...be...

...YOU.

One of those things...

...that make you...

It's a bond, ...

... a liaison...

You...

...not being alone.

Friends...

...and people in your life.

It's important.

Coz it means...

But...

...for you...

...for others...

...might make no sence.

To complete...

...something that...

To restore...

...the basis.

Completing...

...the partial.

Filling...

...the gap.

...what...

...this is.

So, ...

...this is ...

...you have to...

...close the "unfinished business".

...before...

...taking the next step, ...

...of...

...continuance, ...

..to keep...

...the feeling...

So, ...

...if you need...

...like...

"one, two, three..." .

They are...

...basic facts...

...must remain...

...the same.

Some things...

...in life...

Auguries of Innocence...

"To see a world in a grain of sand,
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand,
And eternity in an hour..."

William Blake

Once upon a time...

Κοιτάμε οθόνη... Κλικ κλικ... όμικρον, θήτα, όμικρον, νι... backspace, backspace... Πώς γίνεται η οθόνη σου να είναι τόσο άδεια όταν το κεφάλι σου είναι τόσο γεμάτο; Να δεις πώς ξεκινάνε συνήθως οι ιστορίες... Α ναι... "Μια φορά κι έναν καιρό..."

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν ένα μικρό ξωτικό που ζούσε στο μεγάλο δάσος πολύ πολύ μακριά, σαν τον Σρεκ. Μια μέρα σηκώθηκε και πήγε στη μεγάλη πόλη για ν' αλλάξει αέρα, επειδή στο δάσος δεν είχε κλιματιστικό, και για ν' ανοίξει λίγο το μάτι του. Το δεξί.
Έμεινε στο μεγάλο παλάτι του βασιλιά σκορπιού, ο οποίος δεν είχε τόσα μούσκουλα σαν αυτόν στην TV, αλλά καλύτερα έτσι γιατί αλλιώς δε θα χωρούσε να περάσει απ' τον διάδρομο. Ο βασιλιάς σκορπιός ήταν πολύ καλός και γλυκούλης και περνούσανε πάντα πολύ καλά μαζί.
Τη μια μέρα πήρε να πιεί καστανόζουμο με τη νεράιδα της ευτυχίας, τον δούκα των σκουφιών, έναν Ούμπα Λούμπα απ' το εργοστάσιο σοκολάτας που τον διώξανε γιατί έκλεβε τα φοντανάκια με την πραλίνα, και την Λαίδη Γαγά απ' το Σιδηρόκαστρο.
Μια άλλη μέρα πήγε για μαγικό ζωμό με τη Xena the Warrior Princess που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ιπτάμενων κατσαρίδων, και τον κινέζο πρίγκιπα Cha-E, γνωστό για τη συλλογή του από μπολάκια Ming για ρυζόγαλο.
Στα μισά της παραμονής του τον περίμενε και μια ευχάριστη έκπληξη, που μάλλον ήταν δώρο απ' τη νεραϊδονονά του, γιατί παραήταν ευχάριστη και μόνο αυτή τα κάνει κάτι τέτοια. Φυσικά ο βασιλιάς σκορπιός τον δούλευε μετά γιατί είχε φορέσει το ηλίθιο χαμόγελο της Crest και χάζευε σα γελάδα στο λιβάδι με τις παπαρούνες.
Και αφού τα είδε όλα αυτά, γύρισε στο μεγάλο δάσος πολύ πολύ μακριά, γέμισε το πουγγί του με μαγική αστερόσκονη, πήρε το ραβδάκι του, έκλεισε τα μάτια και ετοιμάστηκε να κάνει τα μαγικά του, γιατί τι ξωτικό θα ήτανε χωρίς happy thoughts;
The End.

Ξανακοιτάμε οθόνη... Κλικ κλικ... Ωραίο ήτανε... Τώρα πρέπει να γράψουμε άλλο ένα παρόμοιο παραμύθι πολύ πολύ σύντομα. Και μετά κι άλλο. Κι άλλο. Και όσο πάει να γίνεται πιο ωραίο. Και μετά να κρατήσουμε μόνο το παραμύθι. Χμμμ... "Άμπρα κατάμπρα!"

We cry...

Jenny was a poor girl
Living in a rich world
Named her baby Hope when she was just fourteen...

Μια τσάντα κρεμασμένη στον ώμο. Μια βαλίτσα στο χέρι. Τα ταξίδια με το τρένο μου δίνουν πάντα μια κινηματογραφική αίσθηση. Σαν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους μιας ταινίας. Γλυκόπικρης συγκεκριμένα. Ξεκινάει με το που φτάνεις στον σταθμό, βρίσκεις μια θεσούλα να σταθείς, και ανάβεις τσιγάρο. Και το σημερινό ταξίδι δε με άφησε παραπονεμένο, μου έδωσε την ίδια αίσθηση και με το παραπάνω...

She was hoping for a better world
For this little girl
But the apple doesn’t fall too far from the tree...

Αργά βήματα. Οι ρόδες της βαλίτσας ν' ακούγονται στο τσιμέντο. Βαγόνι δύο. Επιβίβαση. Το mp3 player βγαίνει από την τσάντα και τα ακουστικά μπαίνουν στα αυτιά. Το τραγούδι ξεκινάει. Θα παίζει το ίδιο σε όλη τη διαδρομή, αλλά αυτό δεν το ξέρω μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κινητό. Μήνυμα. "Ξεκίνησα". Δύο ώρες μετά το κινητό θα χτυπήσει με καλά νέα. Και θα χαμογελάσω...

Well she gets that call
Hope’s too far gone
Her baby’s on the way
But nothing left inside
Together we cry...

Όσο οι νότες χτυπάνε στις σκέψεις μου, ο σταθμός ξεμακραίνει και χάνεται. Μετά σπίτια. Μετά δέντρα. Σχεδόν βλέπεις τους τίτλους τέλους μπροστά σου και θέλεις να ανάψουν τα φώτα, να σηκωθείς απ' την καρέκλα σου και να βγεις απ' την αίθουσα. Το κακό με μια ταινία που τελειώνει σ' ένα τρένο είναι ότι δεν έχεις ιδέα τι θα απογίνει ο καημένος ο ήρωας...

