1:47 πμ
Χάνομαι στις λεπτομέρειες. Ζω σε άλλο κόσμο, παρατηρώντας τα μικρά, τα χαζά... Ελπίζω κάποιος να με διαβεβαιώσει ότι η κατάθλιψη δεν έχει τέτοια συμπτώματα. Επιστροφή για την ανάσταση, και πέραν των συγγενών πρώτου βαθμού, όλους τους άλλους πέρα. Όχι, δεν περνάω καλά. Και δεν ξέρω αν θέλω να ουρλιάξω, να κλάψω, να σπάσω κάτι, να γκρινιάξω... Ίσως όλα μαζί. Ίσως να ηρεμήσω. Ίσως να τρώω περισσότερους υδατάνθρακες, δεν ξέρω. Κάτι.
Αυτό στο οποίο φαίνεται να καταλήγω τελευταία είναι ότι έχω αρχίσει και βαριέμαι να είμαι μόνος μου. Ελαφρώς παλαιότερα περνούσα τέλεια μόνος μου. Ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα το ήθελα για μένα. Τα πυροτεχνήματα της πρωτοχρονιάς και της ανάστασης τα απολάμβανα μόνος. Φέτος ένιωθα ένα κενό. Μεταξύ μας, ένιωθα και λίγο χαζούλης γιατί η μαμά χαιρότανε σαν μικρό κοριτσάκι από δίπλα.
Αργότερα, γυρνώντας σπίτι, χάθηκα στη φλόγα του κεριού, αυτό που κουβαλάς μετά το Χριστός ανέστη για ν' ανάψεις το καντήλι. Ανάβει και είναι ωραίο, αλλά όπως περπατάς ο αέρας πετιέται πού και πού και μπορεί να το σβήσει. Οπότε πρέπει να το προσέχεις, και να έχεις το χέρι σου να κόβει τα ρεύματα, κι αυτό με τη σειρά του θα σου κρατάει το χέρι ζεστό. Κι αν είσαι προσεκτικός, θα κρατήσει και θα φτάσεις μέχρι το σπίτι. Μαθήματα συνείδησης άνευ διδασκάλου, από εμένα προς εμένα, και ένα υποσυνείδητο να χτυπάει το καμπανάκι σε κρυπτογραφημένο γκλινγκ γκλανγκ.
...
Έκανα ένα τσιγάρο και ηρέμισα λίγο. Θα συνεχίσω το πρωί. Μου βγαίνει πολύ “αγαπητό μου ημερολόγιο” όλο αυτό και θέλω να δω πού θα καταλήξει. Έχει πάει και δύο η ώρα. Καληνύχτα.
9:18 πμ
Για πρωινό, σοκολατίτσα με home made τσουρέκι. Ο μπαμπάς με τη μαμά στο άλλο δωμάτιο κάνουν τις συζητήσεις τους 2 ντεσιμπέλ ψηλότερα γιατί μάλλον πιστεύουν ότι έτσι με συμπεριλαμβάνουν. Στην ουσία απλά με ζαλίζουν, αλλά δεν τους το λέω. Θέλω ένα τσιγάρο, αλλά εδώ πέρα δεν παίζει. Μες στους συνειρμούς και παραλληλισμούς που μπλέκομαι από χτες, το πάω στο να μην μπορείς να έχεις την χ ή ψ επιλογή σου, λόγω χώρου, περιβάλλοντος ή γύρω καταστάσεων... (γκλινγκ γκλανγκ, καμπανάκια)
Αν όλο αυτό είναι αποτέλεσμα μια κάποιας παραπάνω ωριμότητας, τότε θέλω να ξαναγεμίσω τοξίνες, τανίνες, οξέα, κι ότι άλλο έχουν τα άγουρα. Αλλιώς, αν αυτό δε γίνεται, θέλω να αποκτήσω αυτά που 
επιθυμώ πριν πέσω απ' το δέντρο σαν παραγινωμένο καΐσι και σπάσω το κεφάλι μου.
επιθυμώ πριν πέσω απ' το δέντρο σαν παραγινωμένο καΐσι και σπάσω το κεφάλι μου.Δεν έχει ούτε ήλιο σήμερα, έναν μουντό καιρό έχει, εντελώς χάλια. Περιμένω να σκάσει μύτη λίγο φως και χαζεύω σα χαζό την Αρμπαρόριζα στο μπαλκόνι.
