Αν μη τι άλλο, σήμερα ήταν μια γεμάτη μέρα, τύπου: "Απ' όλα έχει ο μπαξές" , μια μέρα με ήλιο, μια μέρα χαράς (... για όλο τον κόσμο, για όλους εμάς... Χρυσή σπαγγετίιινηηη για μια γεύση λεπτήηη, χρυσή κι η μανέστρααα, χρυσή σπυρωτήηη... - Για όσους θυμούνται το all time classic διαφημιστικό) , γενικά τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, also known as "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω".
Το show ξεκίνησε με σουρεαλιστικές διαθέσεις, με τον κολλητό να σκάει μύτη παρέα με την κοπέλα του κι ένα ψυγειάκι παραλίας γεμάτο τάπερ το οποίο έπρεπε να ξαποσταλεί πάραυτα μέσω ΚΤΕΛ, με τελικό προορισμό του διαόλου το πέραμα κι ακόμα παραπέρα.
Επίσης, σήμερα ήταν επισήμως και μετά πασών των τιμών η πρώτη δημόσια εμφάνιση του καινούριου μου τουτού. (Όχι αυτό που φοράνε οι μπαλαρίνες ρε, το αμάξι μου λέω...) . Επομένως, αφού πρωί πρωί με την αυγούλα το εξόπλισα με ένα "Ambi Pur Car - Speed - Το Άρωμα Για Το Αυτοκίνητό Σας - Τώρα σε πιο μοντέρνο σχήμα - 8ml - Διαρκεί 60 Ημέρες" , μπουκάραμε εις τα ενδότερα του τροχοφόρου με πρώτη στάση ΚΤΕΛ.
Ακολούθησε μικρό χαρούμενο διάλειμμα στο praktiker γιατί το καινούριο τουτού θέλει στοργή και προδέρμ κι εγώ είμαι πονοψυχιάρης (να μη διαρεύσει) και δε μπορούσα να το αφήσω παραπονεμένο. (ξέρατε οτι το γυαλιστικό κερί κάνει εντεκάμιση ευρώ...; Εγώ σήμερα το μαθα...) Επίσης σταμπάραμε έναν σούπερ καναπέ, μια ηλεκτρική σκούπα 2000watt, 2 φωτιστικά, ένα ενυδρείο, και κάτι πλακάκια μπάνιου... Το κλου της υπόθεσης ήταν η αναμονή στο ταμείο, οπού ο τύπος μπροστά μας είχε μέσα στο καρότσι μια - πώς να το θέσω ευγενικά - χέστρα. Και ότι άλλο μπιχλιμπίδι είχε πάρει το είχε βάλει μες στη χέστρα. Και να βλέπεις την πωλήτρια να χώνει μέσα το χέρι να μαζεύει τα τζίντζιλι μίντζιλι και να αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι Γούντι Άλεν, Κουροσάβα ή πειραματικός ανεξάρτητος Γιαπωνέζικος κινηματογράφος... Τελικά μάλλον ήταν Αισώπου μύθοι γιατί βγαίνοντας ανακάλυψα οτι το αμαξάκι μου είχε φάει επισήμως, μετά πάσης τιμής και προσκύνησης, την πρώτη του αχνιστή κουτσουλιά...
Ηθικόν δίδαγμα: Μη γελάς βλέποντας το πού θα πέσουν τα σκατά των άλλων - Ασχολήσου με τα σκατά που σε αφορούν σε προσωπικό επίπεδο.
