Έβλαπα πριν καιρό μια συνέντευξη στην εκπομπή της Μπήλιως Τσουκαλά, μιλούσε με έναν τύπο για τα blogs... Τα blogs έλεγε είναι κάτι σαν προσωπικά ημερολόγια, μπλα, μπλα, μπλα, σούξου μούξου μανταλάκια και είναι ξεχωριστά γιατί λέει ο καθένας γράφει τις σκέψεις του και τα προσωπικά του και μεταδίδει πληροφορίες... "Ενίσταμαι κύριε πρόεδρε!"
Εγώ ας πούμε τώρα, που μου έχουν γίνει τα νεύρα κρόσσια με τα δύο σκυλιά της πολυκατοικίας, γαβ γουβ απ' τ' άγρια χαράματα, θέλω να γράψω και να γκρινιάξω για τα σκυλιά... Απαγορεύεται δηλαδή; Και να γράψω και για την αποσάθρωση του φιλοζωικού πνεύματος, την ολοκληρωτική έλλειψη σεβασμού προς το συνάνθρωπο κι άλλα τέτοια όμορφα και να τα βλέπω και να χαίρομαι και να λέω: "Φτού σου ψωνάρα μου, έγραψες πάλι"...
Γενικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει ντε και καλά να βάζουμε κανόνες ακόμα και σε κάτι τόσο πολυχρηστικό όπως το blog...
πχ: "Αυτό είναι blog, γράφεις σκέψεις και πληροφορίες"
Σαν να λέμε δηλαδή: "Αυτό είναι σουρωτήρι, σουρώνεις μακαρόνια"
Ναι ρε φίλε, αλλά ένας παλιός μου γείτονας, είχε πάρει ένα σουρωτήρι και το έκανε φωτιστικό... Και ήταν και πολύ σούπερ φωτιστικό... Παίζει πρόβλημα; Θα κάνουν καθηστική διαμαρτηρία οι ταλιατέλες;
Όχι τίποτ' άλλο δηλαδή αλλά μου χει κολλήσει τώρα και όποτε πάω να γράψω κάτι λέω: "Άντε μωρέ, σιγά το θέμα" λες και πρέπει να γράψω για την εξωτερική πολιτική or something...
Ηθικόν δίδαγμα: Αν το blog είχε οδηγίες χρήσεως, θα είχε και 3 χρόνια εγγύηση κατασκευαστή, δωρεάν service και πιθανόν να έμπαινε και στο πλυντήριο πιάτων... Ότι θέλω θα γράφω.