What about the junk head
Could have gone the whole way
Lighting up the stage trying to get a deal
Now he’s lighting up the wrong way
“Something for the pain!”
Man you wanna see this kid he was so fuckin’ unreal...

Θέλεις δε θέλεις εκείνη την ώρα κάνεις τον απολογισμό σου. Το ταξίδι, η επίσκεψή σου, τελείωσε και πρέπει να κατανοήσεις τι έζησες αυτές τις μέρες. Κατ' αρχήν να χαρείς με τα καλά νέα. Νέα πρόσωπα που είδες να μπαίνουν στις ζωές αυτών που αγαπάς και να φέρνουν νέα πνοή και ενέργεια. Είναι όμορφο να χαίρεσαι για τη χαρά των άλλων. Χωρίς απαισιοδοξία, χωρίς ζήλια, χωρίς ανησυχία. Νιώθεις περισσότερο ανθρώπινος. Καλός. Σαν να καθαρίζει η αύρα σου...

When he gets that call
He’s too far gone
To get it together to sing one song
They won’t hear tonight
The words of a lullaby
Together we cry...

Μετά, να χαρείς που τα σχέδια που είχες εδώ και λίγο καιρό ξεκαθαρίζουν σιγά σιγά. Και παίρνουν σιγά σιγά τον δρόμο τους. Και αυτό να σε ηρεμεί λιγάκι. Και το μυαλό σου να αρχίζει και πάλι να γεμίζει μελωδίες, ιδέες και έμπνευση. Και να παρατηρείς, να αφουγκράζεσαι και να προσπαθείς να μάθεις καινούρια πράγματα, για να τα χρησιμοποιήσεις και να δώσεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Να σχεδιάζεις πέντε γραμμούλες πάνω σ' ένα μικρό κομματάκι χαρτί και να το γεμίζεις με μικρές μαύρες κουκίδες, για να μην ξεχάσεις την ωραία ιδέα που μόλις σου ήρθε. Να βάζεις το χαρτάκι στην τσάντα σου, και να ανατριχιάζεις απολαμβάνοντας άλλη μια μπουκιά λεμονόπιτα...

Oh…Mary’s ambitious
She wanna to be a politician
She been dreaming about it since she was a girl
She thought that she’d be the one to change the world
Always trying to pave the way for women in a…man’s world...

Πρώτη φορά σε θερινό στην Αθήνα. Είχα ξεχάσει πόσο ωραίο είναι Το Όνομα Του Ρόδου. Και να έχεις για διασκεδαστική νότα της βραδιάς τις ελαφρώς φάλτσες νότες της ταβέρνας δίπλα από τον κινηματογράφο. Δε μου χάλασε τη διάθεση... πολύ. Όταν έχεις μια ωραία ταινία, τρεις φίλους στα δεξιά σου, δυο φίλους στα αριστερά σου, και έναν ουρανό πάνω απ' το κεφάλι σου, μπορείς άνετα να πεις "είμαι καλά" και να στολίσεις το πρόσωπό σου με μια έκφραση γαλήνης. Ούτε εκείνο το βράδυ βέβαια έπεσε αστεράκι για να κάνω μια ευχή. Δεν πειράζει. Θα περιμένω.

But life happened, house, kids,
2 cars, husband hits the jar,
cheques that don’t go very far now
Now she in it can’t change it,
she keeps her mind on her wages
The only rattling cages.
Together we cry...

Γενέθλια σε αυλίτσα. Με την κληματαριά να κρέμεται και πολλά άγνωστα πρόσωπα. Είναι όμορφο να περνάς καλά με άγνωστα πρόσωπα και να γελάτε όλοι μαζί. Νιώθεις ωραία όταν βλέπεις πως μπορείς να κερδίζεις ανθρώπους και να σε κερδίζουν κι αυτοί. Και μετά από κουβέντες περί ανέμων και υδάτων να βγαίνουν οι κιθάρες και να γκαρίζουμε όλοι μαζί. Κι όταν ξεμένουμε από τραγούδια να τραγουδάμε διαφημίσεις. Να 'ναι καλά η γλυκιά μου που μου θύμισε το αθάνατο "σήμερα τα μακαρόνια είναι κορώνα". Πόσο γέλιο. Πόσο απλά...

There comes a time when every bird has to fly
At some point every rose has to die
It’s hard to let your children go
Leave home
Where they go?
Who knows...
Getting drunk
Getting stoned
All alone...

Να πίνεις ένα εξαιρετικό mojito... Με ακόμα περισσότερα άγνωστα πρόσωπα που συμπαθείς από την πρώτη στιγμή. Κι έτσι, να φεύγεις έχοντας γεμίσει τη βαλίτσα σου με πρόσωπα. Και πολλές βόλτες και παγωτό. Και μια σοκολατόπιτα που δεν κατάφερες να δοκιμάσεις γιατί δεν είχε στο μαγαζί, και ήταν το μοναδικό που σου είχε μείνει απ' τον κατάλογο. Και δύο αφρόλουτρα που ταξίδεψαν πεντακόσια χιλιόμετρα, παραγγελία για έναν φίλο. Και να θυμάσαι όλες αυτές τις μικρές στιγμές και καταστάσεις και να χαμογελάς. Τα ξεσπιτώματα για καλό, τις ταινίες με τα δαιμόνια στη μία τη νύχτα, και το να τρως κόλλυβα στην καφετέρια σαν να μην τρέχει τίποτα σχολιάζοντας "Ήθελαν κι άλλο βράσιμο... Και νομίζω και λίγο παραπάνω κανέλα..."