9:50 πμ
Στριφογυρίζω δεξιά κι αριστερά. Ετοιμασίες για τα φαγητά το μεσημέρι. Μισό κατσίκι θα μπει στο φούρνο, καθότι δεν τα πάμε καλά με το συγγενολόι για να μαζευτούμε. Έχω να κάνω νορμάλ πάσχα εφτά οχτώ χρόνια. Τότε που μαζευόμασταν εικοσιπέντε άτομα σ' ένα αγροτόσπιτο στη μέση του πουθενά και γυρνούσαμε τις σούβλες. Δε βαριέσαι. Όταν το να περάσω τις γιορτές με τα άτομα που θέλω δεν αποτελεί επιλογή, προτιμώ να είμαι μόνος μου παρά τριγύρω από τα άτομα που “πρέπει”.
Η μαμά ακόμα μονολογεί “πώς δεν το φούρνισα ακόμα, τώρα θα ήταν έτοιμο”. Δε με απασχολεί το ζήτημα. Είμαι σίγουρος πως θα φύγω με τα νεύρα κρόσσια από δω, σήμερα, αύριο, δεν ξέρω. Σαν να παρακολουθώ το “πάσχα 2009” σε ταινία νιώθω φέτος. Ουδεμία αίσθηση, ουδεμία γεύση, ουδεμία μυρωδιά. Απλά περιμένω τους τίτλους τέλους, να φεύγω με τ' αμαξάκι, και να παίζει καμιά ωραία μουσικούλα.
10:52 πμ
Δύο άρθρα εφημερίδας και μισό ποτήρι κόκα κόλα αργότερα, άρχισε να σκάει λίγο φως, έστω αμυδρά, και ελπίζω σε μια καλή μέρα, γιατί έχω να πλύνω και το αυτοκίνητο που είναι μες στη σκόνη. Ελπίζω μόνο ότι μετά από την απόλυτη πλήξη που περνάω από χτες, η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη θα είναι σαν την Ανάσταση, με πυροτεχνήματα και στριγκλιές από πιτσιρίκια, ή μάλλον στη δική μου περίπτωση να είναι σκέτο η Ανάσταση, μιας και από την κανονική δεν κατάλαβα και πολλά.
Θα ήθελα αυτή την ώρα να είμαι σ' εκείνο το δασάκι, όπως βγαίνεις από την άλλη μεριά της πόλης πέρα απ' το στρατόπεδο, στα πέντε χιλιόμετρα δεξιά, με τα μεγάλα πεύκα και το γρασίδι στο ξέφωτο. Να έχει πολύ ήλιο και να κάνει ζέστη, κι ας γεμίζει ζουζούνια. Και για παρέα να έχω... ναι... Έναν, δύο, τρεις... Κυρίως το “τρεις”. Και ένα δεύτερο αυτοκίνητο με άλλους τέσσερις φίλους δεν θα με χαλούσε καθόλου, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Πάλι έπεσε ο ήλιος...
11:44 πμ
Ετοίμασα παντζαροσαλάτα και αντίδια. Αρνούμαι να αρχίσω πάλι να σκέφτομαι ότι όσο περισσότερο μένουν μαζί το λάδι και το αλάτι και το ξύδι ή το λεμόνι μαζί με τα ζαρζαβατικά, τόσο οι γεύσεις δένουν και γίνεται πιο νόστιμο και γίνεται ένα ομοιόμορφο πράγμα που είναι τέλειο, κι όχι μαρούλι ψεκασμένο με λάδι και ξύδι, αλλά μαρουλοσαλάτα. Όχι άλλο, φτάνει. Θέλω αυτόν τον ήλιο επιτέλους, έχω σκάσει, ένα τσιγάρο ακόμα, (μ' ακούς;) , και να σταματήσουν τα καμπανάκια στο κεφάλι μου...
...στην κουρτίνα περπατάει μια πασχαλίτσα. Την παίρνουμε στο χέρι, και την αφήνουμε να πετάξει, κι αυτή θα πάει να μας βρει το soulmate. Ελπίζω το μαμούνι να είναι πιο τυχερό από μένα και να έχει καλό ιπτάμενο gps... Αλλιώς να του πω κατευθείαν πού να πάει...
