Variations on a theme...

The "Domestic Partnership" case...

Εδώ και μια δυο μέρες έχω ένα δίλλημα. Να το αναρτήσω ή να μην το αναρτήσω; Θα κάνω κάτι σπουδαίο αν το αναρτήσω ή μια τρύπα στο νερό; Αλλάζει κάτι ή απλά μπαίνω κι εγώ στο ρεύμα όπως το κάθε trend victim; Καταλάβατε φαντάζομαι για τι μιλάω, γι’ αυτήν την περίφημη ανάρτηση για το συμβόλαιο συμβίωσης. Η επικρατέστερη εκδοχή ήταν να μην αναρτήσω τίποτα. Ο στόχος εξανεμίστηκε όταν διάβασα μια άλλη άποψη σε ένα ιστολόγιο, και κάτι μου έκανε "κλικ". (Ναι, γλυκέ μου, σ' εσένα αναφέρομαι, επί τη ευκαιρία, ωραία τα πες) Και άρχισα να μπαίνω στο τριπάκι: Το θέλω; Αν το θέλω, γιατί το θέλω; Με αφορά; Άμεσα; Έμμεσα; Και τελικά νομίζω ότι βρήκα κάτι... (personal view, no preaching intended)




Existence…

Όλα σ’ αυτό τον κόσμο ξεκινούν με μια ανακάλυψη. Παρατηρείς κάτι. Το προσδιορίζεις. Και από εκείνη την ώρα, δεν είναι απλά ένα κάτι που υπάρχει κάπου. Είναι ένα πράγμα συγκεκριμένο, που έχει υπόσταση, και που υπάρχει ως ανθρώπινη γνώση. Είναι ο Κρόνος και γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Είναι ένα βακτήριο κρυμμένο στους αρκτικούς πάγους. Είναι η Κατερίνα, η φίλη του Γιάννη: "Γεια σου Κατερίνα, χαίρω πολύ". Και μέχρι να τα μάθεις όλα αυτά, και να τα παρατηρήσεις, και να τα γνωρίσεις, και να δεις οτι είναι εκεί, δεν υπάρχουν για σένα. Υπάρχουν μόνα τους. Σε έναν άλλον κόσμο, παράλληλο, έναν κόσμο αγνώστων εννοιών και αγνώστων πραγμάτων.

Αυτό το συμβόλαιο λοιπόν, καλό ή κακό, πολύ ή λίγο, είναι σημαντικό. Γιατί είναι μια αναγνώριση. Και όλος ο σάλος του τελευταίου καιρού στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ίσως είναι κι αυτός καλός. Γιατί αναγνωρίζουν οτι υπάρχεις. Γιατί σε βλέπουν. Γιατί δεν είσαι μια μακρινή ασαφής φιγούρα. Γιατί φεύγεις από εκείνον τον παράλληλο κόσμο, και μπαίνεις στο παιχνίδι. Γιατί η κυρά-Μαρουσώ στους Κάτω Τραχανάδες ανακαλύπτει την ομοφυλοφιλία όπως πριν μερικά χρόνια ανακάλυψε το tsunami, και ο κυρ-Λάμπρος στα Άνω Κρεμαστά μαθαίνει το "gay" όπως πριν μερικά χρόνια έμαθε το Creutzfeld-Jacob. Γιατί παίρνεις μια απαίδευτη μάζα και κεντάς στο μυαλό της πληροφορίες. Βάζεις τα πρώτα σποράκια. Και περιμένεις να καρποφορήσουν για να δεις αν θα μαζέψεις φράουλες ή τσουκνίδες. Όχι οτι χρειάζεται να σε ενδιαφέρει και πολύ. Το σημαντικό δεν είναι η σοδειά, αλλά να αντιδράσει το χωράφι...


Difference...