Teach a man to fish
You’ll feed him never lie
You show your kids the truth
Hope they never lie
Instead of reading in a letter
that they’ve gone to something better
"Bet your sorry now!
I won’t be coming home tonight"...

Να τελειώνεις τις σκέψεις σου με αυτά που σου λείψανε. Αυτά που έρχονται στιγμές που καταλαβαίνεις ότι σε στοιχειώνουν ακόμα. Όπως όταν έχεις απέναντί σου δύο πανέμορφα γαλάζια μάτια να σε φλερτάρουν, κι εσύ απαντάς μηχανικά, και σκέφτεσαι τα άλλα μάτια, τα καστανά. Και να καταλαβαίνεις ότι σ' αρέσει που σε στοιχειώνουν ακόμα...

I’m sick of looking for those heroes in the sky
To teach us how to fly
Together we cry...

Τελικά όντως ισχύει... Όταν η ταινία τελειώνει μ' ένα τρένο κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει ο ήρωας...

There's so much sad gonna flood the ocean
We 're all in tears for a world that's broken
Together we cry...

"Επόμενος σταθμός, Θεσσαλονίκη"...

Thoughts...

Άλλη μία νύχτα που το σχέδιο του να κοιμηθώ νωρίς για να ξυπνήσω νωρίς ναυάγησε. Με το που το κεφάλι έπεσε στο μαξιλάρι άρχισα να σκέφτομαι. Να προβληματίζομαι. Δεν συνίσταται σε περιόδους ψυχολογικής αποσύνθεσης. Σε αποσυντονίζει...

Κρίμα. Γιατί η σημερινή μέρα ήταν καλή. Πολύ καλή. Όμορφες εκπλήξεις και αναπάντεχες συναντήσεις. Αν κάτι τέτοιες μέρες δεν είναι αρκετές για να κοιμάσαι ήρεμα το βράδυ, δεν ξέρω αν θα ξανακοιμηθώ ήρεμα για πολύ καιρό.

...ήμουν ξανά στο πόδι μισή ώρα μετά. Τραπεζάκι στο μπαλκόνι, καρεκλίτσα, τασάκι... Πήρα καινούριο ποτήρι, ψηλό, μέρος της ανανέωσης του σπιτιού, μαζί με το βάψιμο, ένα καινούριο επιπλάκι και καναδυό αστραφτερά μπιχλιμπίδια. Άνοιξα μια απ' τις Schneider Weisse που πήρα για να "γιορτάσω" τις αλλαγές στο σπίτι, όταν με το καλό μπουν και τα τελευταία πράγματα στη θέση τους, αλλά δεν πειράζει. Την είχα περισσότερο ανάγκη τώρα. Κάθισα.

Σκεφτόμουν. Τι έγινε, τι θα γίνει, τι μπορεί να γίνει, γιατί έτσι , γιατί αλλιώς , τι σημαίνει το ένα, τι σημαίνει το άλλο, πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο... Δεν έβγαλα άκρη. Και δεν είχε και κανένα αστεράκι επάνω να μου κάνει παρέα, ή έστω να πέσει να κάνω μια ευχή.

Στην τελευταία γουλιά της μπύρας, κοιτάζοντας μέσα στο ποτήρι, ο αφρός κύλησε στη μέση και έφτιαξε μια καρδιά στη μέση. Πάγωσα για λίγο. Ήξερα ότι όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Ή ότι όλο το σύμπαν κάνει την πάπια. Δεν είχα ιδέα ότι μια από τις εναλλακτικές είναι να παίζει με τον πόνο σου...

Θέλω το σύμπαν μου...

Καληνύχτα...

Resurrection...

Αναστάσεως ημέρα...

1:47 πμ

Χάνομαι στις λεπτομέρειες. Ζω σε άλλο κόσμο, παρατηρώντας τα μικρά, τα χαζά... Ελπίζω κάποιος να με διαβεβαιώσει ότι η κατάθλιψη δεν έχει τέτοια συμπτώματα. Επιστροφή για την ανάσταση, και πέραν των συγγενών πρώτου βαθμού, όλους τους άλλους πέρα. Όχι, δεν περνάω καλά. Και δεν ξέρω αν θέλω να ουρλιάξω, να κλάψω, να σπάσω κάτι, να γκρινιάξω... Ίσως όλα μαζί. Ίσως να ηρεμήσω. Ίσως να τρώω περισσότερους υδατάνθρακες, δεν ξέρω. Κάτι.

Αυτό στο οποίο φαίνεται να καταλήγω τελευταία είναι ότι έχω αρχίσει και βαριέμαι να είμαι μόνος μου. Ελαφρώς παλαιότερα περνούσα τέλεια μόνος μου. Ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα το ήθελα για μένα. Τα πυροτεχνήματα της πρωτοχρονιάς και της ανάστασης τα απολάμβανα μόνος. Φέτος ένιωθα ένα κενό. Μεταξύ μας, ένιωθα και λίγο χαζούλης γιατί η μαμά χαιρότανε σαν μικρό κοριτσάκι από δίπλα.

Αργότερα, γυρνώντας σπίτι, χάθηκα στη φλόγα του κεριού, αυτό που κουβαλάς μετά το Χριστός ανέστη για ν' ανάψεις το καντήλι. Ανάβει και είναι ωραίο, αλλά όπως περπατάς ο αέρας πετιέται πού και πού και μπορεί να το σβήσει. Οπότε πρέπει να το προσέχεις, και να έχεις το χέρι σου να κόβει τα ρεύματα, κι αυτό με τη σειρά του θα σου κρατάει το χέρι ζεστό. Κι αν είσαι προσεκτικός, θα κρατήσει και θα φτάσεις μέχρι το σπίτι. Μαθήματα συνείδησης άνευ διδασκάλου, από εμένα προς εμένα, και ένα υποσυνείδητο να χτυπάει το καμπανάκι σε κρυπτογραφημένο γκλινγκ γκλανγκ.

...

