παν είναι να συνδυάζεις το τεκνόν μετά του οφελίμου)
Πεθαίαιαινωωωωωωω...
Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008
One breath... you know...?
I feel that the world is mine sometimes, or that I’m the entire world… you know? …not in a way like: “I’m the only thing that’s important around here”, no, it’s more like feeling that everything there is, is what’s inside… you know? … inside me and everyone, so if you feel good, it’s all good, and if you feel bad, there’s nothing and it’s all black and gloomy… you know? …like, when you watch a sunset… or the night sky, with a waxing crescent, and it can mean nothing to you, or it can be the most beautiful thing you’ve ever laid your eyes on, but you have to want to see that, to need to see that… you know? …to need to feel, and you’ll create magnificence on your own, from the simplest things… and then you feel good …you know? …and full, and you feel connected, you feel in touch with everything, or, maybe, you don’t … you know? …and you have to be like that, I mean to feel good, and complete, even if conditions are not always at your favor, and I really want to be like that, cause I think it changes things, well, at least it changes the way you see thing, but then again, if you make someone smile just because you smile, that’s important, that’s something… you know? …cause when you’re good, when you smile when you see yourself in the mirror in the morning, that big half-asleep mess, then you radiate, you’re like… light… you know? …like the morning sun… nobody usually notices it, but when the dawn slowly comes, everyone feels better, and then again, during the day, it gives life, it’s what makes everything move… but, tell me, come on, I dare you… did you ever stop, in the middle of the street, right there and then, to look at the sun right at the eyes, cause if you did, then I’m happy for you, no, actually, I’m more than happy, I’m… that thing when you exhale slowly and you have a tiny grin of satisfaction on your face and everything seems right… you know? …and if you’ve never done that, then it’s fine too, cause … you know… it’s your loss… the sun doesn’t care… it won’t gain anything whether you look at it or not, so it’s all fine, and that’s the way I want to be, too… you know? … to shine… to radiate… but you have to do that on you own… you know?... it doesn’t matter how many other stars are out there, your light is your own, and it has to come from within, if somebody else is giving it to you, or if somebody else triggers it, then… it’s useless… you know?... and that’s not always easy, especially in cases when days pass you by and your phone doesn’t ring, or when all of your friends are out of town, or you are out of town, or in a word: when you have no one to shine for… you know? …then you may rely on other tiny things to keep you optimism up, like a nice movie, a little music, a cup of tea, a hot shower, that hand cream that smells like caramel and always cheers you up… just to stay alert… you know? …until things find their way once again, cause they always do, and it always feels great when that happens, but all these things, the tiny ones I mean, even if they work fine, they are merely substitutes, and you can’t use them for long, or you’ll start to fade, and lose your glory piece by piece, and that’s scary to say the least, but you can’t do anything about it, sometimes it just happens… you know?... not that I’m complaining or anything, no, certainly I feel that some things are missing right now, but if you get disappointed you only make things worse… you know? …and then the situation seems permanent, but it really isn’t, and that scares the crap out of you …so no, I’m hanging on the smiling thing… not a big smile though… cause I think I’ll keep that one for a more appropriate occasion… but I’ll keep all those things in mind as well, cause, you know... things may be great… yet… well… sometimes… it’s a little… lonely... You know…?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)