12:27 μμ
Η παντόφλα είναι ένα πατούμενο εξαιρετικά βολικό. Συγκεκριμένα ίσως το βολικότερο των υποδημάτων, οπότε όταν είσαι στο σπίτι, θέλεις να έχεις τις παντόφλες σου. Αν όμως δεν είσαι στο σπίτι, και έχεις βγει έξω, δε σου κάνει η απλή ποταπή παντόφλα, θέλεις κάτι πιο εντυπωσιακό, πιο όμορφο, πιο κομψό, πιο εμφανίσιμο. Ειδικά αν θέλεις να πας σε κανένα θέατρο και όχι απλά για καφέ το απόγευμα. Αυτό το εντυπωσιακό και κομψό και γκλαμουράτο, συνήθως είναι και άβολο βέβαια, μέχρι να πάρει τη φόρμα από το πόδι σου τουλάχιστον, αλλά ποτέ δεν θα γίνει παντόφλα.
Αν παρόλα αυτά όμως έπρεπε να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου με ένα πατούμενο και μόνο, δε θα διάλεγες την αδίστακτη κομψότητα του γκλαμουροντιζαϊνάτου σκαρπινιού, αλλά ούτε και την απύθμενη θαλπωρή της χουχουλίδικης παντόφλας για τον απλούστατο λόγω ότι δεν μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή μόνο στο σπίτι ή μόνο εκτός. Ενώ ένα άνετο καλοσυνάτο αθλητικό, με μαλακή σόλα και όμορφα σχεδιάκια μπορεί να σε βγάλει ασπροπρόσωπο σε κάθε στιγμή, και στην έξοδο, και στο σπίτι, και να μη σε κουράζει όταν οδηγείς, όταν δουλεύεις, όταν χορεύεις, όταν πας βόλτα, ή όταν λιώνεις στον καναπέ. Και τελικά να μην το αλλάζεις ακόμα κι αν σου δίνουν ένα σκαρπίνι και μία παντόφλα... Διότι για το “για πάντα”, χρειάζεσαι εντελώς διαφορετική επιλογή απ' ότι για κατά μέρος περιστάσεις. Και διότι τόση ώρα δε μιλάω για πατούμενα....
...Και τελικά, όλο αυτό επειδή οι παντόφλες που πήρα να βάλω έχουν μια πιο ανοιχτή μπλε γραμμή επάνω και κάνουν ένα ωραίο σχεδιάκι. Και μπράβο τους κιόλας, γιατί ενώ η δουλειά της παντόφλας είναι να είναι βολική, αυτή η παντόφλα είναι αποφασισμένη να προσέξει και την αισθητική της.
1:54 μμ
Φάγαμε, ήπιαμε, και εις άλλα με υγεία. Μαζί με τα πιάτα, αδειάζουν και τα τελευταία δείγματα εορταστικής διάθεσης πλέον, όχι ότι είχα και πολύ σε απόθεμα. Πάλι δεν έχει ήλιο, βγάζει ψύχρα, γενικά δε μ' αρέσει. Υποτίθεται ότι εγώ είμαι ο κυκλοθυμικός, και ο καιρός απλά τρελαμένος. Τώρα δεν καταλαβαίνω ποιός είναι τι. Μ' έχει πιάσει λίγο νευρικότητα, λίγο νύστα... Δεν ξέρω τι θα 'θελα να κάνω ακριβώς, πάντως ξέρω ότι θα 'θελα να κάνω κάτι άλλο απ' ότι τώρα....
7:40 μμ
Τελικά το μεσημέρι έβγαλε ήλιο, και έπλυνα και το αμάξι. Μέσα, έξω, πέρα, δώθε, γυαλιστικά από δω, καθαριστικά από κει, ηλεκτρική παντού, 3 ώρες πήρε, αλλά άστραψε. Ήμουν στο παρατσάκ να το πάω στο πόσο ωραίο είναι να φροντίζεις αυτά που αγαπάς, και μόνο που τα βλέπεις καλά χαίρεσαι κι εσύ, αλλά συγκρατήθηκα. Σε μια ώρα θα γεμίσει γύρη έτσι κι αλλιώς και θα μου χαλάσει τον παραλληλισμό. Και το προσωρινό περιβάλλον πλέον με επηρεάζει υπερβολικά για να αντέξω έστω και μικρής έντασης συναισθηματισμούς χωρίς να κόψω φλέβα...