Έκανα ένα τσιγάρο και ηρέμισα λίγο. Θα συνεχίσω το πρωί. Μου βγαίνει πολύ “αγαπητό μου ημερολόγιο” όλο αυτό και θέλω να δω πού θα καταλήξει. Έχει πάει και δύο η ώρα. Καληνύχτα.


9:18 πμ

Για πρωινό, σοκολατίτσα με home made τσουρέκι. Ο μπαμπάς με τη μαμά στο άλλο δωμάτιο κάνουν τις συζητήσεις τους 2 ντεσιμπέλ ψηλότερα γιατί μάλλον πιστεύουν ότι έτσι με συμπεριλαμβάνουν. Στην ουσία απλά με ζαλίζουν, αλλά δεν τους το λέω. Θέλω ένα τσιγάρο, αλλά εδώ πέρα δεν παίζει. Μες στους συνειρμούς και παραλληλισμούς που μπλέκομαι από χτες, το πάω στο να μην μπορείς να έχεις την χ ή ψ επιλογή σου, λόγω χώρου, περιβάλλοντος ή γύρω καταστάσεων... (γκλινγκ γκλανγκ, καμπανάκια)

Αν όλο αυτό είναι αποτέλεσμα μια κάποιας παραπάνω ωριμότητας, τότε θέλω να ξαναγεμίσω τοξίνες, τανίνες, οξέα, κι ότι άλλο έχουν τα άγουρα. Αλλιώς, αν αυτό δε γίνεται, θέλω να αποκτήσω αυτά που επιθυμώ πριν πέσω απ' το δέντρο σαν παραγινωμένο καΐσι και σπάσω το κεφάλι μου.

Δεν έχει ούτε ήλιο σήμερα, έναν μουντό καιρό έχει, εντελώς χάλια. Περιμένω να σκάσει μύτη λίγο φως και χαζεύω σα χαζό την Αρμπαρόριζα στο μπαλκόνι.

9:50 πμ

Στριφογυρίζω δεξιά κι αριστερά. Ετοιμασίες για τα φαγητά το μεσημέρι. Μισό κατσίκι θα μπει στο φούρνο, καθότι δεν τα πάμε καλά με το συγγενολόι για να μαζευτούμε. Έχω να κάνω νορμάλ πάσχα εφτά οχτώ χρόνια. Τότε που μαζευόμασταν εικοσιπέντε άτομα σ' ένα αγροτόσπιτο στη μέση του πουθενά και γυρνούσαμε τις σούβλες. Δε βαριέσαι. Όταν το να περάσω τις γιορτές με τα άτομα που θέλω δεν αποτελεί επιλογή, προτιμώ να είμαι μόνος μου παρά τριγύρω από τα άτομα που “πρέπει”.

Η μαμά ακόμα μονολογεί “πώς δεν το φούρνισα ακόμα, τώρα θα ήταν έτοιμο”. Δε με απασχολεί το ζήτημα. Είμαι σίγουρος πως θα φύγω με τα νεύρα κρόσσια από δω, σήμερα, αύριο, δεν ξέρω. Σαν να παρακολουθώ το “πάσχα 2009” σε ταινία νιώθω φέτος. Ουδεμία αίσθηση, ουδεμία γεύση, ουδεμία μυρωδιά. Απλά περιμένω τους τίτλους τέλους, να φεύγω με τ' αμαξάκι, και να παίζει καμιά ωραία μουσικούλα.

10:52 πμ

Δύο άρθρα εφημερίδας και μισό ποτήρι κόκα κόλα αργότερα, άρχισε να σκάει λίγο φως, έστω αμυδρά, και ελπίζω σε μια καλή μέρα, γιατί έχω να πλύνω και το αυτοκίνητο που είναι μες στη σκόνη. Ελπίζω μόνο ότι μετά από την απόλυτη πλήξη που περνάω από χτες, η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη θα είναι σαν την Ανάσταση, με πυροτεχνήματα και στριγκλιές από πιτσιρίκια, ή μάλλον στη δική μου περίπτωση να είναι σκέτο η Ανάσταση, μιας και από την κανονική δεν κατάλαβα και πολλά.

Θα ήθελα αυτή την ώρα να είμαι σ' εκείνο το δασάκι, όπως βγαίνεις από την άλλη μεριά της πόλης πέρα απ' το στρατόπεδο, στα πέντε χιλιόμετρα δεξιά, με τα μεγάλα πεύκα και το γρασίδι στο ξέφωτο. Να έχει πολύ ήλιο και να κάνει ζέστη, κι ας γεμίζει ζουζούνια. Και για παρέα να έχω... ναι... Έναν, δύο, τρεις... Κυρίως το “τρεις”. Και ένα δεύτερο αυτοκίνητο με άλλους τέσσερις φίλους δεν θα με χαλούσε καθόλου, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Πάλι έπεσε ο ήλιος...

11:44 πμ

Ετοίμασα παντζαροσαλάτα και αντίδια. Αρνούμαι να αρχίσω πάλι να σκέφτομαι ότι όσο περισσότερο μένουν μαζί το λάδι και το αλάτι και το ξύδι ή το λεμόνι μαζί με τα ζαρζαβατικά, τόσο οι γεύσεις δένουν και γίνεται πιο νόστιμο και γίνεται ένα ομοιόμορφο πράγμα που είναι τέλειο, κι όχι μαρούλι ψεκασμένο με λάδι και ξύδι, αλλά μαρουλοσαλάτα. Όχι άλλο, φτάνει. Θέλω αυτόν τον ήλιο επιτέλους, έχω σκάσει, ένα τσιγάρο ακόμα, (μ' ακούς;) , και να σταματήσουν τα καμπανάκια στο κεφάλι μου...


...στην κουρτίνα περπατάει μια πασχαλίτσα. Την παίρνουμε στο χέρι, και την αφήνουμε να πετάξει, κι αυτή θα πάει να μας βρει το soulmate. Ελπίζω το μαμούνι να είναι πιο τυχερό από μένα και να έχει καλό ιπτάμενο gps... Αλλιώς να του πω κατευθείαν πού να πάει...

