Return from the stone age...

Μερικές φορές, όσα αποθέματα αισιοδοξίας και να διαθέτεις, όσο και να βλέπεις τον κόσμο μέσα απ' τα μικρά και χαριτωμένα ροζ γυαλάκια σου, όσο και να προσπαθείς να ζεις στο προσωπικό σου κατάλευκο συννεφάκι ή όσο και να αφήνεις το χρόνο σου να κυλάει βυθισμένος στη φιλοσοφία του "think possitive", έρχεται εκείνη η στιγμή που νιώθεις οτι κάποιος σε έχει μουτζώσει, οτι το τελευταίο τετράφυλλο τριφύλλι έχει φυτρώσει σε άλλο κήπο, οτι το lucky horseshoe έχει προσγειωθεί με φόρα στο κεφάλι σου, ένα μικρό συννεφάκι βρέχει ακριβώς από πάνω σου, το καζάνι στο τέλος του ουράνιου τόξου περιέχει φασολάδα, και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά το σύμπαν κάνει την πάπια και λίγο παραπέρα πέντε αγγελάκια έχουν πέσει στα πατώματα και ξεραίνονται στα γέλια με τα χάλια σου. Ναι, χωρίς τελεία όλα αυτά.

Μεγάλες κοσμοϊστορικές στραβές που δεν ξεπερνιούνται που να κοπανιέσαι; Όχι. Μικρές καθημερινές χαζομαρίτσες, που ξαφνικά αποφάσισαν να έρθουν όλες μαζεμένες και να κάνουν τα νεύρα μου κρόσσια. Έτσι λοιπόν μέσα στον τελευταίο μήνα έχω να μετράω μια κλήση, ένα καμμένο φωτιστικό μπάνιου, ένα χαμένο έγγραφο, ένα κλεμμένο πορτοφόλι με ότι κάρτα και καρτούδι είχε μέσα, έναν μπουμπούνα να βγαίνει απ' το δρόμο και να κοπανάει το αμάξι του μπαμπά, και μια καμένη κάρτα γραφικών που μέχρι να αντικατασταθεί με ανάγκασε να αφήσω στην άκρη το αγαπημένο μου μωράκι, a.k.a. αυτό:



...και να έχω συνδεδεμένη την προϊστορική μου μπακατέλα a.k.a. αυτό:

(Εδώ την βλέπετε σε ώρα λειτουργίας, με homemade μετατροπή σε cabrio edition, γιατί πιάσαν κι οι ζέστες.)
... και άλλα διάφορα που δεν τα θυμάμαι γιατί θα κάψω φλάτζα.

Το κλου της υπόθεσης είναι οτι μετά από ένα μήνα τρεξίματος σε κατάσταση απίκο σε δήμους, τράπεζες, γραμματείες και δε συμμαζεύεται, χρειάζομαι απεγνωσμένα μια μέρα που να ξυπνήσω και να πω οτι δεν έχω να κάνω τίποτα, την οποία όμως δεν βλέπω να έρχεται σύντομα... Προς το παρόν αναμένεται το ίδιο και χειρότερο τρέξιμο, και οι μπαταρίες μου είναι για να μπουν στους κάδους της ΑΦΗΣ... Σαλάγα τα.

Θέλω θάλασσα. Τώρα.