Κι όχι μόνο μία, δύο μπιχέιβιορς παρακαλώ. Σήμερα αντιλήφθηκα κατά πρώτον πόσο καιρό είχα να αγοράσω cd (2 χρονάκια πάνω κάτω) , και πόσο καιρό είχα να πάω σινεμά. ( από τον άρχοντα νούμερο 2)
Στην ουσία δεν ξεκίνησα για κανένα απ' τα δύο, ένα καλώδιο για την κιθάρα θα κατέβαινα να πάρω το καημένο. Αλλά μπήκα στο music mood και είπα να περάσω κι απ' το metropolis. Από κει με τσίμπησαν τα δύο φιλαράκια που είχαν κατέβει μαζί μου για να πάνε στο odeon να δούνε shrek. Τελικά δεν είχε shrek και είπαν να πάνε Ρατατούη. Αλλά επειδή ήθελα να το δω κι εγώ αυτό, ήρθαν και με μαζέψανε. (τι καλά παιδία, φτού μην τους ματιάσω)
Τα κλουζ της υπόθεσης:
1. Πάτησα σε σινεμά μετά από πολύυυυυ καιρό και είδα το Ρατατούη. Το οποίο το λάτρεψα. Πετύχαμε μεταγλωτισμένη βερσιόν βέβαια, αλλά Βασίλης Χαραλαμπόπουλος - Φώτης Σπύρος is not bad at all, ε; Όσοι δεν το είδατε, να τσακιστείτε. Και μόνο το flash back και ο μονόλογος του Anton Ego αξίζουν για να χαλαλίσεις 2 ώρες και 7 ευρώ. Α, ναι, και μου άρεσε τρελά και η μουσική του...
2. Πήρα cd. Μετά από μπόλικο εκθειασμό που είδα σε διάφορα blogάκια, τσίμπισα το echo του Πατρελάκη. Η αλήθεια είναι οτι μετά από το πρώτο άκουσμα, ναι μεν μου άρεσε, αλλά δεν μπορώ ακόμα να αποφασίσω αν άξιζε τα 20,30 που έσκασα... Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι οτι για να το απολαύσεις θέλει την ώρα του. Κατά προτίμηση μια ώρα με δυνατό γλυκό ποτό και άρωμα από μπισκοτάκια βανίλιας. Ναι, call me a psychopath, όσο το άκουγα μου έφερνε στο μυαλό μυρωδιά από σπιτικά μπισκοτάκια...
Και φυσικά επειδή πάντα κάτι πρέπει να πάει στραβά, τελικά πάλι δεν μπορώ να συνδέσω την κιθάρα στο pc, γιατί προφανώς δεν λειτουργεί το μπροστά panel της κάρτας ήχου μου, για άγνωστο λόγο. Αν κάποιος ξέρει από creative sound blaster X-Fi fatal1ty, ας σφυρίξει κανένα φωνήεν, θα εκτιμηθεί τα μάλα.
Στην ουσία δεν ξεκίνησα για κανένα απ' τα δύο, ένα καλώδιο για την κιθάρα θα κατέβαινα να πάρω το καημένο. Αλλά μπήκα στο music mood και είπα να περάσω κι απ' το metropolis. Από κει με τσίμπησαν τα δύο φιλαράκια που είχαν κατέβει μαζί μου για να πάνε στο odeon να δούνε shrek. Τελικά δεν είχε shrek και είπαν να πάνε Ρατατούη. Αλλά επειδή ήθελα να το δω κι εγώ αυτό, ήρθαν και με μαζέψανε. (τι καλά παιδία, φτού μην τους ματιάσω)
Τα κλουζ της υπόθεσης:
1. Πάτησα σε σινεμά μετά από πολύυυυυ καιρό και είδα το Ρατατούη. Το οποίο το λάτρεψα. Πετύχαμε μεταγλωτισμένη βερσιόν βέβαια, αλλά Βασίλης Χαραλαμπόπουλος - Φώτης Σπύρος is not bad at all, ε; Όσοι δεν το είδατε, να τσακιστείτε. Και μόνο το flash back και ο μονόλογος του Anton Ego αξίζουν για να χαλαλίσεις 2 ώρες και 7 ευρώ. Α, ναι, και μου άρεσε τρελά και η μουσική του...
2. Πήρα cd. Μετά από μπόλικο εκθειασμό που είδα σε διάφορα blogάκια, τσίμπισα το echo του Πατρελάκη. Η αλήθεια είναι οτι μετά από το πρώτο άκουσμα, ναι μεν μου άρεσε, αλλά δεν μπορώ ακόμα να αποφασίσω αν άξιζε τα 20,30 που έσκασα... Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι οτι για να το απολαύσεις θέλει την ώρα του. Κατά προτίμηση μια ώρα με δυνατό γλυκό ποτό και άρωμα από μπισκοτάκια βανίλιας. Ναι, call me a psychopath, όσο το άκουγα μου έφερνε στο μυαλό μυρωδιά από σπιτικά μπισκοτάκια...
Και φυσικά επειδή πάντα κάτι πρέπει να πάει στραβά, τελικά πάλι δεν μπορώ να συνδέσω την κιθάρα στο pc, γιατί προφανώς δεν λειτουργεί το μπροστά panel της κάρτας ήχου μου, για άγνωστο λόγο. Αν κάποιος ξέρει από creative sound blaster X-Fi fatal1ty, ας σφυρίξει κανένα φωνήεν, θα εκτιμηθεί τα μάλα.