9:52 μμ
Το να μένεις σε ένα δωμάτιο στο κέντρο του σπιτιού καταλήγει στην περίπτωσή μου σουρεαλιστική εμπειρία. Οι γονείς μου τελικά θα μπορούσαν να είναι ήρωες του μάπετ σόου, με κεντρικό σημείο των εμφανίσεών τους την εναλλακτική ασύρματη ενδοοικιακή επικοινωνία. Κοινώς το να μιλάνε από δωμάτιο σε δωμάτιο φωνάζοντας, με την ένταση να προσασμόζεται ανάλογα με τις κινήσεις του καθενός. Πλάκα έχει.
Απομένουν σχεδόν 2 ώρες για να λήξει το περιβόητο πάσχα. Πάω να φάω, να δω αν θα μου έρθει κανένας ακόμα περίεργος συνειρμός με το πώς κάθεται η πατάτα μες στο πιάτο...
10:25 μμ
Ο απολογισμός της σημερινής ημέρας είναι μερικά μόνο μηνύματα με ευχές. Και ως συνήθως, τα μηνύματα που περίμενα περισσότερο δεν ήρθαν ποτέ. Ήμουν κι εγώ λίγο κακός όμως φέτος, περίμενα να δω ποιοί θα με θυμηθούν. Η συγκεκριμένη αυτοεπιβεβαίωση πήγε ελαφρώς κατά διαόλου.
Παρατάω; Με παρατάνε; Παρατάω επειδή με παρατάνε; Με παρατάνε επειδή παρατάω; Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, δεν θα αργήσει και το δικό μου resurrection, και θα είναι απ' τα δυνατά, όχι απ' τις απλές ανασυγκροτήσεις που συμβαίνουν κατά καιρούς. Την προηγούμενη, και μοναδική φορά που έπιασα τόσο πάτο, τα κέφια μου άλλαξαν εν μία νυκτί και οι παρέες μου εν μία εβδομάδα. Επίσης έγινα λιγότερο σταρχιδιστής και εαυτουλάκιας. Δεν έχω καμία όρεξη να το ξαναπεράσω, σε όποια μεριά κι αν καταλήγει...
10:44 μμ
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
θέλω: ...
Στριφογυρίζω δεξιά κι αριστερά. Ετοιμασίες για τα φαγητά το μεσημέρι. Μισό κατσίκι θα μπει στο φούρνο, καθότι δεν τα πάμε καλά με το συγγενολόι για να μαζευτούμε. Έχω να κάνω νορμάλ πάσχα εφτά οχτώ χρόνια. Τότε που μαζευόμασταν εικοσιπέντε άτομα σ' ένα αγροτόσπιτο στη μέση του πουθενά και γυρνούσαμε τις σούβλες. Δε βαριέσαι. Όταν το να περάσω τις γιορτές με τα άτομα που θέλω δεν αποτελεί επιλογή, προτιμώ να είμαι μόνος μου παρά τριγύρω από τα άτομα που “πρέπει”.
Η μαμά ακόμα μονολογεί “πώς δεν το φούρνισα ακόμα, τώρα θα ήταν έτοιμο”. Δε με απασχολεί το ζήτημα. Είμαι σίγουρος πως θα φύγω με τα νεύρα κρόσσια από δω, σήμερα, αύριο, δεν ξέρω. Σαν να παρακολουθώ το “πάσχα 2009” σε ταινία νιώθω φέτος. Ουδεμία αίσθηση, ουδεμία γεύση, ουδεμία μυρωδιά. Απλά περιμένω τους τίτλους τέλους, να φεύγω με τ' αμαξάκι, και να παίζει καμιά ωραία μουσικούλα.
