More...

Η μοναξιά είναι τέχνη. Είναι επίσης ένα από τα πράγματα που όσο το παρατάς, τόσο σε παρατάει. Η μοναξιά θέλει προπόνηση. Πρέπει να είσαι καλός σ’ αυτήν. Είτε για την περίπτωση που θα σου χρειαστεί, είτε για την περίπτωση που θα σου χτυπήσει από μόνη της την πόρτα. Κάπως σαν το γράψιμο. Παρατάς το ιστολογιάκι σου και άντε να το ξαναξεκινήσεις μετά.

Οι άνθρωποι είμαστε αχόρταγα πλάσματα. Η ύπαρξή μας είναι ένα με τα θέλω μας. Και στο μυαλό μας πάντα τριγυρίζει το "κι άλλο". Ποτέ δεν αρκούμαστε σ’ αυτό που έχουμε. Επειδή το συνηθίζουμε. Είναι αυτό που λένε ότι εκτιμάς κάτι όταν το χάσεις. Συνηθίζουμε στην παρέα. Στην πολυκοσμία. Στο να μας ακούνε όταν μιλάνε. Και δεν αντέχουμε στιγμή πια παρέα με τον εαυτό μας.

Μου έχει λείψει ο καιρός που ο εαυτός μου μου κρατούσε καλή παρέα. Μου έχει λείψει ο καιρός που δεν υπήρχε πάντα κάποιος να πάρω τηλέφωνο, να μιλήσω, να γκρινιάξω. Γιατί τότε μετρούσα τις κουβέντες μου. Κι έλεγα τα σημαντικά. Μου έχει λείψει ο καιρός που δεν άγγιζα τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς λόγο. Γιατί κάθε άγγιγμα ήταν κάτι μοναδικό.

Είναι τρομακτική σκέψη να συνειδητοποιείς ότι όπως έχεις χορτάσει απ’ τα μικρά, έτσι σιγά σιγά θα χορτάσεις κι απ’ τα μεγάλα. Και μετά τι;

Θέλω να είχα τη ματιά ενός παιδιού και τη σκέψη ενός γέρου στο σώμα ενός νέου άντρα…

Τελικά οι άνθρωποι μεγαλώνουμε με πολύ λάθος τρόπο…