One more twist with my night please...

Κατ' αρχήν θέλω να τονίσω οτι έχω πιεί. Επομένως οποιαδήποτε συνοχή λόγου σε αυτό το post είναι εντελώς τυχαία.

Σήμερα λοιπόν, μια κατά τ' άλλα συνηθισμένη και βαρετή μέρα μεταμορφώθηκε σε ένα εξαιρετικό night out, το οποίο μπορεί να μην ήταν τίποτε ιδιαίτερο, αλλά είχα να το κάνω καιρό (κάτι χρόνια για την ακρίβεια) οπότε οφείλω να το προσμετρήσω ως μια από τις πιο επιτυχημένες εξόδους μου του τελευταίου καιρού.

Από το πρωί λοιπόν η μέρα κυλούσε ως εξής: Ξύπνημα - τσιγάρο - pc - τσάι - κρεβάτι - χουζούρι - ξαναξύπνημα - pc - τσιγάρο - ύπνος - ξύπνημα - χουζούρι - άνοιγμα πατζουριών - χουζούρι - εγερτήριο - pc - τσιγάρο - τσάι - φτιάξιμο ομελέτας - χλαπακιασμα - τσιγάρο - pc - τσιγάρο - pc - τσάι... Με κάτι ενδιάμεσες στάσεις για κατούρημα... Όσπου:

Transformation Step One: Ξεκίνησε κατά τις εννιάμιση όταν χτύπησε το κινητό και πιάσαμε κουβεντούλα με ένα φίλο περί σούξου μούξου μανταλάκια, βαριέμαι, νυστάζω, τι θα κάνεις το βράδυ, κάτι φίλοι μου θα είναι εκεί, πάμε...; Ε λέω κι εγώ: "πάμε".
Το "εκεί" ήταν κάπου στα λαδάδικα, που έχω να πατήσω κάτι χρόνια, σε ένα μαγαζί ονόματι el sodade (or something). Δεν είχα ιδέα οτι υπήρχε αυτό το πράγμα, αλλά να ναι καλά κάποιοι λοιποί blogers που φροντίζουν να μας κρατούν ενημερωμένους περί athens by night και έκανα τους συνειρμούς μου με το όνομα...
Τώρα θα μου πείτε γιατί περίμενα να κάνω συνειρμό με το όνομα του μαγαζιού κι όχι με αυτόν που με πήρε τηλέφωνο...; Γιατί μ' αυτόν δεν έχω ιδέα τι παίζει. (θεωρητικά τουλάχιστον) Γνωστοί από καιρό, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα τελευταία, και είναι ή gay, ή waaaay too gay friendly, ή δεν ξέρει τι του γίνεται... Η πλέον πρόσφατη εκτίμησή μου είναι οτι προσπαθεί να καταλάβει τι παίζει με μένα το καημένο, γιατί σε γενικές γραμμές μπορώ να περάσω τις εξετάσεις ακόμα και για straight γαμικουλιάρικο καγκούρι στο πολύ χαλαρό. Anyway, αν δεν κατάλαβε και μετά το σημερινό, είναι εντελώς ζώον... (πρέπει να τον ρωτήσω στα ίσια, να τελειώνουμε μια κι έξω... χμμμ... αύριο τηλέφωνο...)

Transformation Step Two: Βρισκόμαστε λοιπόν... και πηγαίνουμε... Κι εκεί που κοιτάμε πού να καθήσουμε με χτυπάει στον ώμο και μου λέει να δω κατά το μπαρ, που κάποιος κάνει νόημα. Κοιτάω... Τζίφος... Σουφρώνω τα μάτια να στρώσουν οι φακοι... Ξανακοιτάω... Βρε βρεεεε... Φιλαράκος... Και είχα να τον δω και κάτι μήνες... Αγκαλίτσα... Φιλάκι... Κλασσικά... Ήταν εκεί με τρεις φίλους, ο ένας γνωστός. Τέλεια. Καθόμαστε μαζί τους. Ένα τέταρτο και μισό ποτό αργότερα είχαμε γίνει το κλουβί με τις τρελές, χορεύαμε σαν να μας βάλανε στην πρίζα.

Transformation Step Three: Είναι ευρέως (και λιβανέζος) αποδεκτό οτι το να βλέπεις οτι περνάει η μπογιά σου είναι εξαιρετικό τονοτικό για την αυτοπεποίθηση. Το γεγονός οτι η δική μου βερνιλάκ πέρασε σε έναν στα σαρανταφεύγα με μαλλί πλατίνα, το προσπερνώ διακριτικά. Ξεκίνησε πλαγιομετωπική επίθεση προς όλη την παρέα, μόνο που δυστυχώς γι' αυτόν τον πήρα χαμπάρι από νωρίς και το γύρισα σε αμυντικό dancing fury. Μέχρι που ένας απ την παρέα την είδε "Η Θεία απ το Σικάγο" και προσγείωσε ένα κανάτι στο κεφάλι μου, αναλαμβάνοντας να μας γνωρίσει. Πήρα το αίμα μου πίσω από την πρώτη στιγμή, αφού φόρεσα ένα τεράαααστιο χαμόγελο και τον υποδέχτηκα με ένα βαρύγδουπο: "Χαίρετε". Μετά ξανάγινα πολιτισμένος. Μιλήσαμε, ξαναμιλήσαμε, χορέψαμε, του δωσα κι ένα φιλί (στο μάγουλο) όταν έφυγα.
Πάντως για να πω και του στραβού το δίκιο, μακάρι να είμαι κι εγώ έτσι στην ηλικία του. Αν ήμουν στα σαράντα παίζει να τον έβλεπα σαν ξερολούκουμο...
(έναν δυο άλλους που μου κάνανε χαριτωμενιές εν μέσω madonna - Παπαρίζου δεν τους μετράω λόγω παντελούς έλλειψης επιμονής... )

Transformation Step Four: Γνώρισα την αδερφή αυτού του φίλου μου, η οποία ήταν κάπου εκεί κοντά και ήρθε για λίγο. Είναι χωρίς υπερβολές ένα από ΤΑ ΠΙΟ ΓΑΜΑΤΑ ΑΤΟΜΑ που έχω γνωρίσει. Και είναι ακόμα πιτσιρίκα... Τη λάτρεψα.

Transformation Step Five: Γύρισα σπίτι. Τσάκισα την κρέπα που πήρα στο δρόμο και έφτιαξα τσαγάκι... Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα οτι η μέρα σου μπορεί να έρθει τα πάνω κάτω στο ξεκάρφωτο, κι εκεί που κάθεσαι και έχεις πάρει το σχήμα της καρέκλας, να βρεθείς ξαφνικά εν μέσω παλιών γνωστών και καινούργιων φίλων και να περνάς υπέροχα...

Πρέπει να το θυμάμαι αυτό το step five όποτε κάθομαι σπίτι και βαριέμαι και δε λέω να κουνηθώ και να βγω... Πάντα έλεγα think possitive, και γενικά το κάνω, αλλά μάλλον θέλει λίγο παραπάνω... Νομίζω οτι βρήκα τι θα λέει το επόμενο post it που θα κολλήσω στο ντουβάρι μου...

"Optimism is an art"