10:52 πμ
Δύο άρθρα εφημερίδας και μισό ποτήρι κόκα κόλα αργότερα, άρχισε να σκάει λίγο φως, έστω αμυδρά, και ελπίζω σε μια καλή μέρα, γιατί έχω να πλύνω και το αυτοκίνητο που είναι μες στη σκόνη. Ελπίζω μόνο ότι μετά από την απόλυτη πλήξη που περνάω από χτες, η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη θα είναι σαν την Ανάσταση, με πυροτεχνήματα και στριγκλιές από πιτσιρίκια, ή μάλλον στη δική μου περίπτωση να είναι σκέτο η Ανάσταση, μιας και από την κανονική δεν κατάλαβα και πολλά.Θα ήθελα αυτή την ώρα να είμαι σ' εκείνο το δασάκι, όπως βγαίνεις από την άλλη μεριά της πόλης πέρα απ' το στρατόπεδο, στα πέντε χιλιόμετρα δεξιά, με τα μεγάλα πεύκα και το γρασίδι στο ξέφωτο. Να έχει πολύ ήλιο και να κάνει ζέστη, κι ας γεμίζει ζουζούνια. Και για παρέα να έχω... ναι... Έναν, δύο, τρεις... Κυρίως το “τρεις”. Και ένα δεύτερο αυτοκίνητο με άλλους τέσσερις φίλους δεν θα με χαλούσε καθόλου, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Πάλι έπεσε ο ήλιος...
11:44 πμ
Ετοίμασα παντζαροσαλάτα και αντίδια. Αρνούμαι να αρχίσω πάλι να σκέφτομαι ότι όσο περισσότερο μένουν μαζί το λάδι και το αλάτι και το ξύδι ή το λεμόνι μαζί με τα ζαρζαβατικά, τόσο οι γεύσεις δένουν και γίνεται πιο νόστιμο και γίνεται ένα ομοιόμορφο πράγμα που είναι τέλειο, κι όχι μαρούλι ψεκασμένο με λάδι και ξύδι, αλλά μαρουλοσαλάτα. Όχι άλλο, φτάνει. Θέλω αυτόν τον ήλιο επιτέλους, έχω σκάσει, ένα τσιγάρο ακόμα, (μ' ακούς;) , και να σταματήσουν τα καμπανάκια στο κεφάλι μου...
...στην κουρτίνα περπατάει μια πασχαλίτσα. Την παίρνουμε στο χέρι, και την αφήνουμε να πετάξει, κι αυτή θα πάει να μας βρει το soulmate. Ελπίζω το μαμούνι να είναι πιο τυχερό από μένα και να έχει καλό ιπτάμενο gps... Αλλιώς να του πω κατευθείαν πού να πάει...
12:27 μμ
Η παντόφλα είναι ένα πατούμενο εξαιρετικά βολικό. Συγκεκριμένα ίσως το βολικότερο των υποδημάτων, οπότε όταν είσαι στο σπίτι, θέλεις να έχεις τις παντόφλες σου. Αν όμως δεν είσαι στο σπίτι, και έχεις βγει έξω, δε σου κάνει η απλή ποταπή παντόφλα, θέλεις κάτι πιο εντυπωσιακό, πιο όμορφο, πιο κομψό, πιο εμφανίσιμο. Ειδικά αν θέλεις να πας σε κανένα θέατρο και όχι απλά για καφέ το απόγευμα. Αυτό το εντυπωσιακό και κομψό και γκλαμουράτο, συνήθως είναι και άβολο βέβαια, μέχρι να πάρει τη φόρμα από το πόδι σου τουλάχιστον, αλλά ποτέ δεν θα γίνει παντόφλα.
Αν παρόλα αυτά όμως έπρεπε να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου με ένα πατούμενο και μόνο, δε θα διάλεγες την αδίστακτη κομψότητα του γκλαμουροντιζαϊνάτου σκαρπινιού, αλλά ούτε και την απύθμενη θαλπωρή της χουχουλίδικης παντόφλας για τον απλούστατο λόγω ότι δεν μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή μόνο στο σπίτι ή μόνο εκτός. Ενώ ένα άνετο καλοσυνάτο αθλητικό, με μαλακή σόλα και όμορφα σχεδιάκια μπορεί να σε βγάλει ασπροπρόσωπο σε κάθε στιγμή, και στην έξοδο, και στο σπίτι, και να μη σε κουράζει όταν οδηγείς, όταν δουλεύεις, όταν χορεύεις, όταν πας βόλτα, ή όταν λιώνεις στον καναπέ. Και τελικά να μην το αλλάζεις ακόμα κι αν σου δίνουν ένα σκαρπίνι και μία παντόφλα... Διότι για το “για πάντα”, χρειάζεσαι εντελώς διαφορετική επιλογή απ' ότι για κατά μέρος περιστάσεις. Και διότι τόση ώρα δε μιλάω για πατούμενα....
