Glass...

Μερικές νύχτες φοράνε ένα πέπλο μοναξιάς. Γεμίζουν τον αέρα με μια υποψία μελαγχολίας, άγνωστης προέλευσης, και όσο και να τις ρωτάς, δε θα σου πουν από πού έρχεται. Δεν αισθάνεσαι άσχημα. Δε σου λείπει κάτι. Απλά κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Κάτι τρέχει. Είναι αυτές οι νύχτες που φοράς τα ζεστά ρούχα κι όχι τα όμορφα. Που μαγειρεύεις για το στομάχι κι όχι για τον ουρανίσκο. Που απλά υπάρχεις. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ζεις. Υπάρχεις. Καταλαμβάνεις χώρο. Μόνο. Κάθε πέντε λεπτά η ίδια σου η αναπνοή σε ανατριχιάζει. Τα ακουστικά σου σου τραγουδάνε, και το ίδιο κομμάτι που εδώ και 3 μέρες σου έφτιαχνε το κέφι, τώρα απλά σε ναρκώνει. Στολίζεις το τραπέζι σου μ' ένα ποτήρι κρασί. Τέτοιες νύχτες το ζητάνε. Μερικές φορές είναι και ο μόνος τρόπος να τις καταλάβεις, να τις ξεχωρίσεις απ' τις υπόλοιπες. Το λαχταράς. Κλείνεις τα μάτια και αναπνέεις. Απ' το μυαλό σου περνάνε όλα και τίποτα. Έχεις την εντύπωση ότι διαλύεσαι, ότι εξαϋλώνεσαι, ότι ολόκληρη η ύπαρξή σου εξαφανίζεται, όμως οι αισθήσεις σου λειτουργούν πολύ δυνατότερα. Η κολώνια σου ξεθυμαίνει και σου τρυπάει τα ρουθούνια. Στηρίζεις το κεφάλι με το χέρι σου, και νιώθεις τα δάχτυλά σου στο μέτωπο, ένα προς ένα να ξυπνούν τους νευρώνες σου. Μια κουρασμένη νιρβάνα. Μια τέλεια ισορροπία ευδαιμονίας και κατάθλιψης. Με μια κουταλιά κούρασης στο πλάι, έτσι, για να γεμίσει το πιάτο. Οι κινήσεις σου είναι αργές. Όχι επειδή δεν μπορείς διαφορετικά, αλλά επειδή έτσι θέλεις. Έτσι αρμόζει στην περίσταση. Και μεταξύ τσιγάρου και αναπτήρα, ανοίγεις τα συρτάρια της μνήμης σου. Και ρίχνεις κλεφτές ματιές σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που πιάνουν σκόνη τόσα χρόνια. Όχι απαραίτητα σημαντικά. Όχι πράγματα που σε καίνε. Απλά πράγματα που φτιάχνουν το εγώ σου. Αν αυτό είναι που λένε "περνάει η ζωή σου μπροστά απ' τα μάτια σου", θα απογοητευτώ πολύ όταν πεθάνω. Τρεισίμιση η ώρα. Άδειασε και το ποτήρι μου. Καληνύχτα.