12:27 μμ

Η παντόφλα είναι ένα πατούμενο εξαιρετικά βολικό. Συγκεκριμένα ίσως το βολικότερο των υποδημάτων, οπότε όταν είσαι στο σπίτι, θέλεις να έχεις τις παντόφλες σου. Αν όμως δεν είσαι στο σπίτι, και έχεις βγει έξω, δε σου κάνει η απλή ποταπή παντόφλα, θέλεις κάτι πιο εντυπωσιακό, πιο όμορφο, πιο κομψό, πιο εμφανίσιμο. Ειδικά αν θέλεις να πας σε κανένα θέατρο και όχι απλά για καφέ το απόγευμα. Αυτό το εντυπωσιακό και κομψό και γκλαμουράτο, συνήθως είναι και άβολο βέβαια, μέχρι να πάρει τη φόρμα από το πόδι σου τουλάχιστον, αλλά ποτέ δεν θα γίνει παντόφλα.

Αν παρόλα αυτά όμως έπρεπε να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου με ένα πατούμενο και μόνο, δε θα διάλεγες την αδίστακτη κομψότητα του γκλαμουροντιζαϊνάτου σκαρπινιού, αλλά ούτε και την απύθμενη θαλπωρή της χουχουλίδικης παντόφλας για τον απλούστατο λόγω ότι δεν μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή μόνο στο σπίτι ή μόνο εκτός. Ενώ ένα άνετο καλοσυνάτο αθλητικό, με μαλακή σόλα και όμορφα σχεδιάκια μπορεί να σε βγάλει ασπροπρόσωπο σε κάθε στιγμή, και στην έξοδο, και στο σπίτι, και να μη σε κουράζει όταν οδηγείς, όταν δουλεύεις, όταν χορεύεις, όταν πας βόλτα, ή όταν λιώνεις στον καναπέ. Και τελικά να μην το αλλάζεις ακόμα κι αν σου δίνουν ένα σκαρπίνι και μία παντόφλα... Διότι για το “για πάντα”, χρειάζεσαι εντελώς διαφορετική επιλογή απ' ότι για κατά μέρος περιστάσεις. Και διότι τόση ώρα δε μιλάω για πατούμενα....

...Και τελικά, όλο αυτό επειδή οι παντόφλες που πήρα να βάλω έχουν μια πιο ανοιχτή μπλε γραμμή επάνω και κάνουν ένα ωραίο σχεδιάκι. Και μπράβο τους κιόλας, γιατί ενώ η δουλειά της παντόφλας είναι να είναι βολική, αυτή η παντόφλα είναι αποφασισμένη να προσέξει και την αισθητική της.

1:54 μμ

Φάγαμε, ήπιαμε, και εις άλλα με υγεία. Μαζί με τα πιάτα, αδειάζουν και τα τελευταία δείγματα εορταστικής διάθεσης πλέον, όχι ότι είχα και πολύ σε απόθεμα. Πάλι δεν έχει ήλιο, βγάζει ψύχρα, γενικά δε μ' αρέσει. Υποτίθεται ότι εγώ είμαι ο κυκλοθυμικός, και ο καιρός απλά τρελαμένος. Τώρα δεν καταλαβαίνω ποιός είναι τι. Μ' έχει πιάσει λίγο νευρικότητα, λίγο νύστα... Δεν ξέρω τι θα 'θελα να κάνω ακριβώς, πάντως ξέρω ότι θα 'θελα να κάνω κάτι άλλο απ' ότι τώρα....

7:40 μμ

Τελικά το μεσημέρι έβγαλε ήλιο, και έπλυνα και το αμάξι. Μέσα, έξω, πέρα, δώθε, γυαλιστικά από δω, καθαριστικά από κει, ηλεκτρική παντού, 3 ώρες πήρε, αλλά άστραψε. Ήμουν στο παρατσάκ να το πάω στο πόσο ωραίο είναι να φροντίζεις αυτά που αγαπάς, και μόνο που τα βλέπεις καλά χαίρεσαι κι εσύ, αλλά συγκρατήθηκα. Σε μια ώρα θα γεμίσει γύρη έτσι κι αλλιώς και θα μου χαλάσει τον παραλληλισμό. Και το προσωρινό περιβάλλον πλέον με επηρεάζει υπερβολικά για να αντέξω έστω και μικρής έντασης συναισθηματισμούς χωρίς να κόψω φλέβα...

9:52 μμ

Το να μένεις σε ένα δωμάτιο στο κέντρο του σπιτιού καταλήγει στην περίπτωσή μου σουρεαλιστική εμπειρία. Οι γονείς μου τελικά θα μπορούσαν να είναι ήρωες του μάπετ σόου, με κεντρικό σημείο των εμφανίσεών τους την εναλλακτική ασύρματη ενδοοικιακή επικοινωνία. Κοινώς το να μιλάνε από δωμάτιο σε δωμάτιο φωνάζοντας, με την ένταση να προσασμόζεται ανάλογα με τις κινήσεις του καθενός. Πλάκα έχει.

Απομένουν σχεδόν 2 ώρες για να λήξει το περιβόητο πάσχα. Πάω να φάω, να δω αν θα μου έρθει κανένας ακόμα περίεργος συνειρμός με το πώς κάθεται η πατάτα μες στο πιάτο...

10:25 μμ

Ο απολογισμός της σημερινής ημέρας είναι μερικά μόνο μηνύματα με ευχές. Και ως συνήθως, τα μηνύματα που περίμενα περισσότερο δεν ήρθαν ποτέ. Ήμουν κι εγώ λίγο κακός όμως φέτος, περίμενα να δω ποιοί θα με θυμηθούν. Η συγκεκριμένη αυτοεπιβεβαίωση πήγε ελαφρώς κατά διαόλου.