...Και τελικά, όλο αυτό επειδή οι παντόφλες που πήρα να βάλω έχουν μια πιο ανοιχτή μπλε γραμμή επάνω και κάνουν ένα ωραίο σχεδιάκι. Και μπράβο τους κιόλας, γιατί ενώ η δουλειά της παντόφλας είναι να είναι βολική, αυτή η παντόφλα είναι αποφασισμένη να προσέξει και την αισθητική της.
1:54 μμ
Φάγαμε, ήπιαμε, και εις άλλα με υγεία. Μαζί με τα πιάτα, αδειάζουν και τα τελευταία δείγματα εορταστικής διάθεσης πλέον, όχι ότι είχα και πολύ σε απόθεμα. Πάλι δεν έχει ήλιο, βγάζει ψύχρα, γενικά δε μ' αρέσει. Υποτίθεται ότι εγώ είμαι ο κυκλοθυμικός, και ο καιρός απλά τρελαμένος. Τώρα δεν καταλαβαίνω ποιός είναι τι. Μ' έχει πιάσει λίγο νευρικότητα, λίγο νύστα... Δεν ξέρω τι θα 'θελα να κάνω ακριβώς, πάντως ξέρω ότι θα 'θελα να κάνω κάτι άλλο απ' ότι τώρα....
7:40 μμ
Τελικά το μεσημέρι έβγαλε ήλιο, και έπλυνα και το αμάξι. Μέσα, έξω, πέρα, δώθε, γυαλιστικά από δω, καθαριστικά από κει, ηλεκτρική παντού, 3 ώρες πήρε, αλλά άστραψε. Ήμουν στο παρατσάκ να το πάω στο πόσο ωραίο είναι να φροντίζεις αυτά που αγαπάς, και μόνο που τα βλέπεις καλά χαίρεσαι κι εσύ, αλλά συγκρατήθηκα. Σε μια ώρα θα γεμίσει γύρη έτσι κι αλλιώς και θα μου χαλάσει τον παραλληλισμό. Και το προσωρινό περιβάλλον πλέον με επηρεάζει υπερβολικά για να αντέξω έστω και μικρής έντασης συναισθηματισμούς χωρίς να κόψω φλέβα...
9:52 μμ
Το να μένεις σε ένα δωμάτιο στο κέντρο του σπιτιού καταλήγει στην περίπτωσή μου σουρεαλιστική εμπειρία. Οι γονείς μου τελικά θα μπορούσαν να είναι ήρωες του μάπετ σόου, με κεντρικό σημείο των εμφανίσεών τους την εναλλακτική ασύρματη ενδοοικιακή επικοινωνία. Κοινώς το να μιλάνε από δωμάτιο σε δωμάτιο φωνάζοντας, με την ένταση να προσασμόζεται ανάλογα με τις κινήσεις του καθενός. Πλάκα έχει.
Απομένουν σχεδόν 2 ώρες για να λήξει το περιβόητο πάσχα. Πάω να φάω, να δω αν θα μου έρθει κανένας ακόμα περίεργος συνειρμός με το πώς κάθεται η πατάτα μες στο πιάτο...
10:25 μμ
Ο απολογισμός της σημερινής ημέρας είναι μερικά μόνο μηνύματα με ευχές. Και ως συνήθως, τα μηνύματα που περίμενα περισσότερο δεν ήρθαν ποτέ. Ήμουν κι εγώ λίγο κακός όμως φέτος, περίμενα να δω ποιοί θα με θυμηθούν. Η συγκεκριμένη αυτοεπιβεβαίωση πήγε ελαφρώς κατά διαόλου.
Παρατάω; Με παρατάνε; Παρατάω επειδή με παρατάνε; Με παρατάνε επειδή παρατάω; Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, δεν θα αργήσει και το δικό μου resurrection, και θα είναι απ' τα δυνατά, όχι απ' τις απλές ανασυγκροτήσεις που συμβαίνουν κατά καιρούς. Την προηγούμενη, και μοναδική φορά που έπιασα τόσο πάτο, τα κέφια μου άλλαξαν εν μία νυκτί και οι παρέες μου εν μία εβδομάδα. Επίσης έγινα λιγότερο σταρχιδιστής και εαυτουλάκιας. Δεν έχω καμία όρεξη να το ξαναπεράσω, σε όποια μεριά κι αν καταλήγει...
10:44 μμ
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
θέλω: ...