(Κοσμική αλήθεια - Θλιβερή διαπίστωση: Πάσης φύσεως σκατά έρχονται ουρανοκατέβατα)
Η συνέχεια προέβλεπε Καλαμαριά, παραλία Αρετσούς μεριά, για τρέντι καφεδάκι... (θέλω να τονίσω οτι είχα να πάω από πέρσυ τον δεκαπενταύγουστο, δεν είμαι κανένα ψώνιο εγώ, ντάξ';) Έτσι, μετά από ένα εικοσάλεπτο αναζήτησης θέσης για παρκάρισμα, βρεθήκαμε να βολτάρουμε στον δρόμο περνώντας τη μια καφετέρια μετά την άλλη και χαζεύοντας τον κόσμο... Τόσο στουπέτσι στις μούρες λυγερών κορασίδων είχα να δω από το δημοτικό, που παίζαμε εκείνο που προσπαθούσες να βγάλεις τα λουκουμάκια από ένα πιάτο με ζάχαρη άχνη με το στόμα... Όλοι ντυμένοι στην τρίχα, τρεις το μεσημέρι, με την AUDI TT διπλοπαρκαρισμένη, να πίνουν τον καφέ τους και να κοιτάζουν το υπερπέραν σα μαστουρωμένα βοοειδή... (έλα παιδιά, σε 5' βγαίνει η Πέγκυ...) Εκείνη την ώρα, η φάση μου θύμησε όταν ήμουνα μικρός (σαν να λέμε πρόπερσυ) και πήγαινα στα τσίρκα (ή στα τσίρκο, δεν θα διαφωνήσουμε για γραμματικούς κανόνες τώρα) και στο διάλειμμα πηγαίναμε να δούμε τα ζωάκια και περνούσες από κλουβί σε κλουβί και κάαααααθονταν όλα ζαβλακωμένα με μια πυχτή μουροχαυλίαση στο μάτι και χάζευαν... Κάπως έτσι ήταν κι εκεί, πέρναγες από μαγαζί σε μαγαζί και τα έβλεπες όλα χαμένα στο διάστημα. (για άλφα κενταύρου καλά πάω από δω ρε φίλε;)
Τέλος πάντως, τον ήπιαμε τον καφέ μας, είπαμε να γυρίσουμε κέντρο να πάμε να περιδρομιάσουμε. Πήγαμε Ruby Tuesday που το είχαμε στα υπ' όψιν εδώ και καιρό. Και εκεί είδα το φως... Μην έχοντας φάει από χτες το μεσημέρι, ανακάλυψα οτι τελικά η απόλυτη απόλαυση βρίσκεται σε ένα βρασμένο καροτάκι, πασπαλισμένο με λίγο πιπέρι, φτάνει αυτό το καροτάκι να είναι το πρώτο πράγμα που θα εξαφανίσεις απ' το πιάτο σου.
Τα σοκ στο συγκεκριμένο μέρος ήταν 2 τω αριθμώ. Το πρώτο ήταν τα μούλικα στο πίσω τραπέζι που είχαν κάνει τον καναπέ τραμπολίνο και τα νεύρα μας κρόσσια, και το δεύτερο κάτι δεκαπεντάχρονα, άντε δεκαεξάχρονα κορτσούδια, δυο τραπέζια πιο πέρα, με IQ ώριμης μπανάνας που το παίζανε γκόμενες και χασκογελούσανε λες και τους γαργαλούσαν τις πατούσες με φτερό Κορεάτικης φραγκόκοτας.
Anyway, μικρό το κακό, no harm done, τίποτα που να μην ξεπεράστηκε με εκείνο το cheesecake στο φινάλε...
Αφού καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας μετά το σαβούρωμα, ξεκινήσαμε για ένα μαγαζάκι που μια φίλη της φίλης του μπατζανάκη του κουμπάρου του περιπτερά της γειτόνισσας είχε πει οτι είναι ποοολύ καλό... Στο δρόμο είδαμε και τη γνωστή και μη εξαιρετέα παρέλαση ξέκωλων δεκατριάχρονων, αλλά πλέον δε μου κάνουν εντύπωση, οι πρώτες δυόμιση χιλιάδες είναι δύσκολες, μετά συνηθίζει το μάτι. Φτάνουμε τελικά στο μαγαζί, και καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που περπατήσαμε ίσαμε κει μες στο κρύο... Ούτε μέσα δεν μπήκαμε... Καθότι το κιτσαριό εξέπεμπε από απόσταση... Και το να βλέπεις και τον άλλον τον παππούλη στον πάνω όροφο με τον κατάλογο ανά χείρας να έχει πάρει ένα ύφος σαν να είναι έτοιμος να πει: "Καμπερνέ του ' 68" , δε βοηθάει ιδαίτερα. Οπότε βρεθήκαμε σε γνωστό στέκι για να πιούμε το ποτάκι μας στο χαλαρό, να σχολιάσουμε τη μέρα, να γυαλίσουμε τα φτυάρια μας και να τα ξύσουμε αυτοκρατορικά. (practice makes perfect)
Και τωρα σπίτι και κάθομαι και γράφω το ζώον, αντί να πάω να κοιμηθώ που δε βλέπω μπροστά μου από τη νύστα... Τελικά τα ημερολόγια είναι απαιτητικά... Χάλια... Θα αρχίσω γκόλφ... Θέλω παγωτό... Και φρουτόκρεμα... (έχω παράκρουση)
Άντε καλή Κυριακή να χουμε...
