Κυριακή, 9 Νοεμβρίου, (σήμερα δηλαδή) ώρα δέκα το πρωί... Στο Star Channel (που μεγάλη τιμή του κάνω που το γράφω με κεφαλαίο) παίζει Ντόρα, τη μικρή εξερευνήτρια. Της οποίας ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο μετάφρασης στα Ελληνικά και τοποθέτησης στην πρωινή παιδική ζώνη... Anyway...
Η Ντόρα που λέτε, ήταν στη χώρα του παραμυθιού και έπρεπε να γίνει πριγκίπισσα, το οποίο όπως είπε "δεν είναι καθόλου εύκολο" , άποψη με την οποία θα συμφωνήσω αν η μαμά δεν τρώει πρωί, μεσημέρι, βράδυ παντεσπάνι και ο μπαμπάς δε ρίχνει δεκαεφτάμιση αποκεφαλισμούς με το "καλημέρα σας". Σκοπός όλου αυτού ήταν να αγκαλιάσει μια κοιμισμένη μαϊμού, για να την ξυπνήσει, την οποία είχε κοιμήσει η κακιά μάγισσα με μια μαγεμένη μπανάνα (υπονοούμενο για την αποχαύνωση που προκαλεί η προσκόλληση σε πάσης φύσεως "μπανάνες"... )
Περπατάει λοιπόν η Ντόρα στην κοιλάδα του Χειμώνα, περικυκλωμένη από κακούς χιονάνθρωπους, ύπουλες χιονόμπαλες και κακιασμένα σύννεφα καταιγίδας... Και θυμάται οτι ο γίγαντας της έδωσε ένα πουγκί ηλιαχτίδες... (υπονοούμενο οτι πάντα ένας νταής θα σε ξελασπώσει όταν τα βρεις σκούρα)
- Πού είναι το πουγκί;
- [παύση 10 δευτερολέπτων]
- Στο σακίδιο
- [παύση άλλων δέκα δευτερολέπτων}
- Ναι! Στο σακίδιο
- [Ύπουλη παύση δέκα δευτερολέπτων]
- Πες "σακίδιο"!
- [Αναμενόμενη παύση δέκα δευτερολέπτων]
Και ξαφνικά η οθόνη γίνεται πράσινη (μήνυμα υποστήριξης των οικολόγων, του πασόκ, και της BP - παύλα - προώθηση του εμπορίου σμαραγδιών) κι ένα χαμογελαστό σακίδιο κάθεται στη μέση, ανοίγει, και αραδιάζει πολύχρωμα πουγκιά (μήνυμα υποστήριξης των ομοφυλόφιλων σακιδίων) . Κι εκεί που νόμιζα οτι τα είχα δει όλα, το πουγκί μου απευθύνει το λόγο σε σουρεάλ ύφος και με παιχνιδιάρικη διάθεση:
- Πού είναι οι ηλιαχτίδες;
- Είναι... Στο "ΜΠΛΟΥ" πουγκί; (πρώτο σοκ)
[φωνές απ' το υπερπέραν: "Όοοχιιιιι..."]
- Είναι... Στο "ΓΙΕΛΟΟΥ" πουγκί; (δεύτερο σοκ)
Κι εκεί ήρθε το βαρύ χτύπημα της μοίρας να με αποτελειώσει... Μαζί με τις φωνές απ' το υπερπέραν, ακούστηκε κι ένα μούλικο σε κάποιο κοντινό διαμέρισμα να σκούζει "ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ...!" σε ντεσιμπέλ τρυπήματος τυμπάνου, με μια ηδονή απέραντης ευτυχίας, μια έξαψη απρόσμενης ανακάλυψης, μια τέρψη γαργαλιστικής ευχαρίστησης, μία - φούντωση - μια - φλόγα - έχω - μέσα - στην - καρδιά - ΟΠΑ! , το οποίο με έπιασε στον ύπνο σε τέτοιο βαθμό ώστε σχεδόν δεν πρόσεξα ότι το σακίδιο με κοίταζε αυστηρά και με διέταζε να πω "ΓΙΕΛΟΟΥ"...
Αμέσως μετά η Ντόρα έβγαλε απ' το σακίδιο το πουγκί, και απ' το πουγκί έναν ήλιο, ο οποίος με το που έσκασε μύτη ήθελε να πω "ΧΟΤ" (εκπαίδευση της απανταχού πιτσιρικαρίας στην κάλυψη του 50% των διαλόγων του msn όταν κλείσουν τα δεκατέσσερα) , αλλά αυτό δε χρειάζεται να το αναλύσω, γιατί το θέμα ήταν το μούλικο από δίπλα...
Προσωπικά ήμουν με το μέρος της μάγισσας, γιατί είχε στυλ, και τραγουδούσε και πολύ καλύτερο τραγουδάκι, ενώ η Ντόρα έλεγε κάτι σε Salsa, Mambo, και δε συμμαζεύεται... Άσε που τόση ώρα δε γύρισε ποτέ να μου πει: "ΠΕΣ ΓΚΡΙΝ" , "ΠΕΣ ΡΕΝΤ" , "ΠΕΣ ΑΥΓΟΤΑΡΑΧΟ"...
Άι γουάντ θάντερκατσ εντ στρουμφάκια, εντ άι γουάντ δεμ νάου!
