ΕΙΜΑΙ ΔΙΑΣΗΜΟΣ...

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Αγαπητή Λάχεση...

Σε ευχαριστώ πολύ για το απίστευτο παιχνίδι συμπτώσεων που μου έπαιξες σήμερα το πρωί, αλλά ο σπαθάτος βαλές στον όγδοο συνοδευόταν από 7 κούπα στον πρώτο, 9 κούπα στον έβδομο και Άσσο κούπα στον δωδέκατο, οπότε αν νομίζεις οτι θα τη βγάλεις μόνο με τον καφέ που ήπιαμε σήμερα, πλανάσαι πλάνην οικτράν. ΓΚΕΓΚΕ...;

ΥΓ: Περιμένω τα χρεωστούμενα το δυνατόν συντομότερα. Μερσί μποκού.

Να σε πω το μοίρα σου...

Για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα τα χαρτιά μου μου λένε οτι ένας βαλές σπαθάτος, που ήδη γνωριζόμαστε, θα αποφασίσει να μπαστακωθεί στην ερωτική μου ζωή...

Πολύ φοβάμαι οτι μετά από τόση αναμονή, αν έρθει τελικά, θα φάει τρελό βρισίδι...

Που είναι ο βαλές μου ρε...;
Θελω το γαμωβαλέ μου...!!!
ΤΩΡΑ...!!!

Analyzing a coffee date...

Λοιπόν, νομίζω οτι βρήκα επιτέλους έναν τρόπο να υποπέφτει στην αντίληψή μου πότε κάποιος ξεπερνάει το στάδιο του απλού γνωστού και μπαίνει στην κατηγορία του: "Ααααχ..." Ναι, ναι, ξέρω, τώρα ξυπνάει ο ψυχοκοινωνιολόγος που κρύβετε μέσα σας και ετοιμάζετε το: "μα αυτά τα καταλαβαίνεις anyway..." κλπ κλπ κλπ... Οπότε κάπου εδώ ανοίγουμε παρένθεση...

Ως γνωστόν είμαι ένα αναίσθητο γουρούνι που έχει εντρυφήσει στην υψηλή τέχνη του σταρχιδισμού. Ναι, μου το λένε όλοι και ναι, το πιστεύω. Όχι οτι δε δαγκώνομαι κατά καιρούς, μια χαρά τις τρώω τις φλασιές μου. Αλλά ποτέ δεν μπαίνω στο τριπάκι του να χαλιέμαι - τσιτσιρίζομαι - βράζω στο ζουμί μου - μην κοιμάμαι τα βράδια - υποφέρω. Ειδικά δε αν ξέρω οτι για χ, ψ, άσχετο λόγο δεν παίζει να κάτσει το ζήτημα, ακόμα και ο πιο ταλαντούχος υποψήφιος είναι σαν να μην υπάρχει. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, δεν έχω ιδέα. Κλείνει η παρένθεση.

Τι έλεγα λοιπόν... Α, ναι. Στην κατηγορία της παρένθεσης (ταλαντούχος - δαγκώθηκα - δε θυμάμαι οτι υπάρχει) υπάγεται ένας γνωστός μου. Τον οποίο μέχρι πριν κάτι μέρες τον είχα στην ίδια κατηγορία με κάθε άλλο γνωστό. Μέχρι που πριν αυτές τις κάτι μέρες καταφθάνει μήνυμα - πρόσκληση για καφεδάκι. Κι εκεί ξεκίνησε το πανηγύρι. Πριν να τελειώσω καλά καλά το μήνυμα, είχα σηκωθεί απ την καρέκλα και είχα ανάψει θερμοσίφωνο για ντουζάκι. Το τι θα φορέσω είχε ήδη αποφασιστεί μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο, στο οποίο άκουγα το ντίιιιιιτ του κινητού, καθότι πήρα τελέφωνο για λεπτομέρειες. Κατάφερα επίσης να είμαι στον προορισμό μου μισή ώρα μετά με μόνο πέντε λεπτά καθυστέρηση. Άθλος για μένα.

Η φλασιά και η αντίληψη της κατάστασης ήρθε μετά τον καφέ με το που την κάναμε ο καθένας για τις δουλειές του. Κι εκεί αναλογίζομαι οτι αν με έπαιρνε οποιοσδήποτε άλλος, σιγά μην σπίνιαρα ματαξύ μπάνιου και ντουλάπας για έναν ρημαδοκαφέ. 'Ααααααρα... κάτι τρέχει. It's not much, but it's something. Τουλάχιστον ξέρω οτι είμαι σε θέση να μην πετάω τους πάντες στο ίδιο καζάνι...

........

Επίσης τώρα που το ξαναδιαβάζω, νομίζω οτι είμαι προβληματικός...

One more twist with my night please...

Κατ' αρχήν θέλω να τονίσω οτι έχω πιεί. Επομένως οποιαδήποτε συνοχή λόγου σε αυτό το post είναι εντελώς τυχαία.