Κάπου πολύ μακριά υπάρχει το American dream: "Family, house in the suburbs, white fence and a dog." Στην Ελλάδα έχουμε το Greek dream: "Εγγόνια για τους γονείς, σπίτι δίπλα στη μαμά, θέση στο δημόσιο και BMW με δόσεις" , και ουαί κι αλλοίμονο σε όποιον ξεφεύγει από νόρμες, αναμενόμενες συμπεριφορές, το δρόμο του Θεού και τα ηθικά όρια της εκάστοτε μικροκοινωνίας. Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε θέμα ομοφυλοφιλίας. Πόσο εύκολο θα ήταν για μια κοπέλα να παρατήσει το προξενιό των γονιών για να πάει να σπουδάσει; Για έναν δεκαοκτάχρονο επαρχιώτη να παρατήσει τα κατσίκια του μπαμπά για να πάει στη σχολή που ήδη πέρασε; Για έναν μαθητή του 19,8 να μην πάει ιατρική, όπως θέλει η μαμά, επειδή του αρέσει κάτι άλλο που όμως έχει μικρότερη βάση; Και όχι, δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου. Τα έχω δει. Όλα. Και σε κάθε περίπτωση νίκησε η αθάνατη Ελληνική οικογένεια. Γιατί απ’ ότι φαίνεται, η στέρηση του αυτονόητου δεν είναι αποκλειστικό "προνόμιο" των ομοφυλοφίλων, αλλά τρόπος ζωής.

Όταν λοιπόν αυτά τα μυαλά, που σφύζουν από μιμητική εθνική υπερηφάνεια, έχουν δεχθεί πλύση εγκεφάλου στη νοοτροπία του "Ελληνάρα" και εξιδανικεύουν το status quo ante, θέλεις να τα πάρεις απ’ το χεράκι και να τα πας ένα ταξίδι, πρέπει να περάσεις το δύσκολο στάδιο του να κάνεις το πρώτο βήμα. Και καλό είναι, γι’ αυτό το πρώτο βήμα, να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερη ώθηση μπορείς. Και η ομοφυλοφιλία είναι αρκετά ισχυρό taboo για να κάνει ένα καλό ξεκίνημα. Γιατί για να ρίξεις έναν τοίχο, δεν πας να χτυπήσεις όπως χτυπάς την πόρτα. Χρειάζεσαι κάτι να τον ταρακουνήσεις. Πρέπει να τρομάξει λίγο και ο τοίχος. Αλλιώς δε θα σου δώσει σημασία.


Concern…

"Το συμβόλαιο συμβίωσης δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν σκοπεύω να παντρευτώ. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είμαι Ιρακινός. Η θεραπεία του καρκίνου δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν έχω καρκίνο. Το ασφαλιστικό δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν δουλεύω. Η παιδική εργασία δεν με ενδιαφέρει γιατί είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών. Η καταπολέμηση του AIDS δεν με ενδιαφέρει, γιατί δεν έχω AIDS. Η ισοτιμία των δύο φύλων δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν είμαι γυναίκα."

Κάποτε οι Έλληνες ήταν οι "πολίτες του κόσμου". Τα ανοιχτά μάτια που μάζευαν γνώση από παντού. Που έβρισκαν σημασία και νόημα στο κάθε τι. Δεν θέλω να μπω στη νοοτροπία του “δεν με ενδιαφέρει”. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρω κι άλλη μια πολύ εύκολη φράση: "Οι ομοφυλόφιλοι δεν με ενδιαφέρουν, γιατί δεν είμαι ομοφυλόφιλος".


Need…

Για τον _____ , το πανέμορφο παιδί που γνώρισα πριν τέσσερις μέρες, με τα γλυκά μάτια και το ζεστό χαμόγελο, που μόλις τον είδα έλιωσα, κι έχει μια σταθερή σχέση εδώ και αρκετά χρόνια.

Για τους δύο γοητευτικούς κουστουμαρισμένους σαραντάρηδες που είδα πριν δύο χρόνια να κατεβαίνουν αγέρωχοι και χαμογελαστοί την Αγίας Σοφίας, πιασμένοι χέρι χέρι, με τέτοια φυσικότητα που δε στράφηκε ούτε ένα βλέμμα πάνω τους.

Για εκείνη την υπέροχη και απίστευτα εντυπωσιακή κοπέλα, που έκανε όλους τους straight φίλους μου να τους τρέχουν τα σάλια, που όταν η κοπέλα της της άνοιξε την πόρτα να περάσει, βρήκε ευκαιρία να της χαμογελάσει και να της δώσει ένα φιλί στο στόμα μέσα στα Goodys.

Για τα δυο δεκαεπτάχρονα παιδιά που περπατούσαν κολλητά, με τα χέρια περασμένα στη μέση και στους ώμους, στη μέση της Πλατείας Αριστοτέλους.

Για όσους θέλουν να μπορούν, αν κάποια στιγμή το αποφασίσουν.

Για τον goodάκο που θέλει γιο και με είχε συγκινήσει τότε.

Για να ονειρεύομαι.

Dante.