Το show ξεκίνησε με σουρεαλιστικές διαθέσεις, με τον κολλητό να σκάει μύτη παρέα με την κοπέλα του κι ένα ψυγειάκι παραλίας γεμάτο τάπερ το οποίο έπρεπε να ξαποσταλεί πάραυτα μέσω ΚΤΕΛ, με τελικό προορισμό του διαόλου το πέραμα κι ακόμα παραπέρα.
Επίσης, σήμερα ήταν επισήμως και μετά πασών των τιμών η πρώτη δημόσια εμφάνιση του καινούριου μου τουτού. (Όχι αυτό που φοράνε οι μπαλαρίνες ρε, το αμάξι μου λέω...) . Επομένως, αφού πρωί πρωί με την αυγούλα το εξόπλισα με ένα "Ambi Pur Car - Speed - Το Άρωμα Για Το Αυτοκίνητό Σας - Τώρα σε πιο μοντέρνο σχήμα - 8ml - Διαρκεί 60 Ημέρες" , μπουκάραμε εις τα ενδότερα του τροχοφόρου με πρώτη στάση ΚΤΕΛ.
Ακολούθησε μικρό χαρούμενο διάλειμμα στο praktiker γιατί το καινούριο τουτού θέλει στοργή και προδέρμ κι εγώ είμαι πονοψυχιάρης (να μη διαρεύσει) και δε μπορούσα να το αφήσω παραπονεμένο. (ξέρατε οτι το γυαλιστικό κερί κάνει εντεκάμιση ευρώ...; Εγώ σήμερα το μαθα...) Επίσης σταμπάραμε έναν σούπερ καναπέ, μια ηλεκτρική σκούπα 2000watt, 2 φωτιστικά, ένα ενυδρείο, και κάτι πλακάκια μπάνιου... Το κλου της υπόθεσης ήταν η αναμονή στο ταμείο, οπού ο τύπος μπροστά μας είχε μέσα στο καρότσι μια - πώς να το θέσω ευγενικά - χέστρα. Και ότι άλλο μπιχλιμπίδι είχε πάρει το είχε βάλει μες στη χέστρα. Και να βλέπεις την πωλήτρια να χώνει μέσα το χέρι να μαζεύει τα τζίντζιλι μίντζιλι και να αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις είναι Γούντι Άλεν, Κουροσάβα ή πειραματικός ανεξάρτητος Γιαπωνέζικος κινηματογράφος... Τελικά μάλλον ήταν Αισώπου μύθοι γιατί βγαίνοντας ανακάλυψα οτι το αμαξάκι μου είχε φάει επισήμως, μετά πάσης τιμής και προσκύνησης, την πρώτη του αχνιστή κουτσουλιά...
Ηθικόν δίδαγμα: Μη γελάς βλέποντας το πού θα πέσουν τα σκατά των άλλων - Ασχολήσου με τα σκατά που σε αφορούν σε προσωπικό επίπεδο.
(Κοσμική αλήθεια - Θλιβερή διαπίστωση: Πάσης φύσεως σκατά έρχονται ουρανοκατέβατα)
Η συνέχεια προέβλεπε Καλαμαριά, παραλία Αρετσούς μεριά, για τρέντι καφεδάκι... (θέλω να τονίσω οτι είχα να πάω από πέρσυ τον δεκαπενταύγουστο, δεν είμαι κανένα ψώνιο εγώ, ντάξ';) Έτσι, μετά από ένα εικοσάλεπτο αναζήτησης θέσης για παρκάρισμα, βρεθήκαμε να βολτάρουμε στον δρόμο περνώντας τη μια καφετέρια μετά την άλλη και χαζεύοντας τον κόσμο... Τόσο στουπέτσι στις μούρες λυγερών κορασίδων είχα να δω από το δημοτικό, που παίζαμε εκείνο που προσπαθούσες να βγάλεις τα λουκουμάκια από ένα πιάτο με ζάχαρη άχνη με το στόμα... Όλοι ντυμένοι στην τρίχα, τρεις το μεσημέρι, με την AUDI TT διπλοπαρκαρισμένη, να πίνουν τον καφέ τους και να κοιτάζουν το υπερπέραν σα μαστουρωμένα βοοειδή... (έλα παιδιά, σε 5' βγαίνει η Πέγκυ...) Εκείνη την ώρα, η φάση μου θύμησε όταν ήμουνα μικρός (σαν να λέμε πρόπερσυ) και πήγαινα στα τσίρκα (ή στα τσίρκο, δεν θα διαφωνήσουμε για γραμματικούς κανόνες τώρα) και στο διάλειμμα πηγαίναμε να δούμε τα ζωάκια και περνούσες από κλουβί σε κλουβί και κάαααααθονταν όλα ζαβλακωμένα με μια πυχτή μουροχαυλίαση στο μάτι και χάζευαν... Κάπως έτσι ήταν κι εκεί, πέρναγες από μαγαζί σε μαγαζί και τα έβλεπες όλα χαμένα στο διάστημα. (για άλφα κενταύρου καλά πάω από δω ρε φίλε;)