Παρατάω; Με παρατάνε; Παρατάω επειδή με παρατάνε; Με παρατάνε επειδή παρατάω; Δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, δεν θα αργήσει και το δικό μου resurrection, και θα είναι απ' τα δυνατά, όχι απ' τις απλές ανασυγκροτήσεις που συμβαίνουν κατά καιρούς. Την προηγούμενη, και μοναδική φορά που έπιασα τόσο πάτο, τα κέφια μου άλλαξαν εν μία νυκτί και οι παρέες μου εν μία εβδομάδα. Επίσης έγινα λιγότερο σταρχιδιστής και εαυτουλάκιας. Δεν έχω καμία όρεξη να το ξαναπεράσω, σε όποια μεριά κι αν καταλήγει...

10:44 μμ

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
θέλω: ...

Chain 2...

Την προηγούμενη φορά μου ήρθε μέσω γιουροβιζιονικής αναζήτητης. Αυτή τη φορά βλέποντας ένα stand up comedy της Ellen Degeneres. Όπου κάποια στιγμή, σατιρίζοντας τους τρελούς ρυθμούς της σημερινής ζωής, και το πώς ο εγκέφαλος δε λέει να ηρεμίσει ακόμα και εν μέσω διαλογισμού, τραγουδάει: "Mama keeps the whites bright like the sunlight, mama's got the magic of clorox 2". Υποθέτοντας ότι είναι διαφήμιση κάποιου απορρυπαντικού, μπήκα στο youtube να τη βρω... Τελικά η διαφήμιση είναι παλιά, και το clorox κάτι σαν τη χλωρίνη κλινέξ. Αλλά απ' ότι φαίνεται, στο αμέρικα, ακόμα και τα λευκαντικά δικαιούνται σποτάκια υψηλής αισθητικής, και δύο απ' τα καινούρια είναι ότι πιο αισθητικά υπέροχο έχω δει σε διαφήμιση, και ντυμένα με καταπληκτική μουσική. Απολαύστε μια γοργόνα και έναν πειρατή...

Nights on the keyboard...

Dante...
A friend...


[...]
βάρα και μια μύγα για μένα
"ΣΠλλλλλΑΤ...!!!"
Πώς περνάς καμάρι μου?
περνά περνά η μέλισσα
Αν ήπιες πάλι, θα φας πολύ βρωμόξυλο!!!
θα το ψεκάσω με την καινούργια Burberry
Γειά σου φερτρεϊντά οικολόγε!!!
έτσι έτσι
LOL
εγώ εξάλλου δεν αφήνω τίποτε βρώμικο να με ακουμπήσει
Καλά, να το βουτήξουμε στη χλωρίνη...
μπα
βρωμάει
σε burberry να τα βουτήξουμε
Να βάλουμε χλωρίνη με άρωμα λεμόνι!
Λέγε τώρα, πάλι τα πιες? Σήμερα μου ακούγεσαι (λίιιιγο) πιο νορμάλ..
αυτό το λίγο είναι που ξεγελάει τον κόσμο
Άστα να πάνε
αντε και τα άφησα εγώ
προς τα που θα πάνε?
είναι επικλινές το δάπεδο?
Βουρ στον κατήφορο
γέρνει προς τα δεξιά?
τα αριστερά?
Όχι άλλη δεξιά, φτάνει...
Προς βόρεια ας πούμε
οκ
προς Lord of the Strings
εεεεεεεε... rings
Στα βόρεια είναι αυτό.......?
νι
Καλά
...χριστούγεννα?
...σαράντα.
Τι τριάντα τι σαράντα τι 50 ...
απλώς η ταρίφα αλλάζει...
σωστός?
Εξαρτάται αν είναι θερμίδες ή ευρώ
ανδρες καλέ...
Ηλικιακά προτιμώ το τριάντα... Ποσοτικά το πενήντα...
μαζί σου

αλλα... πάλι ευτέλισες την συζήτηση
μια χαρά για μένα μιλούσαμε... και 'συ την εκτροχιασες...
Όχι, απλά την αντέγραψα, θα τη μπλογκάρω, είναι πολύ εμπνευσμένη...
χα χα χα
Πάλι τελείωσε ο καφές μου...
Τι λέγαμε για σένα....?
Α, ναι...
Λέγε, τα πιες?
ΠΟΤΑ ΕΝΝΟΩ...!!!!
ναι βρε
ιου να πιω τα αλλα
Πώς την είδες? Θα σε τρέχουμε στους ανώνυμους αλκοολικούς....?
Εγώ στο λέω πάντως, δε θα σ' αφήσω ανώνυμο...
Βούκινο θα σε κάνω!!!
χα χα χα
μα με ξέρουν κι οι πέτρες μωρό
Αν σε ξέρουν οι πέτρες δεν έχω ιδέα...
Οτι θα σε πάρω με τις πέτρες, σίγουρα...
χα χα χα
αποκτάς χιούμμορ κοντά μου
Το χω από φυσικού μου ΑΦΟΥ!
Μαζί με κλίση στο wordplay καθότι είμαι και γλωσσολάγνος και λεξιπλάστης... :P
ευχαριστώ καθρεφτάκι μου
Κολοκυθάκι μου έχω ακούσει... Περιστεράκι μου έχω ακούσει... Αρκουδάκι, δελφινάκι, σκατουλάκι, επίσης...
Καθρεφτάκι, πρώτη φορά
ε μα αφού μου μοιάζεις
Χαίρομαι ^_^
Έχεις ιδέα πού μπορώ να βρω καμιά δεκαριά μικρά πλάκα πλάκα? Μου χει μείνει ένα ξόρκι στη μέση...
τι ηλικία?
όταν λες μικρά εννοείς αγοράκια?
Καθρεφτάκια ρε προστυχόμυαλε!!!
αααααααααααααααα
...ψού!
ψου
τι μου θύμισες
μια λιχουδιά...
Του ταψιού...?
αχ ν'αχαμε μια εδώ και τώρα...
μεγάλη, ζουμερή και γεμάτη...
Απ-σού καραμελέ...?
νο
Λαχμαψούν?
νοπ
απο ψ... αρχίζει
Αψουρέκι...?
μία από ψ.
συγκεντρώσου
Ψαρόσουπα!!!
μπράβο
αν και βέβαια και μια ακόμη είναι απολαυστική
αλλά που καιρός για?
Για...?
Ψυκωταριά....?
mpa
Π-σπαλομπριζόλα...
ψωλοταριά θα'λεγα καλύτερα... δεν έχει να βγάζεις και να ξεψαχνίζεις
....
χα χα χα
"Μόοοοοοντεεεεεεε, το παιδί πεινάει, ΤΣΑΚΙΣΟΥΟΥΟΥ...!!!!
LOL
χα χα χα
Εεεεε μα!!!
Τι τον έχεις? Διακοσμητικό?
δάκρυα και ιδρώτας...
Σφάξιμο μιας κότας...
τριξιμο μιας πόρτας.... κι η αυλαία πέφτει....
Εμένα μου πεσε το κινητό σήμερα...
Τεσπα...
εγώ δεν αφήνω τίποτε να πέφτει
Άντε, πάνε, πιάστον, άρπαχ' τον, κι ασ' την ψαρόσουπα...
βρε με έχεις παρεξηγήσει
"Σήκωσε το π-σουτζουκάκι "

