Λουλουδο(συμ)πτώσεις...

Εξαπανέκαθεν πίστευα οτι αυτό που κάνει τις ζωές μας λίγο πιο όμορφες και λίγο πιο worth living και τα συναφή δεν είναι μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα, αλλά little things, κάτι μικρές λεπτομέρειες που έρχονται στο σωστό timing και ρίχνουν λίγο αλατάκι στην καθημερινότητα... Και μια τέτοια λεπτομέρεια είναι αρκετή για να σου φτιάξει για λίγο τη διάθεση και να πεις: "κοίτα να δεις... χε χε..."

Το σκηνικό γνωστό... Με ένα φίλο για καφεδάκι. Κάποια στιγμή φεύγει για το περίπτερο, για να ανανεώσει τα αποθέματα τσιγάρων. Συνηθισμένα πράγματα. Κι εγώ μόνος στο τραπέζι απλώνω το χέρι να στρίψω τσιγάρο. Ακόμα πιο συνηθισμένα πράγματα. Επίσης βαριέμαι αφόρητα. Σταθερή αξία κι αυτό... Και εκείνη την ώρα, καθώς το μάτι μου έπιασε μια γνωστή φάτσα της κατηγορίας "Αααααχ" , μια ζαρτινιέρα που κρεμόταν τόση ώρα πάνω απ' τα κεφάλια μας, και προσωπικά δεν την είχα πάρει χαμπάρι, αποφάσισε να μου κάνει ένα δωράκι. Και ρίχνει ένα μικρό ροδοκόκκινο λουλουδάκι δίπλα στο χέρι μου...

Τώρα βέβαια, ρομαντικό, δε με λες... Γλυκό κι αγαπησιάρη, δε με λες... Καρδούλη γενικώς, δε με λες... Αλλά το παλιολουλουδάκι με ψάρωσε εντελώς. Πώς το λένε αυτό, με το σύμπαν, που όταν θέλεις κάτι πολύ, συνομωτεί για να το αποκτήσεις, ή κατ' άλλους κάνει την πάπια... Εγώ είχα την περίεργη αίσθηση οτι το σύμπαν μου κλείνει πονηρά το μάτι... Την περίπτωση να αρχίζω να το χάνω δεν την λαμβάνω υπ' όψιν γιατί δε με συμφαίρει.

Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι, τα πράγματα ίσως ήταν εντελώς διαφορετικά αν το λουλουδάκι είχε προσγειωθεί μες στον καφέ μου... Χμμμ...