Chain...

Η Eurovision τελικά έχει και τα καλά της. Γενικά δεν τρελαίνομαι με το θεσμό, αλλά φέτος κάτι καλό βγήκε από το χρυσοποίκιλτο πανηγυράκι της ΕΡΤ. Εκεί στην παρουσίαση των τραγουδιών απ' τα παλιά, το αυτί μου κόλλησε σε ένα Γαλλικό. Αυτό που η 1/2 Μαγγίρες βγήκε φορώντας τη Mona Lisa κολάρο. Και το 'ψαξα. Και τελικά βρήκα κάτι άλλο. Το οποίο μ' άρεσε πολύ...

(Να πω εδώ ότι το μόνο που άξιζε για μένα από τη βραδιά της επιλογής του τραγουδιού ήταν η Ειρήνη Ψυχράμη να τραγουδάει το The Voice, το νικητήριο τραγούδι του 1996 για την Ιρλανδία. Το ότι η Γιάννα Τερζή έριξε λαϊκά γυρίσματα μες στο Nocturne θα προσπαθήσω να το καταπιώ αμάσητο˙ κρίμα και η φωνή της ήταν υπέροχη. )

Αυτό λοιπόν είναι μια διασκευή από το "L' oiseau et l' enfant" , ( Το πουλί και το παιδί ) με το οποίο η Γαλλία κέρδισε τον διαγωνισμό της Eurovision το 1977:
(Εγώ το βρήκα μια γλύκα.)

Παρεπιπτόντως, το original είναι αυτό:

Συνθέτης: Jean-Paul Cara
Στιχουργός: Joe Gracy
Ερμηνεύτρια: Marie Myriam


ΥΓ: Κι όποιον κάνει κανένα λογοπαίγνιο με τον τίτλο και τα πουλιά, θα τον πάρει και θα τον σηκώσει!

Brain in the blender...

Γράψιμο, σβήσιμο, γράψιμο, σβήσιμο... Ούτε από που να αρχίσω δεν ξέρω. Δεν έχω να πω και τίποτα βέβαια, ίσως φταίει κι αυτό. Αλλά είναι η μόνη σχετικώς δημιουργική ασχολία που μου ήρθε πρόχειρη αυτή την ώρα, και κάτι ήθελα να κάνω, κάτι να ασχοληθώ. Τελευταία είμαι (πάλι) λίγο "κάπως". Συνήθως περνούσα δύο, άντε το πολύ τρεις κρίσης ανασυγκρότησης το χρόνο. Πλέον έχουν αρχίσει και συσσωρεύονται επικίνδυνα και δε μ' αρέσει καθόλου. Κλασικά, ουάν μόρ εξεταστική χεζ γκον του δε ντόγκς, και μ' έχει πιάσει το επίσης κλασικό "τι κάνω; πότε θα τελειώσω;" κλπ. Το σπίτι χρειάζεται βάψιμο και μερεμέτια asap και δε μπορώ να πω ότι έχω και πολύ όρεξη ν' ασχοληθώ. Έχω μέρες να βγω έστω για ένα καφέ, και βαριέμαι τραγικά. Μέσα σ' όλα, μ' έχει εγκαταλείψει και η έμπνευσή μου, όση διέθετα τέλος πάντων. Έχει μέρες που θέλω να γράψω λίγη μουσικούλα, και αντί να μου 'ρθει μια καλή ιδέα, μου κατεβαίνουν ότι ιδέες έχουν περάσει απ' το κεφάλι μου τα τελευταία δέκα χρόνια. Λες κι ο εγκέφαλος μου έχει ενεργοποιημένη λειτουργία "save 20% of file as disturbing recollection data". Μ' εκνευρίζει. Σήμερα με πήραν τηλέφωνο κι από τον Αντ1, αν θέλω λέει να πάω στο "Ελάντα έκει ταλέντο". Είχαν λέει τα στοιχεία μου από παλιότερα. Εγώ κοντεύω να ξεχάσω σε τι είχα δηλώσει συμμετοχή, κι αυτοί τώρα με θυμηθήκανε. Με είχανε πάρει κάποτε και για 'κείνο το τύπου Big Brother με τις μαμάδες. Ότι να 'ναι. Στανίση στους αγκώνες πάντως δεν μπορώ να τραγουδήσω. Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, πίνω πρωί πρωί ένα ποτήρι χυμό. Αυτό που δε μ' αρέσει είναι ότι αντί να τον κατεβάσω σαν να μην τρέχει τίποτα, μπαίνω σε σκέψεις για το πού μπορεί να οφείλεται αυτή η αλλαγή της πρωινής τούτης συνήθειας, και αν ο χυμός μεταφράζεται κάπως ψυχολογικά. Τώρα να μου πεις, και πριν το χυμό, έβλεπα στο Megaλο κανάλι τα "ίχνη". Αυτό που πήγαν να το κάνουν ala CSI. Κατέληξα στο ότι το Boss, που δαγκώνει συνέχεια τα γυαλιά του, μου θυμίζει τον Παρλιάρο. "Το θύμα είχε οξεία νεφρική ανεπάρκεια, και λάμβανε φαρμακευτική αγωγή. Την ρίχνουμε στο μασκαρπόνε και προσθέτουμε φύλλα ζελατίνας..." Επίσης θέλω να σφαλιαρίσω άγρια την Κα Μπαλαφούτη. Άσχετο. Έχω αρχίσει και πετάω και κοιλιά συν τοις άλλοις. Έχω βάλει μόνο 800 γραμμάρια, αλλά την κοιλιά την πέταξα. Λέω να περάσω μια βδομάδα με ζαρζαβατικό μπας και στρώσει. Παράκρουση αριθμός 47.837 έλαβε τέλος γιατί βαρέθηκα.
Α! Και δεν έχω μπλέντερ.