Θα μου φτιάξεις έναν καφέ που βαριέμαι...?
αύριο ευχαρίστως
κάλεσε με σπίτι σου να σου πω και νέα
Ααααα, έχεις νέα? Ωραία ^_^
Έλα.
Όποτε θες.
Αλλά αν μυρίζεις βότκα θα σου κατατνείμω γλουτιαίας περιοχάς, να το ξέρεις!
Και θα φέρω και το μπόγια μετά να σε μαζέψει...
οκ
Και θα του πω να σε βάλει παρέα με το γνωστό βρωμόσκυλο!!!!!
LOL
επιστρέφω
έχω δουλείτσα κουζίνα
ok. Για αύριο να πάρω καφέ Μπούρμπερι ή συμβιβάζεσαι με νεσκαφέ καπουτσίνο ατέλειωτη ευχαρίστηση...?
το δεύτερο
Ο - κέικ (βανίλια - σοκολάτα)
το πρωτο
ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΕ...!!!
Καλά, θα πάρω και κέικ :P
...αν βρω.

Chain...

Η Eurovision τελικά έχει και τα καλά της. Γενικά δεν τρελαίνομαι με το θεσμό, αλλά φέτος κάτι καλό βγήκε από το χρυσοποίκιλτο πανηγυράκι της ΕΡΤ. Εκεί στην παρουσίαση των τραγουδιών απ' τα παλιά, το αυτί μου κόλλησε σε ένα Γαλλικό. Αυτό που η 1/2 Μαγγίρες βγήκε φορώντας τη Mona Lisa κολάρο. Και το 'ψαξα. Και τελικά βρήκα κάτι άλλο. Το οποίο μ' άρεσε πολύ...

(Να πω εδώ ότι το μόνο που άξιζε για μένα από τη βραδιά της επιλογής του τραγουδιού ήταν η Ειρήνη Ψυχράμη να τραγουδάει το The Voice, το νικητήριο τραγούδι του 1996 για την Ιρλανδία. Το ότι η Γιάννα Τερζή έριξε λαϊκά γυρίσματα μες στο Nocturne θα προσπαθήσω να το καταπιώ αμάσητο˙ κρίμα και η φωνή της ήταν υπέροχη. )

Αυτό λοιπόν είναι μια διασκευή από το "L' oiseau et l' enfant" , ( Το πουλί και το παιδί ) με το οποίο η Γαλλία κέρδισε τον διαγωνισμό της Eurovision το 1977:
(Εγώ το βρήκα μια γλύκα.)

Παρεπιπτόντως, το original είναι αυτό:

Συνθέτης: Jean-Paul Cara
Στιχουργός: Joe Gracy
Ερμηνεύτρια: Marie Myriam


ΥΓ: Κι όποιον κάνει κανένα λογοπαίγνιο με τον τίτλο και τα πουλιά, θα τον πάρει και θα τον σηκώσει!

Brain in the blender...

