Τρυπώνω, ξετρυπώνω...

Χτες το βράδυ, σκαλίζοντας κάτι παραχωμένα φακελάκια στον υπολογιστή, έπεσα πάνω σ' αυτό:


Τρέχει
Μια στάλα ιδρώτας στο μάγουλο
Μια στάλα ζάλη στις φλέβες
Κι εσύ
Στην ταράτσα

Σκάψε
Στο σώμα σου
Να κρύψεις τα μάτια σου
Κι ότι ορέγεσαι
Με τα χέρια
Βαθιά
Φορώντας χρυσά δαχτυλίδια
Κι άσπρους χειμώνες

Μη φοβηθείς
Να γεμίσεις τη ζωή σου αποτσίγαρα
Και το μαξιλάρι σου αλάτι.

Ένα λουλούδι για ν’ ανθίσει
Πάει στο θάνατο ένα βήμα πιο κοντά
Κι απ τη γη ένα βήμα πιο πέρα

Να πλησιάζεις γρήγορα
Και να φεύγεις δειλά
Και ν’ αφήνεις τις λέξεις στη θάλασσα
Και τα παπούτσια σου στο μπαλκόνι

Και να φυτέψεις στον κήπο σου αγκάθια
Θα είναι πιο όμορφο τ’ αγιόκλημα τότε.

Φοβάμαι
Γι’ αυτό ξέρω ότι αξίζει.
Φοβάσαι;



Ημερομηνία δημιουργίας 2 Αυγούστου, κάπου στις 5 τα χαράματα...
Το είχα ξεχάσει εντελώς μέχρι σήμερα,
τη θυμήθηκα τη φάση μόλις το είδα.
Μου είχε έρθει μονοκοπανιά μόλις έπεσα για ύπνο,
σηκώθηκα, το 'γραψα, το παράχωσα και πήγα και ξεράθηκα...


Αυτά που με ανησυχούν είναι οτι:

1. Εγώ (συνήθως) δεν γράφω έτσι.
2. Όταν γράφω έτσι, γράφω αγγλικά, όχι ελληνικά.
(κόλλημα, don't ask)
3. Η δεύτερη στροφή δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει.
4. Αφού δεν έχω κανένα major crash, πού κολλάει το φινάλε...;

Επίσης με έχει πιάσει η κλασσική υποψία-φοβία οτι κάπου τα χω δει γραμμένα όλα αυτά και κάπως μου ήρθαν συνδυασμένα or something. Πάντα το παθαίνω με ότι γράφω και έχει αρχίσει και με εκνευρίζει...

Ηθικόν δίδαγμα: Πρέπει να θυμηθώ τι ήπια εκείνο το βράδυ.
Προφανώς είχα γίνει Τζουμ Τριαλαρά βαδίζω και παραμιλώ.

Ή έχω αρχίσει και σαλτάρω γενικότερα τον τελευταίο καιρό,
πράγμα το οποίο δε θα μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση...
Time will tell...