Σήμερα λοιπόν, μια κατά τ' άλλα συνηθισμένη και βαρετή μέρα μεταμορφώθηκε σε ένα εξαιρετικό night out, το οποίο μπορεί να μην ήταν τίποτε ιδιαίτερο, αλλά είχα να το κάνω καιρό (κάτι χρόνια για την ακρίβεια) οπότε οφείλω να το προσμετρήσω ως μια από τις πιο επιτυχημένες εξόδους μου του τελευταίου καιρού.

Από το πρωί λοιπόν η μέρα κυλούσε ως εξής: Ξύπνημα - τσιγάρο - pc - τσάι - κρεβάτι - χουζούρι - ξαναξύπνημα - pc - τσιγάρο - ύπνος - ξύπνημα - χουζούρι - άνοιγμα πατζουριών - χουζούρι - εγερτήριο - pc - τσιγάρο - τσάι - φτιάξιμο ομελέτας - χλαπακιασμα - τσιγάρο - pc - τσιγάρο - pc - τσάι... Με κάτι ενδιάμεσες στάσεις για κατούρημα... Όσπου:

Transformation Step One: Ξεκίνησε κατά τις εννιάμιση όταν χτύπησε το κινητό και πιάσαμε κουβεντούλα με ένα φίλο περί σούξου μούξου μανταλάκια, βαριέμαι, νυστάζω, τι θα κάνεις το βράδυ, κάτι φίλοι μου θα είναι εκεί, πάμε...; Ε λέω κι εγώ: "πάμε".
Το "εκεί" ήταν κάπου στα λαδάδικα, που έχω να πατήσω κάτι χρόνια, σε ένα μαγαζί ονόματι el sodade (or something). Δεν είχα ιδέα οτι υπήρχε αυτό το πράγμα, αλλά να ναι καλά κάποιοι λοιποί blogers που φροντίζουν να μας κρατούν ενημερωμένους περί athens by night και έκανα τους συνειρμούς μου με το όνομα...
Τώρα θα μου πείτε γιατί περίμενα να κάνω συνειρμό με το όνομα του μαγαζιού κι όχι με αυτόν που με πήρε τηλέφωνο...; Γιατί μ' αυτόν δεν έχω ιδέα τι παίζει. (θεωρητικά τουλάχιστον) Γνωστοί από καιρό, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα τελευταία, και είναι ή gay, ή waaaay too gay friendly, ή δεν ξέρει τι του γίνεται... Η πλέον πρόσφατη εκτίμησή μου είναι οτι προσπαθεί να καταλάβει τι παίζει με μένα το καημένο, γιατί σε γενικές γραμμές μπορώ να περάσω τις εξετάσεις ακόμα και για straight γαμικουλιάρικο καγκούρι στο πολύ χαλαρό. Anyway, αν δεν κατάλαβε και μετά το σημερινό, είναι εντελώς ζώον... (πρέπει να τον ρωτήσω στα ίσια, να τελειώνουμε μια κι έξω... χμμμ... αύριο τηλέφωνο...)

Transformation Step Two: Βρισκόμαστε λοιπόν... και πηγαίνουμε... Κι εκεί που κοιτάμε πού να καθήσουμε με χτυπάει στον ώμο και μου λέει να δω κατά το μπαρ, που κάποιος κάνει νόημα. Κοιτάω... Τζίφος... Σουφρώνω τα μάτια να στρώσουν οι φακοι... Ξανακοιτάω... Βρε βρεεεε... Φιλαράκος... Και είχα να τον δω και κάτι μήνες... Αγκαλίτσα... Φιλάκι... Κλασσικά... Ήταν εκεί με τρεις φίλους, ο ένας γνωστός. Τέλεια. Καθόμαστε μαζί τους. Ένα τέταρτο και μισό ποτό αργότερα είχαμε γίνει το κλουβί με τις τρελές, χορεύαμε σαν να μας βάλανε στην πρίζα.

Transformation Step Three: Είναι ευρέως (και λιβανέζος) αποδεκτό οτι το να βλέπεις οτι περνάει η μπογιά σου είναι εξαιρετικό τονοτικό για την αυτοπεποίθηση. Το γεγονός οτι η δική μου βερνιλάκ πέρασε σε έναν στα σαρανταφεύγα με μαλλί πλατίνα, το προσπερνώ διακριτικά. Ξεκίνησε πλαγιομετωπική επίθεση προς όλη την παρέα, μόνο που δυστυχώς γι' αυτόν τον πήρα χαμπάρι από νωρίς και το γύρισα σε αμυντικό dancing fury. Μέχρι που ένας απ την παρέα την είδε "Η Θεία απ το Σικάγο" και προσγείωσε ένα κανάτι στο κεφάλι μου, αναλαμβάνοντας να μας γνωρίσει. Πήρα το αίμα μου πίσω από την πρώτη στιγμή, αφού φόρεσα ένα τεράαααστιο χαμόγελο και τον υποδέχτηκα με ένα βαρύγδουπο: "Χαίρετε". Μετά ξανάγινα πολιτισμένος. Μιλήσαμε, ξαναμιλήσαμε, χορέψαμε, του δωσα κι ένα φιλί (στο μάγουλο) όταν έφυγα.
Πάντως για να πω και του στραβού το δίκιο, μακάρι να είμαι κι εγώ έτσι στην ηλικία του. Αν ήμουν στα σαράντα παίζει να τον έβλεπα σαν ξερολούκουμο...
(έναν δυο άλλους που μου κάνανε χαριτωμενιές εν μέσω madonna - Παπαρίζου δεν τους μετράω λόγω παντελούς έλλειψης επιμονής... )