Τέλος πάντως, τον ήπιαμε τον καφέ μας, είπαμε να γυρίσουμε κέντρο να πάμε να περιδρομιάσουμε. Πήγαμε Ruby Tuesday που το είχαμε στα υπ' όψιν εδώ και καιρό. Και εκεί είδα το φως... Μην έχοντας φάει από χτες το μεσημέρι, ανακάλυψα οτι τελικά η απόλυτη απόλαυση βρίσκεται σε ένα βρασμένο καροτάκι, πασπαλισμένο με λίγο πιπέρι, φτάνει αυτό το καροτάκι να είναι το πρώτο πράγμα που θα εξαφανίσεις απ' το πιάτο σου.
Τα σοκ στο συγκεκριμένο μέρος ήταν 2 τω αριθμώ. Το πρώτο ήταν τα μούλικα στο πίσω τραπέζι που είχαν κάνει τον καναπέ τραμπολίνο και τα νεύρα μας κρόσσια, και το δεύτερο κάτι δεκαπεντάχρονα, άντε δεκαεξάχρονα κορτσούδια, δυο τραπέζια πιο πέρα, με IQ ώριμης μπανάνας που το παίζανε γκόμενες και χασκογελούσανε λες και τους γαργαλούσαν τις πατούσες με φτερό Κορεάτικης φραγκόκοτας.
Anyway, μικρό το κακό, no harm done, τίποτα που να μην ξεπεράστηκε με εκείνο το cheesecake στο φινάλε...
Αφού καταφέραμε να σταθούμε στα πόδια μας μετά το σαβούρωμα, ξεκινήσαμε για ένα μαγαζάκι που μια φίλη της φίλης του μπατζανάκη του κουμπάρου του περιπτερά της γειτόνισσας είχε πει οτι είναι ποοολύ καλό... Στο δρόμο είδαμε και τη γνωστή και μη εξαιρετέα παρέλαση ξέκωλων δεκατριάχρονων, αλλά πλέον δε μου κάνουν εντύπωση, οι πρώτες δυόμιση χιλιάδες είναι δύσκολες, μετά συνηθίζει το μάτι. Φτάνουμε τελικά στο μαγαζί, και καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που περπατήσαμε ίσαμε κει μες στο κρύο... Ούτε μέσα δεν μπήκαμε... Καθότι το κιτσαριό εξέπεμπε από απόσταση... Και το να βλέπεις και τον άλλον τον παππούλη στον πάνω όροφο με τον κατάλογο ανά χείρας να έχει πάρει ένα ύφος σαν να είναι έτοιμος να πει: "Καμπερνέ του ' 68" , δε βοηθάει ιδαίτερα. Οπότε βρεθήκαμε σε γνωστό στέκι για να πιούμε το ποτάκι μας στο χαλαρό, να σχολιάσουμε τη μέρα, να γυαλίσουμε τα φτυάρια μας και να τα ξύσουμε αυτοκρατορικά. (practice makes perfect)
Και τωρα σπίτι και κάθομαι και γράφω το ζώον, αντί να πάω να κοιμηθώ που δε βλέπω μπροστά μου από τη νύστα... Τελικά τα ημερολόγια είναι απαιτητικά... Χάλια... Θα αρχίσω γκόλφ... Θέλω παγωτό... Και φρουτόκρεμα... (έχω παράκρουση)
Άντε καλή Κυριακή να χουμε...
1 σχόλιο:
Τα καημένα τα ζωάκια.. Θυμάμαι όταν συνειδητοποίησα τι βασανιστήρια τους κάνουν για να χορεύουν μπροστά σου, δεν ξαναπάτησα ποτέ σε τσίρκο και απαγόρευσα σε φίλους και γνωστούς κάθε επίσκεψη σε αυτά!
Δημοσίευση σχολίου