Γράψιμο, σβήσιμο, γράψιμο, σβήσιμο... Ούτε από που να αρχίσω δεν ξέρω. Δεν έχω να πω και τίποτα βέβαια, ίσως φταίει κι αυτό. Αλλά είναι η μόνη σχετικώς δημιουργική ασχολία που μου ήρθε πρόχειρη αυτή την ώρα, και κάτι ήθελα να κάνω, κάτι να ασχοληθώ. Τελευταία είμαι (πάλι) λίγο "κάπως". Συνήθως περνούσα δύο, άντε το πολύ τρεις κρίσης ανασυγκρότησης το χρόνο. Πλέον έχουν αρχίσει και συσσωρεύονται επικίνδυνα και δε μ' αρέσει καθόλου. Κλασικά, ουάν μόρ εξεταστική χεζ γκον του δε ντόγκς, και μ' έχει πιάσει το επίσης κλασικό "τι κάνω; πότε θα τελειώσω;" κλπ. Το σπίτι χρειάζεται βάψιμο και μερεμέτια asap και δε μπορώ να πω ότι έχω και πολύ όρεξη ν' ασχοληθώ. Έχω μέρες να βγω έστω για ένα καφέ, και βαριέμαι τραγικά. Μέσα σ' όλα, μ' έχει εγκαταλείψει και η έμπνευσή μου, όση διέθετα τέλος πάντων. Έχει μέρες που θέλω να γράψω λίγη μουσικούλα, και αντί να μου 'ρθει μια καλή ιδέα, μου κατεβαίνουν ότι ιδέες έχουν περάσει απ' το κεφάλι μου τα τελευταία δέκα χρόνια. Λες κι ο εγκέφαλος μου έχει ενεργοποιημένη λειτουργία "save 20% of file as disturbing recollection data". Μ' εκνευρίζει. Σήμερα με πήραν τηλέφωνο κι από τον Αντ1, αν θέλω λέει να πάω στο "Ελάντα έκει ταλέντο". Είχαν λέει τα στοιχεία μου από παλιότερα. Εγώ κοντεύω να ξεχάσω σε τι είχα δηλώσει συμμετοχή, κι αυτοί τώρα με θυμηθήκανε. Με είχανε πάρει κάποτε και για 'κείνο το τύπου Big Brother με τις μαμάδες. Ότι να 'ναι. Στανίση στους αγκώνες πάντως δεν μπορώ να τραγουδήσω. Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, πίνω πρωί πρωί ένα ποτήρι χυμό. Αυτό που δε μ' αρέσει είναι ότι αντί να τον κατεβάσω σαν να μην τρέχει τίποτα, μπαίνω σε σκέψεις για το πού μπορεί να οφείλεται αυτή η αλλαγή της πρωινής τούτης συνήθειας, και αν ο χυμός μεταφράζεται κάπως ψυχολογικά. Τώρα να μου πεις, και πριν το χυμό, έβλεπα στο Megaλο κανάλι τα "ίχνη". Αυτό που πήγαν να το κάνουν ala CSI. Κατέληξα στο ότι το Boss, που δαγκώνει συνέχεια τα γυαλιά του, μου θυμίζει τον Παρλιάρο. "Το θύμα είχε οξεία νεφρική ανεπάρκεια, και λάμβανε φαρμακευτική αγωγή. Την ρίχνουμε στο μασκαρπόνε και προσθέτουμε φύλλα ζελατίνας..." Επίσης θέλω να σφαλιαρίσω άγρια την Κα Μπαλαφούτη. Άσχετο. Έχω αρχίσει και πετάω και κοιλιά συν τοις άλλοις. Έχω βάλει μόνο 800 γραμμάρια, αλλά την κοιλιά την πέταξα. Λέω να περάσω μια βδομάδα με ζαρζαβατικό μπας και στρώσει. Παράκρουση αριθμός 47.837 έλαβε τέλος γιατί βαρέθηκα.
Α! Και δεν έχω μπλέντερ.

Χάπι...

...μπέρθντεϊ μάι μπλογκ.
Χάπι μπέρθντεϊ μάι μπλογκ.
Χαφ ε κίλοου οβ feta
'ζ τέρνινγκ ίντου rokfor.

Χάπι μπέρθντεϊ μάι μπλογκ.
Χάπι μπέρθντεϊ μάι μπλογκ.
Νάου δις πις οβ γουάιτ feta
ιζ εζ γκριν εζ α φρογκ.

Glass...

Μερικές νύχτες φοράνε ένα πέπλο μοναξιάς. Γεμίζουν τον αέρα με μια υποψία μελαγχολίας, άγνωστης προέλευσης, και όσο και να τις ρωτάς, δε θα σου πουν από πού έρχεται. Δεν αισθάνεσαι άσχημα. Δε σου λείπει κάτι. Απλά κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Κάτι τρέχει. Είναι αυτές οι νύχτες που φοράς τα ζεστά ρούχα κι όχι τα όμορφα. Που μαγειρεύεις για το στομάχι κι όχι για τον ουρανίσκο. Που απλά υπάρχεις. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Ζεις. Υπάρχεις. Καταλαμβάνεις χώρο. Μόνο. Κάθε πέντε λεπτά η ίδια σου η αναπνοή σε ανατριχιάζει. Τα ακουστικά σου σου τραγουδάνε, και το ίδιο κομμάτι που εδώ και 3 μέρες σου έφτιαχνε το κέφι, τώρα απλά σε ναρκώνει. Στολίζεις το τραπέζι σου μ' ένα ποτήρι κρασί. Τέτοιες νύχτες το ζητάνε. Μερικές φορές είναι και ο μόνος τρόπος να τις καταλάβεις, να τις ξεχωρίσεις απ' τις υπόλοιπες. Το λαχταράς. Κλείνεις τα μάτια και αναπνέεις. Απ' το μυαλό σου περνάνε όλα και τίποτα. Έχεις την εντύπωση ότι διαλύεσαι, ότι εξαϋλώνεσαι, ότι ολόκληρη η ύπαρξή σου εξαφανίζεται, όμως οι αισθήσεις σου λειτουργούν πολύ δυνατότερα. Η κολώνια σου ξεθυμαίνει και σου τρυπάει τα ρουθούνια. Στηρίζεις το κεφάλι με το χέρι σου, και νιώθεις τα δάχτυλά σου στο μέτωπο, ένα προς ένα να ξυπνούν τους νευρώνες σου. Μια κουρασμένη νιρβάνα. Μια τέλεια ισορροπία ευδαιμονίας και κατάθλιψης. Με μια κουταλιά κούρασης στο πλάι, έτσι, για να γεμίσει το πιάτο. Οι κινήσεις σου είναι αργές. Όχι επειδή δεν μπορείς διαφορετικά, αλλά επειδή έτσι θέλεις. Έτσι αρμόζει στην περίσταση. Και μεταξύ τσιγάρου και αναπτήρα, ανοίγεις τα συρτάρια της μνήμης σου. Και ρίχνεις κλεφτές ματιές σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που πιάνουν σκόνη τόσα χρόνια. Όχι απαραίτητα σημαντικά. Όχι πράγματα που σε καίνε. Απλά πράγματα που φτιάχνουν το εγώ σου. Αν αυτό είναι που λένε "περνάει η ζωή σου μπροστά απ' τα μάτια σου", θα απογοητευτώ πολύ όταν πεθάνω. Τρεισίμιση η ώρα. Άδειασε και το ποτήρι μου. Καληνύχτα.