Transformation Step Four: Γνώρισα την αδερφή αυτού του φίλου μου, η οποία ήταν κάπου εκεί κοντά και ήρθε για λίγο. Είναι χωρίς υπερβολές ένα από ΤΑ ΠΙΟ ΓΑΜΑΤΑ ΑΤΟΜΑ που έχω γνωρίσει. Και είναι ακόμα πιτσιρίκα... Τη λάτρεψα.

Transformation Step Five: Γύρισα σπίτι. Τσάκισα την κρέπα που πήρα στο δρόμο και έφτιαξα τσαγάκι... Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα οτι η μέρα σου μπορεί να έρθει τα πάνω κάτω στο ξεκάρφωτο, κι εκεί που κάθεσαι και έχεις πάρει το σχήμα της καρέκλας, να βρεθείς ξαφνικά εν μέσω παλιών γνωστών και καινούργιων φίλων και να περνάς υπέροχα...

Πρέπει να το θυμάμαι αυτό το step five όποτε κάθομαι σπίτι και βαριέμαι και δε λέω να κουνηθώ και να βγω... Πάντα έλεγα think possitive, και γενικά το κάνω, αλλά μάλλον θέλει λίγο παραπάνω... Νομίζω οτι βρήκα τι θα λέει το επόμενο post it που θα κολλήσω στο ντουβάρι μου...

"Optimism is an art"

Τρυπώνω, ξετρυπώνω...

Χτες το βράδυ, σκαλίζοντας κάτι παραχωμένα φακελάκια στον υπολογιστή, έπεσα πάνω σ' αυτό:


Τρέχει
Μια στάλα ιδρώτας στο μάγουλο
Μια στάλα ζάλη στις φλέβες
Κι εσύ
Στην ταράτσα

Σκάψε
Στο σώμα σου
Να κρύψεις τα μάτια σου
Κι ότι ορέγεσαι
Με τα χέρια
Βαθιά
Φορώντας χρυσά δαχτυλίδια
Κι άσπρους χειμώνες

Μη φοβηθείς
Να γεμίσεις τη ζωή σου αποτσίγαρα
Και το μαξιλάρι σου αλάτι.

Ένα λουλούδι για ν’ ανθίσει
Πάει στο θάνατο ένα βήμα πιο κοντά
Κι απ τη γη ένα βήμα πιο πέρα

Να πλησιάζεις γρήγορα
Και να φεύγεις δειλά
Και ν’ αφήνεις τις λέξεις στη θάλασσα
Και τα παπούτσια σου στο μπαλκόνι

Και να φυτέψεις στον κήπο σου αγκάθια
Θα είναι πιο όμορφο τ’ αγιόκλημα τότε.

Φοβάμαι
Γι’ αυτό ξέρω ότι αξίζει.
Φοβάσαι;



Ημερομηνία δημιουργίας 2 Αυγούστου, κάπου στις 5 τα χαράματα...
Το είχα ξεχάσει εντελώς μέχρι σήμερα,
τη θυμήθηκα τη φάση μόλις το είδα.
Μου είχε έρθει μονοκοπανιά μόλις έπεσα για ύπνο,
σηκώθηκα, το 'γραψα, το παράχωσα και πήγα και ξεράθηκα...


Αυτά που με ανησυχούν είναι οτι:

1. Εγώ (συνήθως) δεν γράφω έτσι.
2. Όταν γράφω έτσι, γράφω αγγλικά, όχι ελληνικά.
(κόλλημα, don't ask)
3. Η δεύτερη στροφή δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει.
4. Αφού δεν έχω κανένα major crash, πού κολλάει το φινάλε...;

Επίσης με έχει πιάσει η κλασσική υποψία-φοβία οτι κάπου τα χω δει γραμμένα όλα αυτά και κάπως μου ήρθαν συνδυασμένα or something. Πάντα το παθαίνω με ότι γράφω και έχει αρχίσει και με εκνευρίζει...

Ηθικόν δίδαγμα: Πρέπει να θυμηθώ τι ήπια εκείνο το βράδυ.
Προφανώς είχα γίνει Τζουμ Τριαλαρά βαδίζω και παραμιλώ.

Ή έχω αρχίσει και σαλτάρω γενικότερα τον τελευταίο καιρό,
πράγμα το οποίο δε θα μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση...
Time will tell...