Η μοναξιά είναι τέχνη. Είναι επίσης ένα από τα πράγματα που όσο το παρατάς, τόσο σε παρατάει. Η μοναξιά θέλει προπόνηση. Πρέπει να είσαι καλός σ’ αυτήν. Είτε για την περίπτωση που θα σου χρειαστεί, είτε για την περίπτωση που θα σου χτυπήσει από μόνη της την πόρτα. Κάπως σαν το γράψιμο. Παρατάς το ιστολογιάκι σου και άντε να το ξαναξεκινήσεις μετά.
Οι άνθρωποι είμαστε αχόρταγα πλάσματα. Η ύπαρξή μας είναι ένα με τα θέλω μας. Και στο μυαλό μας πάντα τριγυρίζει το "κι άλλο". Ποτέ δεν αρκούμαστε σ’ αυτό που έχουμε. Επειδή το συνηθίζουμε. Είναι αυτό που λένε ότι εκτιμάς κάτι όταν το χάσεις. Συνηθίζουμε στην παρέα. Στην πολυκοσμία. Στο να μας ακούνε όταν μιλάνε. Και δεν αντέχουμε στιγμή πια παρέα με τον εαυτό μας.
Μου έχει λείψει ο καιρός που ο εαυτός μου μου κρατούσε καλή παρέα. Μου έχει λείψει ο καιρός που δεν υπήρχε πάντα κάποιος να πάρω τηλέφωνο, να μιλήσω, να γκρινιάξω. Γιατί τότε μετρούσα τις κουβέντες μου. Κι έλεγα τα σημαντικά. Μου έχει λείψει ο καιρός που δεν άγγιζα τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς λόγο. Γιατί κάθε άγγιγμα ήταν κάτι μοναδικό.
Είναι τρομακτική σκέψη να συνειδητοποιείς ότι όπως έχεις χορτάσει απ’ τα μικρά, έτσι σιγά σιγά θα χορτάσεις κι απ’ τα μεγάλα. Και μετά τι;
Θέλω να είχα τη ματιά ενός παιδιού και τη σκέψη ενός γέρου στο σώμα ενός νέου άντρα…
Τελικά οι άνθρωποι μεγαλώνουμε με πολύ λάθος τρόπο…
Οι άνθρωποι είμαστε αχόρταγα πλάσματα. Η ύπαρξή μας είναι ένα με τα θέλω μας. Και στο μυαλό μας πάντα τριγυρίζει το "κι άλλο". Ποτέ δεν αρκούμαστε σ’ αυτό που έχουμε. Επειδή το συνηθίζουμε. Είναι αυτό που λένε ότι εκτιμάς κάτι όταν το χάσεις. Συνηθίζουμε στην παρέα. Στην πολυκοσμία. Στο να μας ακούνε όταν μιλάνε. Και δεν αντέχουμε στιγμή πια παρέα με τον εαυτό μας.
Μου έχει λείψει ο καιρός που ο εαυτός μου μου κρατούσε καλή παρέα. Μου έχει λείψει ο καιρός που δεν υπήρχε πάντα κάποιος να πάρω τηλέφωνο, να μιλήσω, να γκρινιάξω. Γιατί τότε μετρούσα τις κουβέντες μου. Κι έλεγα τα σημαντικά. Μου έχει λείψει ο καιρός που δεν άγγιζα τους ανθρώπους γύρω μου χωρίς λόγο. Γιατί κάθε άγγιγμα ήταν κάτι μοναδικό.
Είναι τρομακτική σκέψη να συνειδητοποιείς ότι όπως έχεις χορτάσει απ’ τα μικρά, έτσι σιγά σιγά θα χορτάσεις κι απ’ τα μεγάλα. Και μετά τι;
Θέλω να είχα τη ματιά ενός παιδιού και τη σκέψη ενός γέρου στο σώμα ενός νέου άντρα…
Τελικά οι άνθρωποι μεγαλώνουμε με πολύ λάθος τρόπο…
7 σχόλια:
μοναξιά? τι είναι αυτό?Μα μόνο εγώ περνάω τόσο καλά με τον εαυτό μου?
Το φιλοσοφείς και μ'αρέσει..
Όπως και τα συμπεράσματα που έχεις δώσει εμένα με έπεισαν..
Όντως μεγαλώνουμε με κάθος τρόπο..
"Θέλω να είχα τη ματιά ενός παιδιού και τη σκέψη ενός γέρου στο σώμα ενός νέου άντρα..."
Καπoτε ειχα διαβασει το εξης :
"Θελω να γινω αυτος που ημουν
τοτε που ηθελα να γινω αυτος που ειμαι τωρα" και μου αρεσε..
Νομιζω στην Πλατεια Εξαρχειων ηταν
Αλλά και το δικο σου δε παει πισω
btw:Mπορεις να προσθεσεις ακομα ενα site που αναρτηθηκε
η Θρησκευτικη σου Αναζητηση με το φραπε:www.vibes.cc
(Με ονομα συγγραφεα βεβαιως βεβαιως :-P)
Πάντοτε νόμιζα ότι δεν ήθελα τίποτε άλλο δίπλα μου... παρά την συντροφιά του εγώ μου...
Το είχα δοκιμάσει κιόλας... και ήταν όντως καλά...!
ΤΟΤΕ όμως!!!
Τώρα... χρόνια πολλά μετά, που επιχείρησα να το ξανακάνω... ο πανικός της μοναξιάς μου μ' έκανε να παρεκτρέπομαι...
Συνειδητοποίησα τελικά πόσο κότα τάιγκερ είμαι..
Ξεχνάω να φάω... να κοιμηθώ... να σβήσω το φως... να κλείσω το πι σι... τις κουρτίνες... το κινητό... στον τρόμο της σκέψης: μη με αναζητήσει κανείς και δεν με βρει...!
Είναι απλά γελοίο...
Και με σοκάρει το πως έχω αλλάξει έτσι...
Φιάσκο μάι ντίαρ..
Δε νομίζω να μ’ αρέσω έτσι…
…αλλά τι στο διάολο… θα την βρω την άκρη…
Τάιγκερ κιςς..
Θέλω να είχα τη ματιά ενός παιδιού και τη σκέψη ενός γέρου στο σώμα ενός νέου άντρα…
Απλά αυτό που ακριβώς σκέφτομαι συχνά είπες..
Ωραία ανάρτηση.
Εδώ Αυτή
Γιατί δεν γράφεις πια? τώρα που ανακάλυψα αυτό το μπλογκ δεν εχει νέες αναρτήσεις :(
Δημοσίευση σχολίου